Έφεραν την σφυρίδα, έξοχα ψημένη, σε λευκή πορσελάνινη πιατέλα οβάλ, στολισμένη με γαρνιτούρα φρέσκων λαχανικών. Η μυρωδιά της χάϊδευε την όσφρησή μας, ο ανυπόμονος ουρανίσκος ήταν ήδη προετοιμασμένος να δεχθεί την ευφραντική σάρκα της, το βλέμμα μας ήταν στραμμένο αποκλειστικά στη ροδόχρωμη εξουσία της.
Η απαλή συνοδευτική μουσική, οι χαμηλόφωνες κουβέντες στα διπλανά τραπέζια, κάποια πνιχτά οινοφόρα γέλια, τα μακρόσυρτα και προσεχτικά βήματα των σερβιτόρων, ο υπόκωφος θόρυβος των μαχαιροπήρουνων, συνέθεταν το κατάλληλο σκηνικό και ατμόσφαιρα για ένα απολαυστικό γεύμα.
Την στιγμή όμως που ο σερβιτόρας άφηνε να χυθεί στο κρυστάλλινο ποτήρι μου το αλκοολούχο χρυσάφι «ΗΔΥΣΜΑ ΔΡΥΟΣ», ο συνδαιτημόνας μου δίχως καμιά προειδοποίηση, με μια αστραπιαία κίνηση, άρπαξε την σφυρίδα από το πιάτο και με μια μπουκιά την κατάπιε ολόκληρη, αμάσητη.
Η πράξη του επιβεβαίωσε οριστικά τι ήταν. Όχι βέβαια ότι δεν το είχα υποψιαστεί, αλλά δεν ήθελα να το παραδεχθώ.
Σηκώθηκα από το τραπέζι, τον άρπαξα απ' το αυτί και τον έσυρα έξαλλη προς την έξοδο, αν και με βεβαίωνε ανάμεσα στα αναφιλητά του ότι δεν θα το ξανακάνει.
Επιστρέψαμε σπίτι, τον έβαλα να κοιμηθεί, αποφασισμένη να του ανακοινώσω την επόμενη μέρα ότι θα πρέπει να φύγει από το σπίτι δίχως δεύτερη κουβέντα.
Femme assise avec poisson" 1942
Pablo Picasso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου