ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΜΑΛΑΚΑ(αφιερώμενο όπως υποσχέθηκα)

ΤΑ ΛΟΓΑΚΙΑ

Καληνύχτα,
άλλη μια μέρα χαλάλι
πέφτει δίπλα
στο γυρτό σου κεφάλι
τα μάτια σου βαριά
περιμένουν τ'όνειρό σου
τάχαμου,τάχαμου
το δρόμο για το λυτρωμό σου
ξεφορτώσου
ο,τι νομίζεις κακό
όσο κοιμάσαι η ρουτίνα
παύει να 'ναι ριζικό
κι οι φόβοι σου
εκεί δείχνουν μονιασμένοι
με τη λαχτάρα σου,τη στοιχειωμένη
σφίξε καλά το φως
το φυλαχτό σου
είναι περίσσεμα
απ'το πιο καλό ονειρό σου
είναι το ξέπλυμα
εκείνου απ'τις τύψεις
είναι ο,τι έχασες
κι ο,τι θα κρύψεις

Καληνύχτα μαλάκα..........η ζωή έχει πλάκα
Καληνύχτα μαλάκα...........η ζωή έχει πλάκα

Καληνύχτα μαλάκα.....
ενός φίλου η ατάκα
μιας και ξέμεινα απόψε
του την έκανα τράκα
Η ζωή έχει πλάκα......
έτσι είναι Σωκράτη
σε τρώει όλη τη μέρα
τη νύχτα θέλει κρεβάτι
σε γεννάει,σε γερνάει
σου χαρίζει στιγμές
σε ξεχνάει,σε ξερνάει
σε γεμίζει ρωγμές
Γέλα ρε ,δεν βαριέσαι
όλα είναι συνήθειο
μην δακρύσεις,γιατί...
θα σε πάρουν για ηλίθιο
Καληνύχτα μαλάκα.....
μοναχά να θυμάσαι
αύριο πρωί
το ίδιο μαλάκας πως θα 'σαι

καληνύχτα μαλάκα....η ζωή έχει πλάκα
καληνύχτα μαλάκα.....η ζωή έχει πλάκα

Και τι ξέρεις, ωρέ Έλληνα, για τους Αλβανούς της δεκαετίας του 70; Έζησες μαζί τους να τους αφουγκραστείς;

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Δεν μου αρέσουν τα ταξίδια. Ιδίως εκείνα στο εξωτερικό. Αντιπαρέρχομαι λοιπόν τις παραινέσεις των συναδέλφων, να πάρω τη γυναίκα μου ένα χειμώνα και να φύγω. Η σχέση μου με το εξωτερικό έχει μια ουτοπική βάση. Για να επισκεφτώ ένα τόπο, πρέπει να γνωρίζω, εκ των προτέρων, την ιστορία του, κυρίως δε, την κουλτούρα του. Δεν θα πήγαινα στη Γαλλία για την Disneyland, ούτε στη Βαρκελώνη ταξίδι του μέλιτος. Ο αγαπημένος μου τόπος είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Γιαυτό τώρα τελευταία το έχω ρίξει στις βιογραφίες, όχι γιατί σκοπεύω να ταξιδεύσω, αλλά γιατί μου έχει κολλήσει η ιδέα ότι η γνώση της ζωής του συγγραφέα, βοηθάει στην κατανόηση του έργου του. Αποκτώ εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, που με ανεβάζουν στην εκτίμηση των συνομιλητών μου, γιατί η ψυχοφθόρα κατανάλωση λογοτεχνικών κειμένων δεν έχει μετρήσιμο μέγεθος, και άσε τι λέει ο Ελύτης.
Βέβαια τα οικονομικά μου είναι άθλια. Διαρκώς προγραμματίζω τα έξοδά μου, τα οποία κατά ένα περίεργο τρόπο ισοσκελίζονται με τα έσοδά μου, υπολογίζοντας βέβαια το μισθό της γυναίκας μου, που κοντεύει να υπερβεί το δικό μου, δίνοντας της το αυτονόητο δικαίωμα να με μέμφεται για την ανικανότητά μου να απαιτήσω τα δικαιώματά του. Και δικαίωμα εννοεί και εννοώ, να πάρω αυτό το μισθό που έχει ορίσει το ανάλγητο κράτος, όσα τέλος πάντων έχει ορίσει ο νόμος να λαμβάνω, μετά από τόσα χρόνια επιμελούς εργασίας. Μεθερμηνευόμενο δηλαδή, να πατήσω πόδι στο αφεντικό μου. Για τέτοια είμαστε τώρα;
Οι περιορισμοί που επιβάλλω με καταρρακώνουν, συνθλίβουν τις επιθυμίες μου, τον καταναλωτικό οίστρο μου, που δεν είναι άλλωστε πολύ ανεπτυγμένος, όσο κι αν προσπαθούν οι διαφημιστές. Αρκετές φορές η αξιοπρέπεια μου, η ανθρώπινη ανάγκη μπροστά στο πλήθος των προιόντων, τους κατάπτυστους μήνες που οι προσφορές είναι είδος εν ανυπαρξία, κάνοντας τους επιχειρηματίες να διαμαρτύρονται για αναδουλειές, δημιουργώντας ένα είδος ικανοποίησης στους καημένους καταναλωτές για την αναλγησία τους, με οδηγεί να επιταχύνω το βήμα μου μπροστά στις λαμπερές βιτρίνες, δίνοντας την εντύπωση της αδιαφορίας και της αυτάρκειας, που διαψεύδονται όμως από το ντύσιμό μου, που κατά γενική ομολογία δεν αντικατοπτρίζει την οικονομική μου ένδεια, προσπαθώντας με τα πενιχρά μέσα να διατηρήσω μια αυτοτέλεια από τον αισθητικό μέσο όρο.
Η προσπάθεια να διατηρήσω την ομοιογένεια της οικογένειας, το κύτταρο της κοινωνίας, συνεισφέροντας στην συνοχή της κοινωνίας, παρά τις συνεχείς αλλά άδικες ενοχλήσεις της γυναίκας μου, με κορυφαίο και ακαταμάχητο επιχείρημά της, που πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα, τονίζοντας εκείνο το «όλα», που με αποδιοργανώνει και με κάνει να επανεξετάσω τις κινήσεις μου. Όσο είναι δυνατόν να θυμάμαι, με τόσες έγνοιες που και πόσα ξόδεψα. Και καλά τα πάγια έξοδα, τα προβλέψιμα, φως, τηλέφωνο, δώρα, γραμμάτια αυτοκινήτου και λοιπά, αλλά εκείνα τα απρόβλεπτα που με απορυθμίζουν, που έρχοντα εκεί που δεν τα περιμένεις; Εκεί που λες, ωραία πάμε καλά, αυτό το διάστημα είμαστε άνετα, μπορούμε βρε αδελφέ να παρακάμψουμε τα όρια μας, να νοιώσουμε κι εμείς ότι κάτι υπερβήκαμε. Εκεί που η προβλέψιμη ζωή , που ονειρεύεται κάθε εργαζόμενος, βρίσκει το ρυθμό της, έρχεται η εντολή για το ταξίδι. Επαγγελματικό βέβαια, κατά εντολή του αφεντικού, και άντε τώρα να αρνηθείς. Η επαγγελματική εξέλιξη θα πάει στράφι.
Όλα πληρωμένα βέβαια αλλά δεν θα έχω προσωπικά έξοδα; Η απόφανση της γυναίκας μου είναι καταπέλτης. Που θα σου δοθεί άλλη ευκαιρία, λέει και φυσάει τον καπνό του τσιγάρου της, ευτυχώς όχι κατά πάνω μου.
Η πρόταση, ή μάλλον η επιβολή του ταξιδιού, αντισταθμεύει την υλική με την πνευματική πλευρά της, πως αλλιώς θα μπορούσα να την ονομάσω, την οποία ονειρεύομαι, καπνίζοντας με τη γυναίκα μου αργά το βράδυ στην κουζίνα. Τα βλέφαρά μου χαμηλώνουν, αισθάνομαι τα πόδια μου βαριά σαν άγκυρες, αλλά τώρα ενώ συμφωνώ με τη γυναίκα μου, ότι η πρόταση είναι ένα βήμα για την οικονομική αναβάθμισή μου, αφήνοντας κατά μέρος ιδεολογίες και ηθικές αγκυλώσεις, που τόσο με αφήνουν στάσιμο, χάριν του άτυπου τίτλου που με συνοδεύει, γίνεται δε αρωγός στην προοπτική να γίνω απαραίτητος στις συντροφιές, αφού εγώ θα λύνω και θα δένω, άσχετα αν η υποκρισία θα διαχέεται παντού, και μόνο εγώ στεφανωμένος από τα καλέσματα του αφεντικού στο σι μπι, και το κινητό, θα λάμπω, αποφεύγω την τελική απόφαση, βραδυφλεγής όπως είμαι, ευτυχώς μόνο εδώ, στην θεοποιημένη από τους γύρω μου αποφασιστικότητα. Να αποτινάξω τον ανεκδιήγητο εαυτό μου, που διαρκώς ομφαλοσκοπείται, να ξεφύγω από το βεληνεκές της ματιάς μου, να ενοχοποιήσω αυτά που έφτιαξα με τόσο κόπο, μοναξιά, παραξενιά, καυγάδες, να αποκυρύξω την «ιδέα» μου, που έγραφε και ο Ντοστογιέφσκι.
Αρκετά όμως με τον εξαργύρωση των συνειδήσεων, ένα επαγγελματικό ταξίδι θα κάνω. Σημασία έχει να αποτινάξω τους δευτερεύοντες ρόλους, την μπασκλασαρία, να υποδυθώ τον κορυφαίο, που θα καλύπτει τις πομπές του με ένα πέπλο νομιμότητας. Θα μεταφέρω την εικόνα του μεγαλόψυχου στους συνεπείς υπαλλήλους, θα γίνομαι αδέκαστος εκεί που θα κρίνω ότι υπάρχει σφάλμα, σκυθρωπός και διαρκώς στοχαζόμενος, σμίγοντας τα φρύδια, ετοιμόλογος, ώστε να με θεωρούν υπερόπτη και ματαιόδοξο αλλά και γνώστη του αντικειμένου της δουλειάς μου. Ανάμεσα σε υπαλλήλους που θα είναι υποχρεωμένοι να διατηρούν το συγκαταβατικό τους ύφος, απαντώντας πάντα καταφατικά στις εντολές μου, μέχρι να βρεθεί κάποιος να με σιχτιρίσει και με το δίκιο του.
Αυτό το ταξίδι θα μου δώσει το κύρος καθώς θα περνώ ανάμεσα στους πελάτες, με την προσεγμένη κορμαστασιά μου, που ατελείωτες βασανιστικές ώρες διαμόρφωνα και συντηρούσα στα διάφορα γυμναστήρια. Το ονοματεπώνυμο που θα κουβαλώ γραμμένο στο ταμπελάκι του πουκαμίσου μου, θα αποκτήσει περιεχόμενο. Θα γίνω επώνυμος, θα ξεφύγω από το την ισοπέδωση, έστω και στον μικρόκοσμο του ξενοδοχείου. Θα περιφρονώ τις ιδέες των άλλων, έτοιμος να υπερασπιστώ την σκέψη μου, που θα αντανακλά την αίγλη του επιτυχημένου, θα είμαι μια ασημαντότητα δίχως φόβο να αποκαλυφθεί. Γραβάτα σήμα κατατεθέν, βάδισμα σταθερό, αποφασιστικότητα, καλυμμένη αυταρέσκεια, επάρκεια γνώσεων, τα χαρακτηριστικά μου. Θα μεταδίδω μια αύρα επιτυχίας, απόμακρος, βυθισμένος στις ανύπαρκτες γνώσεις μου, βλέμμα στιλέτο σε όσους παρεκκλίνουν από τον κανόνα, μεγαλόψυχος με τους μετανοούντες, πάντα πρόθυμος και συγκαταβατικός.
Λοιπόν το αποφάσισα. Θα αρνηθώ την πρόταση. Που ξέρεις όλο και κάποια δικαιολογία θα σκαρφιστώ.

