ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ

1η μέρα εγκλεισμού
Αν και φοράω τα παπούτσια μου ανάποδα, για να εμποδίσω την παρόρμησή μου να βγω από το σπίτι, το βάδισμά μου παραμένει αναλλοίωτο, όπως πριν. Βαδίζω μπροστά, με σταθερά βήματα προς την έξοδο. Βρίσκω την πόρτα κλειστή. Κάποιος πρέπει να παίζει μαζί μου.

3η μέρα εγκλεισμού
Βραδάκι, αποκλεισμένος στο σπίτι, σκέφτομαι:
Τον απογευματινό καιρό της Πέμπτης.
Το μέλλον μου.
Την ηλικία μου.
Τους άλλους.
Τη μουσική του Tord Gustavsen.
Τη Θεοδοσία Κουρεμένου που ζει, τώρα πια, με άλλον.
Τον μαθηματικό μου στο γυμνάσιο.
Τη φράση «δεν σε καταλαβαίνω»..
Τον στίχο «Τ’ άλογο, τ’ άλογο Ομέρ Βρυώνη»,
Να είχαμε μια σούμα ακόμη.

Περίεργο, κάποιες από αυτές τις σκέψεις, τις είχα κάνει και την Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2014

4η μέρα εγκλεισμού
Με τσιμπάει μια μέλισσα. Από πού μπήκε; Τα παράθυρα κι οι πόρτες είναι όλα κλειστά. Κι αυτά τα λουλούδια στον πίνακα αναρριγούν από ένα απαλό αεράκι που χαϊδεύει τα πέταλά τους.
Φυσάει ο τοίχος;

5η ημέρα εγκλεισμού
Γλιστράω και πέφτω. Σηκώνομαι και μαζεύω από κάτω το ποδήλατό μου. Μα πώς βρέθηκε το ποδήλατο στο σαλόνι;

6η μέρα εγκλεισμού
Ο γείτονάς μου ο Θέοντορ, μου προσφέρει ένα εξαιρετικό θέαμα, τις ώρες αυτές του εθελοντικού εγκλεισμού, λες και είναι ο ιδιωτικός μου καλλιτέχνης.
Κάθεται, με τον σκύλο του τον Αζόρ αγκαλιά, στην καρέκλα του μπαλκονιού του, και χαζεύει με τις ώρες την ανύπαρκτη κίνηση στο δρόμο.

8η ημέρα εγκλεισμού
Τέτοιες μέρες γίνομαι τόσο αβρός και συγκαταβατικός, ώστε δεν αντιδρώ ακόμη κι όταν βλέπω το πάτωμα τού σπιτιού μου τσαλακωμένο.

10η μέρα εγκλεισμού
Ο «1786» ήταν ο επιτηρητής της γειτονιάς. Στιβαρός, απειλητικός, κραταιός φύλακας, δεξιοτέχνης του δαγκώματος, περιπολούσε για να εντοπίσει παραβάτες των μέτρων προφύλαξης.
Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που κλέφτηκε με την «Faber & Faber”, την προσηνή σκυλίτσα, που συντηρούσαν με τροφή, νερό και κατανόηση οι κάτοικοι της περιοχής.
Λέγεται ότι είχαν κουραστεί να μοιχεύονται λαθραία

11η μέρα εγκλεισμού
Εκλογή από παλιές ημερολογιακές σημειώσεις μου
3 Ιουλίου 2018
Υπάρχει καλαμπόκι
16 Απριλίου 2019
Από την 1η Μαΐου μέχρι 8 Ιουνίου μπορώ να φωτογραφηθώ
22 Ιανουαρίου 2016
Η βρύση στην Κρύα Βρύση
30 Ιανουαρίου 2001
Το σγουρό χιονάκι
22 Σεπτεμβρίου
Τα ανυπεράσπιστα διηγήματα
10 Οκτωβρίου 2005(βράδυ)
Η καυλωμένη μνήμη
1 Ιανουαρίου 2013
Η αλαζονεία των νεκρών
14 Δεκεμβρίου 2015
Ο ιδιωτικός μου φωταγωγός
14 Μαΐου 1998
Ο κουτσοδόντης παπαγάλος

12η μέρα εγκλεισμού
α) Όποιος νομίζει ότι ο δρόμος προς την επιτυχία είναι στρωμένος με αβγοπέταλα, είναι γελασμένος.
β) Όποιος νομίζει ότι ο δρόμος προς την επιτυχία είναι στρωμένος με αβγοπέταλα, δεν είναι καθόλου γελασμένος.
Όλη μου τη ζωή ακολούθησα τη δεύτερη, ας την ονομάσουμε εκδοχή, και βγήκα κερδισμένος, αλλά όχι πετυχημένος

13η μέρα εγκλεισμού
Κάποτε σκεφτόμουν, πως από τη στιγμή που θα σου καρφωθεί η ιδέα ότι η σπονδυλική σου στήλη έχει χρώμα μπλε άντε να ξεμπλέξεις.
Τώρα που υπάρχει αλληλοκατανόηση και αλληλεγγύη-ως πότε;-μπορώ να αποκαλύψω ότι η σπονδυλική στήλη μου έχει χρώμα μπλε και ξεμπέρδεψα.

14η μέρα εγκλεισμού
Αυτό που γράφω δεν έχει αποδεικτική ισχύ ούτε είναι στις προθέσεις μου να πείσω κάποιον για την ορθότητα του συλλογισμού μου. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι αφού η Τζένη-Τζένη δεν είναι το χρυσόψαρό μου, δυνητικά θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε. Από μια τρύπα στο νερό μέχρι ένα σημάδι από πυροβολισμό στον κρόταφο.
Αλλά ποιον ενδιαφέρει ο συλλογισμός μου, από τη στιγμή που αποκλείω κατηγορηματικά ότι η Τζένη-Τζένη δεν είναι το χρυσόψαρό μου;

16η μέρα εγκλεισμού
2-2-63 Αχ! να μπορούσε κανείς να ζει χωρίς ν' αναπνέει!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΕΡΑΤΗΣ
"Ο μαύρος φάκελος"
Εκδόσεις Ερμής

17η μέρα εγκλεισμού
Βραδάκι πίνουμε τα ουϊσκάκια μας με τον Μίμη τον Δομάζο σπίτι μου. Θυμόμαστε τα παλιά, εκείνος μιλάει περισσότερο, εγώ ακούω. Αναφέρεται, δίχως έπαρση, στην καριέρα του. Τον παρακολουθώ ενθουσιασμένος. Φεύγοντας βγάζει από την τσέπη του σακακιού του μια ποδοσφαιρική μπάλα.
-Δωράκι, μου λέει, από τον αγώνα Παναθηναϊκός-Έβερτον. Βέβαια είναι η αναπληρωματική, την μπάλα του αγώνα την πήρε ο Καμάρας σπίτι του.

19η μέρα εγκλεισμού
Τώρα οι σκέψεις μου έρχονται, ταυτόχρονα, δυο-δυο στο μυαλό, ζεύγη αξεχώριστα, με αποτέλεσμα να μιλάω, να γράφω, να θυμάμαι, και να προγραμματίζω το μέλλον εις διπλούν.

20η μέρα εγκλεισμού
Λατρεύω το μέλι σου.Το κρατώ στοργικά στην αγκαλιά μου, το γεύομαι, μέσα του κολυμπώ, ξαπλώνω μαζί του και κοιμάμαι.
Αυτό που με στεναχωρεί, είναι ότι τώρα δεν μπορώ να βαδίζω στο δρόμο κρατώντας το απ' το χέρι όπως έκανα τον παλιό καλό καιρό.

21η μέρα εγκλεισμού
Αφήνω τον ιπτάμενο φάκελο να πετάξει. Διαγράφει κύκλους στον αέρα, αποφεύγει εμπόδια, ταξιδεύει στα δωμάτια του σπιτιού, ένα drone εσωτερικού χώρου, και προσγειώνεται ομαλά στη βάση του, στο τραπέζι της κουζίνας.
Τον φορτίζω για την επόμενη πτήση. Κάποιος μπορεί να τον χρειαστεί.Τις μέρες που ζούμε πρέπει να είμαστε γενναιόδωροι.

22η μέρα εγκλεισμού
Γράψτε οτιδήποτε θέλετε, όχι ότι μπορείτε.
Μην αφήσετε τον χώρο της γραφής στους ειδικούς και τους καταξιωμένους γραφιάδες.
Απολαύστε το παιγνίδι της δημιουργίας
Γράψτε τις αξιολογήσεις και τις αποτιμήσεις εκεί που ξέρετε.
Όχι κατ’ανάγκη στα παλιά σας τα παπούτσια
Εξαιρεθείτε οικειοθελώς από την ομοφωνία
Εγκαταλείψτε την ορθοφροσύνη της γραφής
Αποφύγετε τα χτυπήματα στην πλάτη. Κάτι δεν πάει καλά
Αποσχισθείτε από την πραγματικότητα της εξειδίκευσης
Φτιάξετε ιστορίες, φράσεις, λέξεις, σκέψεις, επιφωνήματα, δίχως φραγμούς και υποτέλεια στη γλωσσική παράδοση.
Αποκαρδιώστε τους εχέφρονες
Μην οργανώνετε τον ενθουσιασμό σας
Μην καλουπώνετε την έκφρασή σας
Εκφράστε το ακατανόητο, το ενστικτώδες, το ανέκφραστο
Μην είστε επιμελείς
Αξιοποιείστε, χειριστείτε, εκφράστε τη γραπτή χαρά σας δίχως περιορισμούς, γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες
Εκφράστε το άδικο της αφηγηματικής αδυναμίας,το ασύμφορο των ιδεών και των αγελαίων βεβαιοτήτων
Μισείστε την ορθότητα, τη λογική, την κανονικότητα
Αφήστε την ελευθερία του απαράδεκτου ελεύθερη
Ορίστε δίχως όρια τα όριά σας
Εκφράστε το ανολοκλήρωτο, το ασυνεχές και περιορισμένο
Μη φοβάστε τα λάθη σας και τον εμπαιγμό σας
Μην ακριβολογείτε
Χλευάστε την φράση «σωστό ή λάθος»
Αγαπήστε ένα κακογραμμένο κείμενο. Έτσι κι αλλιώς γνωρίζουμε ότι το σπουδαιότερο σ’ένα κείμενο δεν είναι αν είναι καλά γραμμένο. Αν σας αμφισβητήσουν επικαλεστείτε τον Μπολάνιο.
Να είστε αυθαίρετοι και προκλητικοί στην αρτιότητα της έκφρασης
Να ενοχλείτε την αναγνωστική αντίληψη
Γράψτε κείμενα και όχι συναισθήματα
Κρεμάστε κουδούνια στα γραπτά σας
Μην είστε προσεχτικοί όταν γράφετε
Μη λαμβάνετε υπόψη τον κηδεμόνα σας
Απαλλοτριώστε το ανεκτό
Χλευάστε την ανωτερωτίλα

23η μέρα εγκλεισμού
Οι προμήθειες μειώνονται, τα λεφτά λιγοστεύουν, οι ιδέες αυξάνονται.
Σήμερα για βραδινό θα φτιάξω δερματόσουπα.

24η μέρα εγκλεισμού
Το δίλημμα που με απασχολεί αυτές τις μέρες τις απομόνωσης είναι αν πρέπει να συμφωνήσω με τον λαλήσαντα ή με τον προλαλήσαντα.

25η μέρα εγκλεισμού
Εμένα δεν με ενδιαφέρει πόσο ψηλό είναι, αλλά πόσο είναι το βάρος του.
Αυτό είπα, σήμερα το πρωί, εκνευρισμένος, στον πλανόδιο ψαρά, ο οποίος προσπαθώντας να με πείσει να αγοράσω άλλο ψάρι από αυτό που είχα διαλέξει, επέμενε ότι, εκτός από φρέσκο, είχε 1,87 μέτρα ύψος.
Το ίδιο ύψος με τον Σλούκα,συμπλήρωσε, γνωρίζοντας την οπαδική μου προτίμηση.

26η μέρα εγκλεισμού
Τὸ μελιχρὸν φέγγος της σελήνης ἐπέχριε μόνον τὰς στέγας τῶν οἰκιῶν καὶ τὸ διενέμοντο, ὡς πενιχρὰν κληρονομίαν, τὰ μπαλκόνια καὶ οἱ γάστρες τῶν ἀνθέων. Δι᾽ εμέ κάτω εἰς τὸ δωμάτιον δὲν ἔφθανε νὰ κατέλθῃ εὐμενὴς ἀκτίς.

