Η ΤΟΥΑΛΕΤΑ

Πριν αρχίσω να διηγούμαι τα ακατανόμαστα, απορώ που βρήκα το θράσος να τα εξιστορήσω, με κίνδυνο να μην ορθοποδήσω ποτέ συγγραφικά, χλευασμένος από τους ανύπαρκτους αναγνώστες μου, που με ξυνισμένα μούτρα θα παρακολουθήσουν, αν καταφέρουν να φτάσουν μέχρι το τέλος, την αφήγησή μου, πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι δυσκοίλιος. Αυτό, ίσως, εξηγεί την επιμονή μου να εκφράσω τη δυσαρέσκεια μου για τις τουαλέτες του ξενοδοχείου όπου εργάζομαι, γιατί σκέφτομαι ότι δεν είμαι ο μοναδικός που ταλαιπωρούμαι από την αρχιτεκτονική αυτών των χώρων. Οι άλλοι, οι αξιοπρεπείς, οι κοινωνικώς κόσμιοι, που αφήνουν τέτοιες λεπτομέρειες του βίου τους απαρατήρητες ή μάλλον αποφεύγουν , ώς υπεράνω, να αναφέρονται σ’αυτές, κακό του κεφαλιού τους κάνουν και θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ. Όσο δε σκέφτομαι το μακάριο μουσικό του μαντολίνου, που αφόδευσε στις απέραντες εξοχές του ποταμού Χειμωναδιά, μάλιστα στην αριστερή όχθη, περιμένοντας την άφιξη του Ασημάκη Ζαρντή και του Θανάση Δημητρίου στο θαυμάσιο μυθιστόρημα του Κώστα Χατζηαργύρη, τόσο κατηγορώ την τύχη μου, που για μια ακόμη φορά παίζει παράξενο και υποκριτικό, το τονίζω αυτό, παιγνίδι μαζί μου.
Κατά ένα περίεργο τρόπο, οι τουαλέτες του ξενοδοχείου είναι τόσο μικρές και στενάχωρες, που δυσκολεύεσαι να μετακινηθείς. Οι κινήσεις σου είναι περιορισμένες, με αποτέλεσμα ο εκνευρισμός να εκδηλώνεται πριν ακόμη αρχίσει η εξαντλητική προσπάθεια, που ξέρεις ότι θα σε καταβάλει. Τα διαχωριστικά είναι φτιαγμένα από σανίδες, επιμελώς βαμμένες, ώστε να φαίνονται σαν τοίχος. 'Eλα ντε, όμως, που ο μύθος καταρίπτεται όταν από δίπλα, ακούς, σαν να είστε στην ίδια τουαλέττα, το βογκητό του δυσκοίλιου πελάτη, που προσπαθεί να αφοδεύσει αλλά απ’ ότι φαίνεται μάταια. Πρέπει όμως να ομολογήσω, ότι κάτι τέτοιες στιγμές θαυμάζω τους Ευρωπαίους, για τον πολιτισμό αιώνων που κουβαλούν πάνω τους. Και εξηγούμαι: δεν καταβάλουν, οι αθεόφοβοι, την παραμικρή προσπάθεια να περιορίσουν την προσπάθεια τους, στο καθαρά ατομικό καθήκον, αλλά την ανακοινώνουν με βογκητά αποτυχημένων προσπαθειών, επιτυχών δε, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα, με μακρόσυρτες ανακουφιστικές κραυγούλες, που συνοδεύονται από τον ήχο των περιτωμμάτων τους στο νερό. Τότε είναι που χάνω την αυτοσυγκέντρωσή μου, τη στιγμή που έχω επικεντρώσει στο στόχο, και ο στόχος στην προκειμένη περίπτωση είναι να απαλλαγώ από τα άχρηστα περιττώματα. Θα ήθελα να επανέλθω, που λένε δριμύτερος, αλλά έχω εξαντληθεί και η καινούργια προσπάθεια είναι λιγότερο αποτελεσματική. Παρόλα αυτά παίρνω βαθιά ανάσα, κρατώ την αναπνοή μου και σφίγγομαι. Οι φλέβες στο λαιμό μου φουσκώνουν έτοιμες να σπάσουν, το πρόσωπό μου κοκκινίζει από την ένταση, αφήνω μια μικρή ανάσα και επανέρχομαι. Επαναλαμβάνω δίχως ανταπόκριση. Τότε ακούω το καροτσάκι της καθαρίστριας . Είναι ευδιάθετη και αρχίζει να καθαρίζει τους νιπτήρες. Διακριτική όταν βλέπει το κόκκινο απογορευτικό χρώμα στο πόμολο της πόρτας, ασχολείται με παράπλευρες δουλειές, τραγουδώντας χαμηλόφωνα. Εκνευρίζομαι όταν ακούω κάποιον να τραγουδάει μόνος του, κυρίως εκείνες τις δύσμοιρες σερβιτόρες, με τις μπλε φλέβες που ταξιδεύουν δυσάρεστα στα πόδια τους, όταν τραβούν το καροτσάκι με τα άπλυτα πιάτα, σιγομουρμουρίζοντας ένα μουσικό σκοπό από τα σουξέ της εποχής. Δείχνει ανεμελιά γνωρίζοντας ότι η ευδιαθεσία της στιγμής ξορκίζει τα βάσανα. Τυραννισμένες από τις απαιτήσεις του δύστροπου πελάτη, ξεσπούν σε κάτι ελαφρύ που απαλύνει τις πληγές. Έτσι και γω, αν δεν έχω ραδιόφωνο ανοιχτό, δεν μπορώ να δουλέψω. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι η συντροφιά του ραδιοφώνου γίνεται απαραίτητη, όταν αυτό που κάνω δεν είναι τόσο σημαντικό. Η ρουτίνα, η ανυπαρξία ενδιαφέροντος, η επανάληψη, μας οδηγεί στην ανάγκη να ακούμε ένα τραγούδι, που θα κεντάει τη μοναξιά μας, με μικρά ανθάκια μουσικής. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο στη δουλειά, αλλά και στις αναγνώσεις μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα διαβάζω τον Ιωάννου ή τον Αλεξάνδρου, ας πούμε, και να ακούω μουσική. Πράγμα το οποίο κάνω, όταν διαβάζω Μιχαλοπούλου ή Σωτηροπούλου . Εδώ έχω και την εναλλακτική λύση της τηλεόρασης, σε συνδιασμό με την Στεφανίδου που το πρόγραμμά της είναι ελαφρύ, και δεν απαιτεί επιμελή παρακολούθηση.
Έρχεται λοιπόν η καθαρίστρια και εγκαταλείπω την προσπάθειά μου. Αφήνω να περάσουν ελάχιστα λεπτά, για να μη δείξω ότι η παρουσία της είναι ενοχλητική, και βγαίνω από την τουαλέτα. Η στιγμή της αφόδευσης είναι καθαρή ιδιωτική στιγμή, και γιαυτό εξοργίζομαι όταν βλέπω πελάτες να χρησιμοποιούν τις τουαλέτες των κοινόχρηστων χώρων, ενώ θα μπορούσαν να πάνε στις μοναχικές και άνετες των δωματίων τους. Πόσες εφημερίδες και περιοδικά δεν διαβάσαμε σε αυτούς τους χώρους. Ακόμα και βιβλία, αρκετοί δε, εκεί παίρνουν τις πιο σπουδαίες αποφάσεις τους. Μην ξεχνάμε ότι στον καμπινέ του σπιτιού του, ένας φίλος τους Ιωάννου είχε διαβάσει τον Καντ, και δεν υπάρχει λόγος να αμφιβάλω για τη μαρτυρία. Σκουπίζω τον ιδρώτα με την ανάστροφη του χεριού, με πρόσωπό άσπρο από την προσπάθεια, το πουκάμισο ιδρωμένο κατά τόπους, αποφασισμένος να δείξω αδιαφορία και ανεμελιά, βγαίνω και χαιρετώ την καθαρίστρια, με ένα χαιρετισμό μέσα από τα δόντια μου και απομακρύνομαι με σταθερό βήμα.
