ΣΤΙΓΜΕΣ Ε

Την εβδομάδα των Παθών πήγαινα κάθε μέρα στην εκκλησία. Εκεί συναντούσα τους φίλους μου, στο προαύλιο. Καθισμένοι στο παγκάκι, με μια έξαψη δυσανάλογη με το πνεύμα των ημερών, καταστρώναμε τα σχέδια μας. Μετά ξεφεύγοντας από το βλοσυρό βλέμμα του νεωκόρου, και μιας γριούλας που κούτσαινε ελαφρά γέρνοντας μπροστά, ανεβαίναμε στο γυναικονίτη, ένα μέρος απαγορευμένο, γεμάτο μυστήριο και άβατο. Από εκεί ρίχνοντας ματιές στα κορίτσια που δεν μπορούσαμε να συναντήσουμε αλλού, ανεβαίναμε στο καμπαναριό και καπνίζαμε, ικανοποιημένοι από την ανταπόδοση των βλεμμάτων μας, έχοντας στα πόδια μας μια Αθήνα που μας χαιρετούσε με τη σιωπή της.

ΣΤΙΓΜΕΣ Δ

Πήγαινα για μπάνιο στη Βάρκιζα με την κυρία Φωφώ και τις κόρες της. Με κρατούσε κάτω από την κοιλιά, και εγώ ασφαλής κολυμπούσα τινάζοντας χέρια και πόδια με μανία. Παίρνοντας θάρρος μετά από καιρό της ζήτησα να με αφήσει μόνο μου. Τώωωωωρα! Απάντησε χαμογελώντας, αφήνοντας το βαρύ της σώμα στον αφρό της θάλασσας.

ΣΤΙΓΜΕΣ Γ

Μια μέρα, παίζοντας, άρπαξα μια χούφτα χώμα και την πέταξα στη μούρη του Φιούδα. Εκείνος κλαίγοντας έτρεξε σπίτι του. Μετά από λίγο έρχεται σπίτι μας η μάνα του έξαλλη. Ο γυιός σου τύφλωσε το γυιο μου! φώναζε. Θα τον κλείσω φυλακή!

ΣΤΙΓΜΕΣ Β

Υπήρχε μια έντονη φημολογία ότι ο Μπούρας, συμμαθητής μου, μέτριος μαθητής, μπορούσε, μετά από εξάσκηση, να φτάνει τον πούτσο του με το στόμα . Προσπάθησα κι εγώ αλλά δεν τα κατάφερα.

ΣΤΙΓΜΕΣ Α

Έμαθα να κάνω ποδήλατο στου Νίκου. Δικό μου δεν είχα, ούτε σκεφτόμουν ότι ποτέ θα αποκτήσω. Αργότερα, η κυρά Λίτσα πρότεινε στη μάνα μου, να πάρω της κόρης της, που είχε πια μεγαλώσει, σωστή κοπέλα. Ορισμένες στιγμές μεγαλοθυμίας του Νίκου τις εκμεταλλευόμουν, ζητώντας επιπλέον να κρατά το ποδήλατό του από πίσω για να ισορροπώ . Σιγά-σιγά έμαθα κι όταν αισθάνθηκα ασφαλής αποφάσισα να απομακρυνθώ από κοντά του. Η δυσκολία ήταν στα φρένα. Δυσκολευόμουν να σταματήσω γιατί έπρεπε να κοντράρεις τα πετάλια, σε αντίθετη ροπή από την κατεύθυνση που οδηγούσες. Όταν βρέθηκα σε έναν δρόμο κατηφορικό αποτυγχάνοντας να σταματήσω, πέφτοντας εκτός τις γραντζουνιές και τους μώλωπες έσκισα και το παντελόνι μου. Σε αυτή την κατάσταση με είδε η Ματούλα, στενή φίλη της μητέρας μου, που άνοιξε τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού της παραξενεμένη από το γδούπο της πτώσης μου. Φοβήθηκα μήπως με μαρτυρήσει στην μητέρα μου.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Από αναγνώστης να γίνω λοιπόν γραφέας. Βέβαια το δεύτερο δεν αναιρεί το πρώτο, ίσως να αλληλοσυμπληρώνονται σύμφωνα με την κοινή πεποίθηση. Απαραίτητο υλικό οι λέξεις και τα συναισθήματα. Ξανά λοιπόν στα λεξικά, στηn μνήμη, στην παρατήρηση. Βέβαια είμαι αρκετά μεγάλος, νοιώθω την αίσθηση του θανάτου να πλανιέται σε κάθε μακρόχρονη προσπάθεια, ένας θάνατος που ανά πάσα στιγμή μπορεί να διακόψει κάθε προσπάθεια αφήνοντας την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Μήπως μόνο εγώ έχω αυτή τη φιλοδοξία και η απώλεια να με κυκλώνει διαρκώς;
Η πραγματικότητα πρέπει να μεταπλαστεί μέσα από προσωπικές εκδοχές, ελπίδες, φόβους. Ίσως συναντηθώ με άλλους ανθρώπους που οι διαφορετικές εκδοχές τους σε σχέση με τον κόσμο, την πρόσληψη και την ερμηνεία του, δημιουργήσουν τη δεξαμενή όπου η προσωπική σχέση με τον κόσμο αναπλαστεί, διαψευστεί ή και ακόμα ακόμα επικυρωθεί.
Η σύμπλευση ή η αντιπαλότητα των προσωπικών καταγραφών αναδείξει την ουσιαστική πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης(sic). Την αδυναμία κατανόησης της ύπαρξης.
Μεγαλοστομώ αλλά αυτή η διάθεση αργότερα να μεταπλαστεί σε κάτι άλλο. Προν το παρόν αυτό που σκέφτομαι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές η απολογία ή ίσως η απόπειρα ερμηνείας αυτής της καινούργιας προσπάθειας είναι η υπεράσπιση της ατομικότητάς μου που τόσο με απωθεί.