Πανσέληνος 7ης Απριλίου 2020

27η μέρα εγκλεισμού
Τι αξίζει ένα ποδήλατο χωρίς τη σέλα του; Όσο ένα νόστιμο φαγητό χωρίς τα υλικά του.
Για να γίνω κατανοητός. Όσο αξίζουν οι τηγανιτές πατάτες δίχως τις πατάτες τους, ο καπνιστός σολομός δίχως το σολομό του;
Ή για να φιλολογήσω λίγο. Όσο αξίζει ένα κείμενο δίχως τις λέξεις του.

28η μέρα εγκλεισμού
Πρέπει να μαζέψω το χαλάκι από την εξώπορτα. Έχουμε πολλά κρούσματα τέτοιου είδους κλοπών, δίχως να γνωρίζει κανείς τους δράστες, ούτε το λόγο για τον οποίο το κάνουν. Είναι δώρο της Κάθριν για τα γενέθλιά μου. Μου το αγόρασε γιατί, κάθε φορά που ερχόταν σπίτι, έβλεπε πατημασιές από λάσπη, οι οποίες νόμιζε ότι ήταν δικές μου.

29η μέρα εγκλεισμού
-Ανασαίνεις συνέχεια, μου λέει.
- Είναι αρκετός καιρός που το κάνω.
-Σταμάτα το!
Υπάκουσα.
-Τώρα δεν αισθάνεσαι καλύτερα;
-Πολύ καλύτερα

30η μέρα εγκλεισμού
Αρχίζω να συνηθίζω στην ιδέα πως πρέπει να ξεθάψω τα θρησκευτικά μου παπούτσια. Και είναι τόσο βαθιά θαμμένα.

31η μέρα εγκλεισμού
Αναρωτιέμαι, σε στιγμές αμφιβολίας και αμφισβήτησης, αν αυτά που γράφω είναι σκουπίδια, αυτολογοκρινόμενος, ή σκατά, τότε γιατί δεν έρχεται κάποια μύγα να κάτσει πάνω τους;
Απογευματάκι γύρω στις επτά και μισή.

32η μέρα εγκλεισμού
Μέσα στη ζοφερότητα των ημερών αχνοφέγγει ένα φως ελπίδας, το οποίο όμως αποδεικνύεται  ψευδές.
Ψάχνω λαχειοπώλη και δεν βρίσκω.

33η μέρα εγκλεισμού
Ο Τζορτζ Κλόουν διέσυρε τον αντίπαλό του, αναγκάζοντάς τον να παραδεχθεί δημόσια, ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου, ότι δεν είναι ο Τζον Μακ Γουέιν, αλλά κάποιος που τον μιμείται, αφού απέτυχε να στρώσει την άσφαλτο του οικισμού Ερθ με τη γλώσσα του, ή εναλλακτικά, να πρσδιορίσει το αζιμούθιο της γεωγραφικής θέσης του, δίχως τη βοήθεια πυξίδας.

34η μέρα εγκλεισμού
Σήμερα χάθηκε ένας σπουδαίος παραμυθάς. Κι όταν χάνεται ένας παραμυθάς χάνεται ένα κομμάτι από τη ζωή σου. Τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ.
Ο Λουΐς Σεπούλβεδα ήταν ένας δικός μου άνθρωπος, που τον αγάπησα από τα βιβλία του, τον ένιωθα διαρκώς κοντά μου από τις αφηγήσεις του.
Σήμερα είναι μια προσωπική ημέρα πένθους.
Μια μέρα σιωπής και μνήμης
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.


35η μέρα εγκλεισμού
Αυτές τις μέρες παίρνω υπερβολική δόση του εαυτού μου, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ψυχική μου υγεία.

36 η μέρα εγκλεισμού
Έχω ένα κουνελάκι
ίδια φάτσα με τον Σάκη
αλλά το φωνάζω Μάκη*
Μαζί θα κάνουμε Ανάσταση
δεν είναι αυτό κατάσταση
Μετά το "Χριστός Ανέστη!"
δεν θα μείνουμε και ρέστοι
Θα γευτώ τη μαγειρίτσα
που μαγείρεψε η Λίτσα
Όσο για το κουνελάκι
θα τραφεί με χορταράκι

*Μάκη μην παρεξηγηθεί ο Σάκης

37η μέρα εγκλεισμού

Φυσάω, ξεφυσάω, άρα υπάρχω.