Βέβαια υπάρχει η εναλλακτική λύση. Οι τουαλέτες προσωπικού. Και εκεί υπάρχει έντονη κινητικότητα, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό, διότι εργάζονται και δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να βρίσκονται διαρκώς στην τουαλέτα, όπως οι αργόσχολοι τουρίστες που με το παραμικρό τις επισκέπτονται σαν τόπο αναψυχής. Αν κατά τύχη είναι καθαρές, οι πόρτες δεν κλείνουν. Αναγκάζομαι λοιπόν να τοποθετώ το καλάθι των σκουπιδιών πίσω από την πόρτα και να τραβώ συνέχεια το καζανάκι, δηλώνοντας την παρουσία μου, αποφεύγοντας κάποιον αναιδή που θα εισβάλλει και θα με δει σε έξαλλη κατάσταση.
Πάντα είχα πρόβλημα με τις τουαλέτες εκτός σπιτιού. Στο στρατό σιγά σιγά συνήθισα την βρωμιά και την ελευθεριότητα που επικρατεί, ας έκανα κι αλλοιώς. Στην Εκάλη στο σπίτι της Ματούλας, που περπατούσαμε αρκετά για να φτάσουμε, σε σημείο να μελαγχολώ, όταν μάθαινα ότι θα πηγαίναμε, γιατί εκτός από το περπάτημα, έχανα την Κυριακή όπου θα έπαιζα, θα κοιμόμουν μέχρι αργά το πρωί, γενικά θα τεμπέλιαζα, στη τουαλέτα εκείνου του σπιτιού, λοιπόν, η κόρη της με παρακολουθούσε την ώρα που αφόδευα. Περιττό να πω ότι όταν την αντελήφθηκα μου κόπηκε η όρεξη, ένοιωσα ντροπή και αμηχανία, αλλά ευτυχώς κατέβηκε γρήγορα από τα τελάρα της μπύρας, που χρησιμοποιούσε για να φτάσει το υπερυψωμένο παράθυρο. Οι επαφές μας σταμάτησαν, έχω άλλωστε χρόνια να τη δω, ελπίζω όμως να μη συνέβει εξ αιτίας αυτού που είδε. Για τις δημόσιες τουαλέτες δεν μιλώ, διότι δεν θα τις χρησιμοποιούσα ποτέ, ακόμα κι αν χεζόμουν πάνω μου. Δεν το έπαθα άλλωστε στο σχολείο, που τηρώντας τη συνήθειά μου, να βρίσκομαι μόνο στην τουαλέτα του σπιτιού μου, δεν κατάφερα να κρατηθώ, και στο δρόμο του γυρισμού συνέβη το δυσάρεστο;
Τώρα που συνήθισα τις τουαλέτες του ξενοδοχείου, υποχρεωτικά βέβαια, διότι δεν παίζω με την υγεία μου, πρόσφατα που γιορταζόταν η παγκόσμια μέρα διατροφής, άκουσα ότι για τον καρκίνο του παχέος εντέρου ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό η δυσκοιλιότητα, γεγονός που με ταρακούνησε δεόντος, πρέπει να σημειώνω τις ώρες που η καθαρίστρια δεν θα είναι εκεί. Βέβαια του πελάτες δεν μπορώ να τους αποφύγω, αλλά αυτά που περνούν από το χέρι μου προσπαθώ να τα παλέψω. Νοιώθω αποστροφή εάν κάποιο πρόσωπο άγνωστο σε μένα, κυρίως αν το εκτιμώ, και αυτό είναι η καθαρίστρια του ξενοδοχείου, με βλέπει να μπαίνω στην τουαλέτα. Να ακούει άθελά της τις προσπάθειες μου, ίσως δε το αποτέλεσμα που επιβραβευέται με τον απαίσιο ήχο του νερού. Νοιώθω ότι βρίσκεται μαζί μου μέσα στην τουαλέτα, στην πιο προσωπική στιγμή, και δεν ξέρω ποιος διάβολος μ’έβαλε να εξιστορήσω αυτές τις αδιάφορες σκέψεις, που δεν αφορούν κανένα, και ίσως για αυτό το λόγο κάθομαι και τα γράφω. Λίγα έχουμε διαβάσει αδιάφορα στη ζωή μας; Κάτι παραπάνω δεν χάθηκε ο κόσμος. Τουλάχιστον δεν πληρώνουμε τίποτα, τζάμπα όλα, όπως η αξιοπρέπεια μας.