-Αυτό είναι αναίδεια! φώναξα, στρέφοντας το βλέμμα μου στο σταχτοκόκκινο σπουργίτι που τσιμπούσε, αδιάφορο αλλά ζωηρό, τα ψιχουλάκια δίπλα στα πόδια μου.Άπλωσα το χέρι μου σαν ν' άνοιγα την πόρτα της έκπληξης, ανασηκώνοντας τα γυαλιά μου, που είχαν γλιστρήσει στη μύτη μου, λόγω ζέστης και της έντασης.
Τα βήματά του ήταν βαριά όταν με την πλάτη του στραμμένη βάδιζε στον διάδρομο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου