Ο ΜΕΓΑΛΟΣ

Από τις χαρακτηριστικές εκφράσεις που δηλώνουν την υπεροχή και αλαζονεία του συνομιλητή μου, στην επικοινωνιακή κορύφωση του διαλόγου, όταν τα επιχειρήματα έχουν στερέψει, είναι όταν μου πετά κατάμουτρα την επονείδιστη φράση «τι λες, ρε μεγάλε». Εκείνη τη στιγμή νοιώθω ανυπεράσπιστος μπροστά στην μεγαλοσύνη τού αντιπάλου συνομιλητή, η αίσθηση απομόνωσης και μοναξιάς πλημμυρίζει το είναι μου, η ακαταμάχητη επιχειρηματολογία μου πάει στράφι, ο ετοιμόλογος οίστρος μου γίνεται αέρας κοπανιστός, η ακατάσχετη πολυλογία μου σιωπή, η ετοιμότητά μου κυρήσσει λήξη επιστράτευσης, και η λεκτική βολίδα του αντίπαλου φορ καταλήγει στα άδεια δίχτυα της ψυχής μου.
Έτσι με αποκάλεσε ο Παντελαίος, όταν του ζήτησα να μεταφέρει τη μηχανή ποπ κορν, που περιόριζε τον ελεύθερο χώρο της αυλής μου, τρόπος τού λέγειν ελεύθερος, πρέπει να ομολογήσω, στην προσπάθεια μου να σουλουπώσω τον περιορισμένο χώρο, με την προσδοκία ότι τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού θα βγάζω το τραπεζάκι, τις καρέκλες , που είχα ήδη αγοράσει από τον Μαρινόπουλο, για να πίνω την μπύρα μου αργά το βράδυ, όταν θα έχω τελειώσει τις δουλειές μου, και θα μπορώ να διαβάζω, χωρίς τον τεμαχισμό του χρόνου, τα αγαπημένα μου βιβλία. Ο χώρος της αυλής δεν ξεπερνούσε τα δέκα πέντε τετραγωνικά, άντε είκοσι χοντρά-χοντρά, κι έπρεπε να υπερασπιστώ κάθε σπιθαμή ανεξαρτησίας για να είναι φυσικά αξιοποιήσιμη. Η περίμετρος της είναι μεγαλύτερη από τα τετραγωνικά που ανέφερα παραπάνω, αλλά βάση μιας συμφωνίας, όχι αρκετά περίεργης, ο ενοικιαστής τού πάνω ορόφου που νοίκιαζε το σπίτι εδώ και δώδεκα χρόνια, είχε περισσότερα άτυπα δικαιώματα από μένα, που ήμουν ενοικιαστής ούτε τρεις μήνες. Τα δικαιώματα αυτά εξαργύρωνε χρησιμοποιώντας ένα μέρος της αυλής σαν πάρκινγκ για το ασημί Kalos, που το προστάτευε σαν κόρη οφθαλμού από τους απρόσεκτους οδηγούς. Πολιτικός μηχανικός, ο εν λόγω ενοικιαστής, δικαιωματικά, εκ του νόμου που λέμε, ένοιωθε ασφαλής με την συμφωνία , που δεν μπορούσε να ακυρώσει ούτε ο Άρειος Πάγος.
Ο έτερος εκ των καταπατητών της στοιχειώδους αυλής μου, ο Παντελαίος, παντοπώλης στο επάγγελμα, διαρκώς επεκτεινόμενος επιχειρηματίας, έχοντας ήδη την επιχείρηση το «Το καφενείο του Παντελαίου», πλήρες καθ’όλην τη διάρκεια της μέρας, με χαρτοπαίκτες μικρομεσαίου βεληνεκούς, που η διαρκής επιμόρφωση στο ευγενές παιγνίδι της χαρτοπαιξίας, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειές τους, δεν τους βοηθούσε να ξεπεράσουν την κλίμακα του πέντε, με τον άτυπο αλλά εγκεκριμένο βαθμολογικό πίνακα των σχολιαστών του παιγνίου. Κρίμα τα σεμινάρια των θεατών. Ήταν δε αναμενόμενη και σε αντιστοιχία με την ανεξιχνίαστη κατά τα άλλα ιδιοφυία τους, από την άλλη, δεν μπορούσαν να πλησιάσουν το μηδέν, σύμφωνα με την αυθαίρετη Σπυροειδή κλίμακα που είχα, αυτοδημιουργήτως, κατασκευάσει στην πίσω οθόνη του μυαλού μου. Ο Παντελαίος λοιπόν λέω, ή μάλλον γράφω, στην καινούργια επιχειρηματική του προσπάθεια, ώς γνήσιος ανερχόμενος επιχειρηματίας, δημιουργώντας το «Το κιόσκι του Παντελαίου», παντοπωλείο επί της οδού Δημοπούλου 34, προσπάθησε να καταλάβει και αυτός, ο αλιτήριος, μέρος του χώρου που είχα νοικιάσει, τοποθετώντας στο δικό μου χώρο τα ακόλουθα: μηχανή του ποπ-κορν, αυτοκινητάκι για παιδιά δύο ετών, καθέτως της μηχανής, στριμώχνοντας και ψυγείο διατήρησης πάγου, έστω για λίγους πόντους, που ειρήσθω εν παρόδω, εδώ και τρεις μήνες δεν είχε βρεθεί άνθρωπος να το ανοίξει για να πιάσει τα παγάκια που έτρεφε μέσα του.
Ως εκ τούτου στη σύγκρουση, λεκτική εννοείται, που είχα με τον ιδιοκτήτη του Kalos, συγχρόνως δε ενοικιαστή του πάνω ορόφου, όπως προείπαμε, μην το ξεχνάμε, ο διαιτητής της επιδικίας , ιδιοκτήτρια του οικήματος, εξομολογήθηκε ότι ο χώρος που καταλαμβάνει το «Κιόσκι του Παντελαίου», είναι αυτοδικαίως δικός μου χώρος, επί ενοικίω για να συνεννοούμεθα, που αυθαίρετα είχε καταλάβει ο ανερχόμενος αστήρ της μπακαλικής τέχνης, κοινώς λεγόμενος , παλαιόθεν, μπακαλόγατος, με το νεολογισμό δε που του τράβηξα στα μούτρα, μπακαλοτεχνίτης.
Γι’ αυτό ο πονηρός, σκέφτηκα αυτομάτως εκείνη τη στιγμή, με κέρασε την Καθαρή Δευτέρα μύδια ψητά, επέμενε κιόλας, την ώρα που πήγαινα σπίτι να φέρω τα κρασιά που είχα αγοράσει για το σουαρέ που κάναμε στης Νεκταρίας και του Χρήστου, πάντα πάνε μαζί αυτοί, ανδρόγυνο γαρ. Για να μου κλείσει το στόμα. Με δωροδώκησε εναντίον του ευατού μου. Αδύνατον να το πιστέψω. Τώρα εξηγούνται όλα. Γι’ αυτό έτρωγε παγωτό ανέμελος, με τα πόδια απλωμένα στην καρέκλα του «σκηνοθέτη», βουτώντας την απόλαυση ολόκληρη στο στόμα του, με την μακαριότητα του επιτυχημένου αφ’ενός, του επίχαρι μάγκα αφ’ετέρου, καληνυχτίζοντάς με όταν περνούσα για να πάω να στριμωχτώ στο χώρο, που με είχε περιορίσει για να καπνίζω τα τσιγάρα μου, και να πίνω τις μπύρες μου διαβάζοντας, σκεπτόμενος από μέσα του ο persona non grata, «άστον να κουρεύεται». Έτσι ήθελα να πιστεύω ότι σκεπτόταν, τώρα τι έλεγε αυτός, ο θεός κι η ψυχή του.
Έτσι λοιπόν το επόμενο πρωί, ανέλαβα να μεταφέρω την ετυμηγορία του αυτόκλητου τριμελούς δικαστηρίου, που συνεδρίασε εν πλήρη απαρτία το απόγευμα της προηγουμένης, με μέλη εμένα, την κυρά Μαρίτσα ή Ρίτσα, για τους συγγενείς και φίλους, (Πρόεδρος του δικαστηρίου και ιδιοκτήτρια του οικήματος) και του πολιτικού μηχανικού, ο οποίος, σύμφωνα με την δεύτερη και τελευταία παράγραφο της προφορικής απόφασης, καταλάμβανε πλέον νομίμως τον απαραίτητο χώρο εντός της αυλής μου, για τη στάθμευση του αυτοκινήτου του, ότι ο παντοπώλης είχε καταπατήσει μέρος του ιδιωτικού μου χώρου παρανόμως.
-Ένα καπνό Van Nelle κόκκινο, είπα αφού πρώτα καλημέρισα.
Όταν πήρα τον καπνό, ταυτόχρονα πήρα και την απόφαση.
-Σε παρακαλώ να μαζέψεις τη μηχανή του ποπ κορν, το αυτοκινητάκι και τα υπόλοιπα που έχεις τοποθετήσει στην αυλή μου, πρότεινα ευγενικά.
Η μορφή τού προσώπου του άλλαξε, σαν να κρέμασε το δέρμα του, ένας μικρός ανεπαίσθητος παλμός φτερούγισε στην άκρη τού πάνω χειλιού του. Στα μάτια του το θάμπος του κακόκεφου πρωινού ξυπνήματος τραβήχτηκε πίσω από την κουρτίνα του αμφιβληστροειδούς του, μεταφέρθηκε τρέχοντας στα παρασκήνια του φωτός, και στην σκηνή εμφανίστηκε η λάμψη του εκνευρισμού.
-Ποιος το πε, ρώτησε, καταπίνοντας μια χούφτα φυστίκια, τι τα θελε κείνη την ώρα ο αθεόφοβος, ρε συ;
Από το «ρε συ» κατάλαβα την αρνητική του τοποθέτηση επί του προκειμένου.
-Η κυρία Μαρίτσα, ψέλισα, για δικαστήρια και προέδρους δεν ήθελα να αναφερθώ, γιατί δικαίως θα με σιχτίριζε.
-Έλα δείξε μου, τι σου είπε, πρότεινε και με τράβηξε από το χέρι.
Βαδίσαμε μέχρι την άκρη της αυλής μου, δεν ήταν μεγάλη η απόσταση.
-Απ’δω και πέρα, από την άκρη του παραθύρου, ο χώρος είναι δικός μου, απάντησα και πρότεινα το χέρι μου που έτρεμε ελαφρώς, για να είμαι απόλυτα κατανοητός για τα προτεινόμενα ή μάλλον τα κατοχυρωμένα, με τη βούλα που λένε, όρια της αυλής μου.
-Τι λες, ρε μεγάλε, πέταξε σαν βέλος την κουβέντα του, σαν φτυσιά καλύτερα πρέπει να γράψω και γονάτισε όλο μου το είναι.
Γιατί είπαμε όταν κάποιος με χαρακτήριζε μεγάλο, γνωρίζω ότι αναφερόταν απαξιωτικά στο πρόσωπό μου, κι αυτό το έχω συνηθίσει, δεν με πειράζει. Εκείνο που με ντριγκάρει, με κάνει άφωνο είναι η πολυσημία της λέξης «μεγάλε» , η αντιθετική της σημασία, η ερμηνεία που δίνει στη λέξη ο εκφέρων το λόγο «συνομιλητής» μου.
Αποκαμωμένος από την ήττα, την παράδοση «άνευ ορίων και άνευ όρων» στον Παντελαίο τον επωνομαζόμενο “delivery”, για ποιο λόγο λεγόταν έτσι πάντα είχα την απορία, τι “delivery” έκανε, ένα Roll, πακέτα μακαρόνια, τσιγάρα και μπύρες, καμμιά χλωρίνη, άγνωστο, απομακρύνθηκα μη τολμώντας να ρίξω ένα βλέμμα στον θριαμβευτή αντίδικο, για λέξη δεν το συζητάμε, σίγουρος ότι χαιρόταν για την ανέξοδη νίκη του.
Όλη αυτή η περιπέτεια θα ήταν ξεχασμένη, εξορισμένη στα γκούλαγκ του μυαλού μου, αν ένας άλλος αντίδικος, αυτή τη φορά του διαδικτύου, ένας delivery ιδεών, δεν με χαρακτήριζε μικρό, που έπρεπε συγχρόνως να κάτσω στα κυβικά μου. Η μηχανή κατάταξης του Κακαουνάκη της μπλοκόσφαιρας, με κατέτασσε στην χαμηλότερη βαθμίδα, ενώ εκείνη του Παντελαίου στην ανώτερη. Δεν ήξερα που να κατατάξω τον ευατό μου. Πρέπει όμως να αποφασίσω αν είμαι μικρός ή μεγάλος. Γιατί δεν έχει πολύ σημασία, τι αισθάνομαι εγώ για τον εαυτό μου, θα φανεί εγωιστικό να αναφωνήσω ότι είμαι μεγαλοφυία, αλλά τι λένε οι άλλοι για μένα. Το δείγμα βέβαια είναι ελάχιστο, ανύπαρκτο για στατιστική μελέτη, αλλά οι άνθρωποι που ξεστόμισαν τις βαρυσήμαντες λέξεις εκπροσωπούν ροπές, απόψεις, σύμφωνα με την ερμηνεία της λέξης, από την εξεταστική επιτροπή των πρόσφατων πανελλήνιων εισαγωγικών εξετάσεων, που θα πρέπει να λαμβάνονται υπ’όψιν, τουλάχιστον από μένα. Ή ήμουν σαν τον Νίκο Ρίζο όπου σε μια παλιά ελληνική ταινία, σε μια υπόγεια ταβέρνα, όταν όλοι περιμένουν τον «μεγάλο» να έρθει, με τρόμο, εμφανίζεται ο δημοφιλής κωμικός με την μικρομέγαλη κορμοστασιά του και τους κάνει όλους κόσκινο;