ΤΕΛΟΣ (ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ)

Η κυρία ντε Ρενάλ τήρησε την υπόσχεσή της. Δεν επιχείρησε με κανένα τρόπο να αυτοκτονήσει. Τρεις μέρες όμως μετά τον Ζυλιέν, πέθανε καθώς φιλούσε τα παιδιά της.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ

Μην ξεχάσω ότι η Ιζαμπέλλα Μόλναρ ζει ανάμεσα μας.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Κομπαγιάσι Ίσσα


Σαλιγκαράκι
σιγά σιγά θα τ’ ανεβείς
το όρος Φούτζι !


かたつぶり
そろそろ登れ
富士の山

Από τον ιστότοπο του Κώστα Κουτσουρέλη

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ο σχολιασμός των αναρτήσεων στα διάφορα μπλογκς που παρακολουθώ, αποτελούν, αρκετές φορές, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των αναρτήσεων. Οι σχολιαστές παγιδευμένοι στην επιτηδευμένη φιλολογική φλυαρία, που γεννά η συνεχής κατανάλωση γνώσεων, φανερώνουν μια πνευματική συγκρότηση, δομημένη στη βάση ενός κομψευόμενου φιλομαθούς καταναλωτισμού . Κυρίως όμως εκφράζουν την ανθρώπινη πλευρά τους, που, πολλές φορές, απέχει αρκετά από αυτό που υποστηρίζουν στις αναρτήσεις τους.
Οι σχολιαστές, λοιπόν, τουλάχιστον στα λογοτεχνικά μπλογκς που παρακολουθώ, πλην ελαχίστων, εκκινούν από μια προεπιλεγμένη «θέση», η οποία έχοντας επιλεγεί μέσα από την υπεροψία της γνώσης, συνήθως, δεν λειτουργεί στην αποτίμηση της ανάρτησης ή τη διεύρυνση του διαλόγου, αλλά έχοντας σαν βάση τη γνωσική υπεροχή, επιδιώκει να προσδώσει κύρος στην άποψη τους, χρησιμοποιώντας την γνώση σαν μέσο επίδειξης και κυριαρχίας, και όχι σαν χώρο αμφισβήτησης και ελευθερίας.
Η άποψη ότι η διαχείρηση της γνώσης, προσαρμοσμένη στις προσωπικές αποτιμήσεις και αντιπαραθέσεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εφόδιο για την στήριξη των απόψεων μας , μοιάζει ολιγαρκής. Η γνώση μετατρέπεται από μέσο αποδέσμευσης από την κυρίαρχη ιδεολογία, χώρος διαρκούς αμφισβήτησης και έρευνας, σε λόγο συμπληρωματικό. Aποδεικνύεται άνευρη στο ρόλο που της επιβάλλεται, χωρίς την βασική της λειτουργία, να βλέπει, δηλαδή, πέρα από τις ατομικές μας προτεραιότητες. Όταν λοιπόν η γνωστική μας κατάρτιση, ξεφύγει από το ατομικό περιβάλλον, εκτεθεί σε διάλογο με άλλες ατομικότητες, με το πρόσχημα της ένταξης της στην δυναμική του δημόσιου διαλόγου, προβάλλει την αξιακή της δυναμική, που οδηγεί σε συντηρητικό δρόμο. Βάζοντας στον επιχειρηματολογικό της λόγο αξίες, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, γιατί έχουν περιβληθεί από την κοινωνική ομοφωνία, η ακμάζουσα δημηγορία ρίχνει στο καναβάτσο τον αντίπαλο.
Η βασικότερη αξία που χρησιμοποιείται σε συντηρητική κατεύθυνση είναι η ποίηση.
Χρησιμοποιώντας, οι εξουσιοδοτημένοι σχολιαστές την ποίηση στο μιμο-προσαρμοστικό τους λόγο, καταθέτοντας ποιητικά αποσπάσματα στο διάλογο που συμμετέχουν, κυρίως σ’ ένα κύκλο ομοτέχνων, επιδιώκουν ο λόγος τους να αποκτήσει το απαραίτητο κύρος , εμβρίθεια , στοχασμό, ταυτόχρονα δε, να αποδυναμώσουν το λόγο των άλλων, που έχοντας αποδεχθεί την ανιδιοτέλεια του ποιητικού λόγου, δεν αμφισβητούν το επιχειρηματικό δακρυγόνο που εκτοξεύεται από το σχολιαστή.
Η ποίηση λοιπόν βγαίνει από το χώρο που είναι ταγμένη, λειτουργεί σαν «τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας», αποδυναμώνεται από τη βασική επικοινωνιακή της λειτουργία, γίνεται δεκανίκι στην αλαζονική μας εξάρτηση από τη γνώση, αποκτώντας διαφορετικό ρόλο, από εκείνο του «φασιανού που κρύβεται στους θάμνους» συμπεριφέρεται, τώρα πια, σαν αξιωματικό επιχείρημα.
Η φετιχιστική, λοιπόν, προσφυγή στον ποιητικό λόγο, αναιρεί την αμφισημία του, τον ορίζει σαν αυθεντικότητα, τον χρησιμοποιεί εξουσιαστικά. Ο συμμετέχων στο διάλογο δρα αμυντικά απέναντι του , δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει , λόγω της αυθεντίας του, που και ο ίδιος έχει αποδεχθεί. Το γλωσσικό μασκάρεμα του σχολιαστών , λογίζεται σαν λεκτική ευεξία, προσδίδει στοχαστικό υπόβαθρο στο λόγο τους, που αναζητώντας επιχειρήματα για την συγκρότησή του, αυτοδικαιώνεται από την ίδια στρατηγική που επιλέγουν οι συμμετέχοντες στο διάλογο, μένοντας σε μια ψευδεπίγραφη λογοτεχνικότητα, που επικυρώνει την αυταρέσκεια τους, αλλά αποδυναμώνει το διάλογο.
Η ώσμωση των συνομιλητών δεν είναι αφετηρία για την απολεσματικότητα του διαλόγου, αλλα μια συναντίληψη για την ιεροποιημένη υπεροχή
του ποιητικού λόγου, δείχνοντας φοβικότητα στο λόγο που ξεφεύγει από τον ποζάτο ελιτισμό τους. Νοιώθοντας ασφαλείς μέσα στα τείχη της ποίησης και της λογοτεχνίας, προχωρούν ικανοποιημένοι στο στόχο τους, που τώρα πια είναι η ανώφελη και συνεχής παρουσία τους, που αναπληρώνει με την επανάληψη της, την ανυπαρξία του έργου τους, που επιμένουν να προβάλλουν.

