Ο κ. Σκαμπαρδώνης χαρισματικός αφηγητής, με εξαιρετική διαχείριση του αφηγηματικού λόγου, μας δίνει ένα τόμο με εικοσιπέντε έξοχα διηγήματα, αν και όχι όλα της ίδιας λογοτεχνικής εμβέλειας. Ο καταγωγικός πυρήνας των ιστοριών πηγάζει από θεματικές επιλογές που γνωρίζουμε ήδη από προηγούμενα διηγήματα του, γεγονός που βαραίνει την ανάγνωση σε ορισμένα διηγήματα της συλλογής, δημιουργώντας μια αφηγηματική ανισορροπία, η οποία όμως βρίσκει διέξοδο στην επιλογή του αναγνώστη να παρακάμψει την αφηγηματική εκχύλιση του λόγου τού συγγραφέα. Η εγνωσμένη δεξιότητα του κ. Σκαμπαρδώνη στην ανάπτυξη και την κατασκευή του διηγηματικής αφήγησης, με άρτια επεξεργασμένη γλώσσα, εκεί που κρίνεται κάθε άξιος λογοτέχνης, τη λογοτεχνική επαναδιατύπωση του κόσμου, με τη βαθιά αρχιτεκτονημένη γραφή και την εκφραστική δυνατότητα επεξεργασίας του υλικού του, καταφέρνει με λεκτικές υπερβάσεις να βγει νικητής στην πάλη με την επικράτεια των λέξεων, ώστε να μας παρουσιάσει ένα έργο που διευρύνει, για μία ακόμη φορά, την αναγνωστική εμπειρία. Εκτοξεύοντας την αφηγηματική ευρηματικότητα στα ακρότατα όρια του λόγου, χρησιμοποιεί τη μνήμη ως εκτοξευτήρα της αφήγησης, φτιάχνοντας ένα βιβλίο το οποίο επάξια αφήνει το στίγμα του στη σύγχρονη λογοτεχνική παράδοση, ώστε οι αναγνώστες να αισθάνονται προνομιούχοι καταναλωτές της αφηγηματικής τέχνης ενός από τους σπουδαιότερους Έλληνες σύγχρονους συγγραφείς.
