Παρασκευή, Ιανουαρίου 30, 2009

Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΜΟΥ

Σκέφτομαι όλους αυτούς που κάνουν αναφορές σε βιβλία, παραθέτουν αποσπάσματα, δημοσιεύουν σχόλια στο διαδίκτυο, συζητούν στις παρέες τους, στα σχολεία τους, στα πανεπιστήμια, κάνουν κριτική σε περιοδικά, σε ένθετα βιβλίου των εφημερίδων, που τοποθετούν τα βιβλία στα οποία αναφέρονται. Φυσικά απαντώ, μόνος μου όπως πάντα, στις βιβλιοθήκες των σπιτιών τους.
Προσπερνώ το οικονομικό κόστος που είναι αβάσταχτο, που να δίνεις τόσα λεφτά κάθε τόσο για βιβλία, δίχως να αναφέρομαι στους κριτικούς, που φαντάζομαι δεν δαπανούν δεκάρα, αφού προβλέπουν άλλοι γι’αυτούς, εν προκειμένω οι εκδοτικοί οίκοι, ούτε στους αναγνωρισμένους δημιουργούς, που ο καθένας θέλει να προσεγγίσει ώστε μια καλή λέξη τους, θα δώσει στο βιβλίο που τους προσφέρουν, εντελώς δωρεάν, το κύρος που χρειάζεται για την αναγνωρισιμότητα του, απαραίτητου όρου για τη προώθησή του στην αγορά . Δόξα τω Θεό, η παραγωγή βιβλίου με εγχώρια έργα αλλά και μεταφράσεις είναι αρκετά πλούσια, που φτάνεις σε σημείο, αν είσαι «συνεπής» αναγνώστης, να τρέχουν τα σάλια σου, από τους τίτλους βιβλίων που τυπώνονται κάθε χρόνο. ¨Οσες προτεραιότητες να κάνεις πάντα θα διαφεύγουν βιβλία που δεν κατάφερες ν’αγοράσεις για οικονομικούς λόγους.
Απομένει ο «ελεύθερος» χρόνος για την ανάγνωση των βιβλίων που ποθείς να διαβάσεις. Δεν θέλω να αναφερθώ στον ρυθμό ανάγνωσης των βιβλίων. Η διαφορετικότητα της ανάγνωσης είναι όσοι και οι αναγνώστες. Αλλά πάντα υπάρχει ο φόβος η ανεξέλεγκτη κατοχή βιβλίων να καταντήσει καταναλωτική ανάγκη. Όπως όμως με τις καταναλωτικές συνήθειες μας, συσσωρεύουμε άχρηστα καταναλωτικά προιόντα, έτσι και με τα βιβλία γεννιέται η επιθυμία, οδηγημένη από τις προτεραιότητες της αγοράς, να αγοράζουμε δίχως ουσιαστικά να το επιθυμούμε. Ο ανταγωνισμός έχει εισέλθει και στα αναγνωστικά γούστα, οδηγημένος , εν μέρει, από την μπλογκοκατάσταση. Ο χώρος αυτός, από μέσο έκφρασης και ενημέρωσης, τείνει να γίνει πεδίο ανταγωνιστικής γνώσης, πέρα από όλα τα άλλα.
Ας παραδεχθούμε λοιπόν ότι η ανάγνωση ήταν πάντα προνόμιο των πλουσίων ή καλύτερα της αστικής τάξης, άσχετα αν δεν εξασκούσε το προνόμιο που της κληροδότησε η θέση της. Ας παραδεχθούμε τη φιλελεύθερη άποψη ότι όλοι τώρα πια έχουμε πρόσβαση στη γνώση. Ας παραδεχθούμε ότι η οικονομική ανέχεια που πλήττει τον κόσμο, επιτρέπει την αγορά βιβλίων που «κρίνουμε» ή κρίνουν, απαραίτητα να διαβάσουμε. Το ερώτημα είναι που θα βρούμε χώρο να τα τοποθετήσουμε.
Εκτός της χυδαιολογικής, προσπαθώ να βρώ κάποια άλλη πιο ευπρεπή απάντηση. Βέβαια η ευπρέπεια και η λογική μας οδηγεί στο αβίαστη απάντηση. Στη βιβλιοθήκη. Μα εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Μπορεί να μην αγοράσουμε το παντελόνι που είδαμε στη βιτρίνα, να προσπεράσαμε τα παπούτσια του Σεβαστάκη, να βολευτήκαμε με το περσινό κουστούμι, να οδηγήθηκαμε στα Sprider stores και στο Glou, αλλά το ζήτημα του χώρου για να τοποθετήσουμε τα βιβλία πως θα το λύσουμε; Και τα ρημάδια δεν είναι αναλώσιμα, να τα πετάς, όπως αδειάζεις την ντουλάπα σου ή την παπουτσοθήκη σου, θέλεις να επανέρχεσαι σ’αυτά. Που θα βάλεις τον Σταντάλ, τον Ουγκώ, τον Φλωμπέρ, τον Μπαλζάκ(έγραψε και τόσα βιβλία ο ....) τον Προυστ (άλλος αυτός, 7 τόμοι), τον Θερβάντες, τον Τολστόι, τον Ντοστογιέφσκι, τον Γκόγκολ, τον Παβέζε, τον Καλβίνο, τον Σβέβο, τον Κανέτι, τον Τόμας Μαν, τον Σαίξπηρ, τον Τζόυς, την Ωστεν, την Μπροντέ, τον Ντίκενς, τον Λώρενς, την Γουλφ, τον Κόνραντ, τον Μέλβιλ, τον Μαρκ Τουαίν, τον Φώκνερ(είναι δυνατόν να μην έχεις τα άπαντά του), τον Φιτζέραλντ, τον Σταινμπεγκ, τον Μπέλοου, τον Σάλιντζερ, τον Πάσος, τον Κάφκα, τον Μούζιλ(έστω με την άθλια μετάφραση του «Ανθρώπου...), τον Μπροχ, τον Μπέρνχαρτ, τον Άντριτς, τον Σαραμάγκου, τον Πεσσόα, τον Μάρκες, τον Σάμπατο, τον Φουέντες, τον Μπόρχες, τον Κορτάσαρ, τον Ονέτι; Αυτά με τους κλασσικούς, αλλά δεν μπορείς να τη βγάλεις μόνο με τους κλασσικούς. Με τους ¨Ελληνες; Δεν πρέπει να έχεις τον Παπαδιαμάντη σου, το Βιζυηνό σου, τον Σκαρίμπα σου, τον Χατζηαργύρη, τον Αλεξάνδρου, τον Ταχτίτση, τον Κοσμά Πολίτη, τον Μπεράτη, τον Τερζάκη( τουλάχιστον την «Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ»), τον Χατζή, τον Καζαντζή, τον Ιωάννου, τον Κοτζιά, τον Τσίρκα, τον Βαλτινό, την Μέλπω Αξιώτη, τον Πεντζίκη;
Αυτά με την πεζογραφία. Με την ποίηση τι γίνεται; Ειδικά τώρα που το διαδίκτυο έχει γεμίσει με ποιητικούς οίστρους; Πως θα αντιμετωπίσεις του ευδαίμονες, μέχρις εξαρθρώσεως των σιαγόνων, ευεργετημένους αναγνώστες και δημιουργούς; Θα αφήσεις τον Σολωμό, τον Κορνάρο, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, και τόσους άλλους έξοχους Έλληνες ποιητές; Και τους ξένους ποιητές, που τα τελευταία χρόνια γίνονται θαυμάσιες μεταφράσεις τους, αν δεν μπορείς να τους διαβάσεις στο πρωτότυπο; Θα τους αφήσεις απέξω;
Με την Ιστορία τι γίνεται; Με το δοκίμιο; Το πολιτικό βιβλίο; Τη λογοτεχνική θεωρία, για να πουλήσεις και λίγο μούρη; Τη φιλοσοφία; Τους αρχαίους Έλληνες, που δεν πρέπει να λείπουν από κάθε σπίτι, όπως λέει η διαφήμηση; Που τους βάζεις; Αναγνώστες είμαστε, δεν χρειαζόμαστε το λεξικό μας, τη γραμματική μας, το συντακτικό μας;
Γι’αυτό αναρωτιέμαι όταν διαβάζω κριτικούς ή τώρα τελευταία μπλόγκερς. Πως τα τοποθετείτε, ρε παιδιά, αυτά που διαβάζετε στις βιβλιοθήκες σας, και μας τα παρουσιάζετε; Να μάθω και γω για να μου φύγει το άγχος. Γιατί από χώρο το βλέπω αδύνατο.
Μπας και πρέπει να διαβάσουμε το «Πως να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει»;


Υ.Γ
Μην ξεχάσουμε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται φυλακισμένος γιατί έγραψε ένα βιβλίο. εδώ

20 σχόλια:

Churchwarden είπε...

Άνθρωπε, τους Κορνάρο, Σολωμό, Κάλβο, Σεφέρη, Ελύτη μπορεί κανείς να τους έχει στη βιβλιοθήκη του. Αν προκύπτει συνωστισμός, για τούτο δεν ευθύνονται οι οίστροι του διαδικτύου, οι οποίοι χωρούν άπαντες επί της επιφανείας της οθόνης σας.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Αγαπητέ churchwarden
Δεν πρέπει να σας διαφεύγει το γεγονός ότι πλείστοι εκ των αγαπητών μπλογκοσυναδέλφων, δίπλα στις αξιόλογες αναρτήσεις τους, κύριως στην αριστερή πλευρά του ιστολογίου τους, παρουσιάζουν τα εκδοθέντα έργα τους, και καλά κάνουν. Η προσφορά τους στο διαδίκτυο, εννοώ η ποσοτική, είναι ελάχιστη. Σαν να μας προτρέπουν να διαβάσουμε την έντυπη προσφορά τους. Επειδή πολλούς τους εμπιστευόμαστε από τα διαδικτυακά τους κείμενα, είμαστε υποχρεωμένοι να διαβάσουμε το σύνολο του έργου τους. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει.
Αφήστε που στα σχόλια τους οι αναφορές τους, εμάς τους ξενοδοχουπάλληλους, μας κάνουν και τρομάζουμε από το εύρος των γνώσεων τους.

Churchwarden είπε...

Θα πρότεινα-μιας και αισθάνεστε την ουχί επιβεβλημένη υποχρέωση να ασχοληθείτε λεπτομερειακώς με τους διαδικτυακούς οίστρους-να μην προβείτε σε αγορές (άρα και καταλήψεις βιβλιοθηκοχώρου), αλλά να επιδοθείτε σε αναγνώσεις εντός ευχάριστων περιβαλλόντων βιβλιοθηκών, κατόπιν αναζωογονητικών περιπάτων.

Δεν μπορώ, όμως, να πραγματοποιήσω την πρότασή μου, μιας και στις βιβλιοθήκες υπάρχει μόνο Κορνάρος, Σολωμός, Κάλβος, Σεφέρης και Ελύτης. Το αυτό και στα βιβλιοπωλεία.

Για το γνωστικό επίπεδο των ξενοδοχοϋπαλλήλων δεν έχω άποψη. Ο μοναδικός ξενοδοχοϋπάλληλος, πάντως, που γνωρίζω προσωπικά, δεν τρομάζει εύκολα. Έχουν δει πολλά, λέει, τα μάτια του-γι' αυτό.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Αγαπητέ churchwarden
Αν κατάλαβα καλά δέχεσθε ότι οι δημόσιες βιβλιοθήκες δεν είναι χώρος συσσώρευσης γνώσης, εν συντομία λόγω οικονομικής δυσπραγίας και έλλειψης προσωπικού.
Μήπως μπορείτε εσείς οι ποιητές, καταρχήν, να μας προσφέρατε τα βιβλία σας δωρεάν στο διαδίκτυο. Νομίζω ότι μας απαλλάσσει από την χωροοικονομική δυσκολία.
Σας χαιρετώ

Ανώνυμος είπε...

@ Άνθρωπος Χωρίς Ιδιότητες: Για να σας απαντήσω πρέπει να επιβαρύνω τη βιβλιοθήκη σας με δύο ακόμη βιβλία:

1) Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες: ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ, εκδόσεις Πατάκη
2) Paul Desalmand: ΈΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ, εκδόσεις Πόλις

Από το πρώτο αντιγράφουμε: "Προτιμάμε να χάσουμε ένα δαχτυλίδι, ένα ρολόι ή την ομπρέλα μας παρά ένα βιβλίο που ίσως δε θα ξαναδιαβάσουμε ποτέ, αλλά στον απόηχο του τίτλου του διατηρείται μια αλλοτινή και χαμένη ίσως συγκίνηση.
Τελικά, αυτό που μετράει είναι το μέγεθος της βιβλιοθήκης. Τις εκθέτουμε σαν ένα μεγάλο ανοιχτό εγκέφαλο, προβάλλοντας φτηνές δικαιολογίες και ψεύτικη μετριοφροσύνη. Γνώρισα έναν καθηγητή κλασσικών σπουδών που επίτηδες καθυστερούσε να φτιάξει τον καφέ στην κουζίνα του, ώστε ο επισκέπτης να μπορέσει να θαυμάσει τους τίτλους στα ράφια του. Όταν βεβαιωνόταν ότι είχε κερδίσει τις εντυπώσεις, έμπαινε στη σάλα με το δίσκο κι ένα χαμόγελο ικανοποίησης". (σελ. 22)

Στο δεύτερο βιβλίο, τα βιβλία είναι οι ήρωες. Μονολογούν και κουβεντιάζουν! (Μία έκδοση της "Άννα Καρένινας" του 19ου αιώνα πιάνει συζήτηση με μια έκδοση λέσχης του "Πεισματάρη" του Λουί Νυσερά για τις γυναίκες των συγγραφέων...)

Υ.Γ.1 Τον παράδεισο τον φανταζόμαστε μπορχεσιανό: Έχει τη μορφή βιβλιοθήκης!

Υ.Γ.2 Πάντοτε αγαπούσαμε τα βιβλία των δανειστικών βιβλιοθηκών. Η σχέση που αναπτύσσεις μαζί τους είναι απολύτως ερωτική -δε σου ανήκουν, έχουν πολλές εμπειρίες με άλλους αναγνώστες (μυρίζουν ανθρωπίλα), και δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν κομοδίνα!

Τα σέβη μας!

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Αγαπητή Lapsus digiti
Οι γόνιμες παρεμβάσεις σας επιβεβαιώνουν την αγωνία μου. Πως η αναγνωστική κουλτούρα που αποκτήσαμε, ο καθένας με τις δυνατότητες του, δεν θα παραμείνει μια γλυκερή συνάφεια με το βιβλίο αλλά ένας συνεχής επαναπροσδιορισμός της σχέσης μας μαζί του;
Σας στέλνω την ευχετική καλημέρα μου!
Υ.Γ Οι δανειστικές βιβλιοθήκες είναι η μόνη, προς το παρόν, λύση στο πρόβλημα. Μόνο που έχω την εντύπωση, από όσο μπορώ να γνωρίζω, ότι η ενημερωσή τους ακολουθεί τον αναμενόμενο βιβλιογραφικό κανόνα.

ναυτίλος είπε...

Τι μου λες τώρα ... όταν ήμουν φοιτητής κι άρχισε να με καταλαμβάνει η καταναλωτική μανία των βιβλίων , η μάνα μου με κυνηγούσε και τάκρυβα στα κενά του μπαλοντίβανου και του κρεβατιού μου . Αργότερα τα έκρυβα από τη γυναίκα μου , η οποία ναι μεν διάβαζε αλλά δεν είχε καταληφθεί από το μικρόβιο bibliophilus lagnae. Τα έμπαζα στο σπίτι κρυφά . Όταν γεννήθηκαν τα παιδιά με ανάγκασε να εξορίσω τα περισσότερα , βλέπεις είχαν καταλάβει όλους τους ελεύθερους και μη χώρους της οικίας μας . Ευτυχώς μια θεία μου μου διέθεσε το υπογειάκι , κάπου 6 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, όπου τα τοποθετώ σε μεταλλικές ντουλάπες μαζί και όπου συντηρώ (παλαιώνω) και φιάλες εκλεκτού οίνου . Δυστυχώς νιώθω μόνιμα σε εκκρεμότητα καθώς η πρόσβασή μου στα άλλα βιβλία μου δεν είναι άμεση και δεν τα βλέπω όσο συχνά θα ήθελα . Αυτό είναι το δράμα του Ναυτίλου και της βιβλιοθήκης-κάβας του .

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Αγαπητέ Ναυτίλε καλημέρα!
Υπάρχουν τόσες εκδοχές, για το πως μεταχειριζόμαστε τα βιβλία, όσοι και οι αναγνώστες. Εκείνο που προβληματίζει είναι ο χώρος. Εγώ, παραδείγματος χάριν, τα ράφια που μου έστειλε ο πεθερός μου, για να στολίσουμε το υπνοδωμάτιο, τα έκανα βιβλιοθήκη. Μετά αφού ο χώρος δεν επαρκούσε, άρχισα να τοποθετώ βιβλία στην αποθήκη. Ο χώρος ήταν υγρός και πολλά από αυτά καταστράφηκαν.Η αγανάκτηση της γυναίκας μου διαρκώς μεγάλωνε. Που θα βάλω τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες, τη θήκη με τα cd, τις κατσαρόλες, τα τηγάνια μου στην αποθήκη, οπότε αναγκάστηκα αρκετά από τα βιβλία να τα δώσω στη δανειστική βιβλιοθήκη της Ρόδου.
Βέβαια τώρα που πηγαίνω να δανειστώ βιβλία, κοιτάζω κρυφά αν διακινούνται στους αναγνώστες που την επισκέπτονται, από τη σφαγίδα επιστροφής στο πίσω μέρος του βιβλίου. Όσες περισσότερες οι σφραγίδες, τόσο μεγαλύτερη η χαρά μου. Ασε που με προσφωνούν συνέχεια κύριο, και λογίζομαι σαν δωρητής.
Τα σέβη μου

Ανώνυμος είπε...

Ο Πέπε Καρβάλιο του αγαπημένου μας Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν, που ήξερε τα πάντα γύρω από τη λογοτεχνία, το καλό κρασί, το φαγητό και το ποδόσφαιρο, τα έκαιγε -ιδίως τα πιο αγαπημένα του!

Θερμούς Χαιρετισμούς!

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Αγαπητή Lapsus digiti
Μετά, προφανώς, θα τα ξαναγόραζε. Όπως όταν χάνουμε κάτι, που θεωρούμε κτήμα μας, το θέλουμε πάλι κοντά μας. Έστω να μας λυτρώσει από τον εγωισμό μας.
Να χετε καλό βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Kαθένας ζει το προσωπικό του δράμα με τη βιβλιοθήκη του.

Και μόνο αυτά τα βιβλία (που μετά βίας) διέκρινα στη δική σας να έχετε διαβάσει, είστε τυχερός που συναντηθήκατε μαζί τους.

Άλλοι - και το λέω χωρίς σνομπαρία- έχουν μείνει για πάντα κολλημένοι στο ραντεβού με τις ευπώλητες Ελληνίδες μιας χρήσης.

Για αποσυμφόρηση, τελευταία, χαρίζω όσα βιβλία δεν μου είπαν κάτι ώστε να το θυμάμαι ακόμη...

κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

κ.κ
Γράφοντας συνέχεια κ.κ παρασύρομαι και μετά βίας αποφεύγω να συμπληρώσω το .ε(γέλια!τρις)
Κατά τα άλλα εγώ το έλυσα το δράμα! της βιβλιοθήκης με τον δανεισμό και το επώδυνο σκανάρησμά των βιβλίων.
Έτσι τα έχω στον υπολογιστή μου και το πρόβλημα ελύθη.
Να σας πω ότι και γω έδωσα πολλά βιβλία στην τοπική βιβλιοθήκη της Ρόδου, και τώρα έχω το προνόμιο να αποκαλούν κύριο!
Σας καληνυχτίζω με την ελπίδα οι ευχές μου για το προστατευτικό ταξίδι των ονείρων να πραγματοποιηθούν.
Αν και εδώ που τα λέμε αυτό που άρχισε να με απασχολεί είναι με ποιον ή με ποιαν μιλάω.

Ανώνυμος είπε...

Μην ανησυχείτε...
Είμαι ένα εντελώς ασήμαντο άτομο, που ενώ σκεφτόμουν να στήσω ένα δικό μου μπλογκ περί τα γράμματα και τις τέχνες, άλλαξα γνώμη τελικά μετά τις διαδικτυακές βόλτες μου.

Υπάρχει κάτι που με απωθεί εντέλει.
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι.
Άλλωστε δεν θέλω να είμαι περισσότερο στον υπολογιστή.
Ήδη μου τρώει αρκετό χρόνο.

Υ.Γ. Μάλλον πρέπει να βρώ ένα αξιοπρεπές όνομα για να περιφέρομαι, καταπώς λέει και η κόρη μου.

κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

κ.κ
Εντάξει, δεν ανησυχώ. Αλλά τι εννοείται ασήμαντο άτομο; Ποια τα όρια μεταξύ ασήμαντου και σημαντικού; Τέλος πάντων φτιάχτε το μπολγκ σας και μην ανησυχείτε για τις ώρες στον υπολογιστή. Όσο λιγότερο τόσο καλύτερο. Η ζωή είναι αλλού.
Ακούστε την κόρη σας. Οι νέοι ξέρουν καλύτερα.
Αλλά τι κόλλημα κι αυτό με την αξιοπρέπεια. Υπάρχουν και αξιοπρεπή ονόματα;

Ανώνυμος είπε...

Προς το παρόν δεν θα στήσω μπλόκγκ.

Ελάτε τώρα, μην κολλάτε σε χαζομάρες...
Εκτός από την κυριολεξία υπάρχει και η μεταφορά. (Αυτή για την οποία μιλούσε στο Il postino o Νερούντα.)

Οι λέξεις παίρνουν τη σημασία που εμείς τους δίνουμε.
Όταν λέμε καληνύχτα εννοούμε σε άπταιστα ελληνικά good night!
Sweet dreams!

κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

κ.κ
Good morning!
Εντάξει δεν κολλάω σε σαχλαμάρες, αφού το ζητήσατε. Αλλά εμένα μ'αρέσουν οι σαχλαμάρες, όταν λέγονται και όταν γίνονται. Με θρέφουν.
Αλλά αυτό για τη σημασία των λέξεων πολύ καλό ακούγεται. Έχει δοκιμαστεί στη λογοτεχνία;
Στη ζωή θα ήταν υπέροχο. Να λέμε αυτά και να εννοεί ο άλλος κάτι άλλο. Φανταστικό!

Ανώνυμος είπε...

Εν αρχή ην ο Λόγος. Κι αμέσως μετά η Παρεξήγηση, πρώτος καρπός της ένωσής του με την ανθρώπινη Άγνοια.
(Δημοσθένης Κούρτοβικ)

Ξέρετε πολύ καλά τι λέω.
Την καταβρίσκετε, μου φαίνεται, να παριστάνετε τον αδαή...

Με άλλα λόγια: Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει...

Χαίρετε! (και αγαλλιάσετε...)

κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

κ.κ
Με μπερδέψατε. Ορισμένα πράγματα τα καταλαβαίνω, άλλα όχι. Χαίρομαι γι'αυτό, γιατί δεν με κάνει ξεχωριστό.
Αλλά που ξέρετε ότι καταλαβαίνω τι λέτε; Μέσα στο μυαλό μου είστε ή με βλέπετε από πουθενά;
Σας χαιρετώ εκ βάθους καρδίας.

Ανώνυμος είπε...

Τίποτα από όλα αυτά...

Αφού δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ τι εννοώ, πού να καταλάβετε εσείς, καλέ μου άνθρωπε (που λέει ο λόγος!)...

κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

κ.κ
Να στε καλά που βρήκα ένα άνθρωπο που δεν κατανοεί αυτά που λέει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε μένα και έιμαι περήφανος γι'αυτό. Θα συνεννοηθούμε θαυμάσια(καλέ(ή)μου).