IN MEMORIAM-Иосиф Виссарионович Сталин(born 18 December 1878 – 5 March 1953)

Stalin heard a performance of Mozart's Piano Concerto No. 23 on the radio performed by Yudina and asked for a copy. It was a live broadcast so officials woke up Yudina, drove her to a recording studio where a small orchestra had quickly been assembled, and made her record the concerto in the middle of the night, a single copy was pressed from the matrix and then presented to Stalin (the matrix has survived and the recording has been available on CD). It is said that he broke out in tears after hearing only the first notes of Yudina's playing.

Yudina's Official website εδώ

Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΜΠΡΕΜΕΡ ΑΚΟΥΕΙ LISZT

«Γεμάτος μελαγχολική ειρωνία, ο Σουάν τις έβλεπε ν’ακούν το πιανιστικό ιντερμέτζο (Ο Άγιος Φραγκίσκος μιλά στα πουλιά, του Λίστ), που είχε διαδεχθεί τη μελωδία για φλάουτο, και να παρακολουθούν το καταπληκτικό παίξιμο του δεξιοτέχνη, την κυρία Φρανκετό ανήσυχη, με μάτια ταραγμένα, λες και τα πλήκτρα που πάνω τους έτρεχε μ’ευκινησία ο πιανίστας, ήταν μια σειρά από αιώρες σε ύψος ογδόντα μέτρων, απ’όπου θα μπορούσε να πέσει, μάτια που έριχναν στη διπλανή της εκφράσεις θαυμασμού κι αμφιβολίας, σαν να ήθελαν να πουν: “Δεν είναι πιστευτό, δεν φανταζόμουν ποτέ πως αυτό ήταν ανθρώπινα δυνατό», την κυρία Καμπρεμέρ που, γυναίκα με γερή μουσική μόρφωση, κρατούσε το ρυθμό με το κεφάλι της, που είχε μεταβληθεί σε ρυθμιστή μετρονόμου και το πλάτος και η ταχύτητα της κάθε παλινδρόμησης του απ’τον έναν ώμο στον άλλον είχαν γίνει τέτοιες (μ’αυτό το κάποιο σάστισμα και την εγκατάλειψη του βλέμματος που έχουν οι αβάσταχτοι πόνοι που δεν μπορούν πια να κυριαρχηθούν κι είναι σαν να λεν «Τι θέλετε πια!», ώστε γάντζωνε συνεχώς τα μονόπετρα σκουλαρίκια της τα δεσίματα του μπούστου της κι ήταν υποχρεωμένη ν’ ανασηκώνει τα μαύρα σταφύλια που είχε στα μαλλιά της, χωρίς ωστόσο να σταματά την επιτάχυνση της κίνησης.