39η μέρα εγκλεισμού
Τώρα πια δεν χρειάζεται να κρύβομαι πίσω από την κουρτίνα του μπάνιου. Η παρασκηνιακή ζωή τελείωσε.
Αφιερωμένο στην Ιουλία Δεσπούνη.
Αυτή ξέρει.

40η μέρα εγκλεισμού
Αχ! Πόσο πεθύμησα τη γαλάζια μακαρονάδα του"Κιτρινολαίμη"!


41η μέρα εγκλεισμού
Αργά το βράδυ χτυπάει το κουδούνι της πόρτας. Έχει γούστο να είναι ο Πιλάβιος με τα τρία γουρουνάκια του, σκέφτομαι. Ανοίγω την πόρτα και η πραγματικότητα δεν με διαψεύδει.
-Ρε συ Νίκο, του λέω, δεν ξέρεις ότι απαγορεύονται οι επισκέψεις; Γιατί ήρθες;
- Ήταν ο δρόμος μου και είπα να σου πω ένα γεια.
Τα τρία γουρουνάκια με κοιτούσαν στα μάτια, περιμένοντας ένα νεύμα μου για να εισβάλουν στο σπίτι. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά.
- Σε παρακαλώ πήγαινε, λέω, και του κλείνω την πόρτα κατάμουτρα.
Γυρίζω στην κουζίνα και αναλώνομαι στην τέρψη δύο τηγανιτών αυγών, που με περίμεναν ετοιμοπαράδοτα στο τραπέζι.


42η μέρα εγκλεισμού
Πρωινό Παρασκευής βλέπω τον λουστράκο να περιμένει σε μια γωνιά με το κασελάκι του. Περίεργο, σκέφτηκα, με την απαγόρευση της κυκλοφορίας για ποιο λόγο βρίσκεται εδώ;
Αποφάσισα να βάψω τα παπούτσια μου, περισσότερο για να τον βοηθήσω, έστω και μ’ένα μικρό ποσό. Για να στέκεται εδώ, θα το είχε ανάγκη.
-Άντε μικρέ και γρήγορα. Κάνεις καιρό αυτή τη δουλειά;
-Δεν βλέπετε;
-Τι να δω;
-Σβελτάδα, κύριε, σβελτάδα.
- Πώς σε λένε, μικρέ;
-Βασίλη. Εσάς;
-Είσαι και αναιδής!
-Γιατί, κύριε. Εσείς πώς με ρωτήσατε τ’όνομά μου;
-Χα, χα, χα, χα, καλός είσαι. Λοιπόν, εμένα με λένε Σπύρο.
-Και τι δουλειά κάνετε;
-Να’τα μας! Ανάκριση μου κάνεις;
-Κακό είναι που ρώτησα; Κάποια δουλειά θα κάνετε.
-Μα και βέβαια κάνω κάποια δουλειά. Είμαι δικηγόρος, είπα ψευδόμενος.
-Δικηγόρος; Έχω για σας μια δουλειά. Μια σπουδαία δουλειά.
-Ωστόσο αφήνεις τη δική σου κι εγώ βιάζομαι.
-Τελειώνω, τελειώνω. Πείτε μου μόνο πού είναι το γραφείο σας.
Δεν θέλησα να συνεχίσω τον διάλογο. Ένοιωσα παγιδευμένος σ'ένα παιγνίδι, που δεν γνώριζα για ποιο λόγο είχε στηθεί και πως εθελούσια έπαιρνα μέρος σ'αυτό.
Άφησα πέντε ευρώ και συνέχισα το δρόμο μου, δίχως να απαντήσω στις παρακλήσεις του για τα ρέστα.


43η μέρα εγκλεισμού
Ξύπνησα φρεσκοκουρεμένος.

44η μέρα εγκλεισμού
Για να διευρύνω το βλέμμα μου, έγκλειστος σαράντα περίπου μέρες, κοιτάζω τα αντικείμενα του σπιτιού από την πλευρά που σπάνια ή ποτέ δεν έχω δει .
Βάζω το μάτι μου στην κλειδαρότρυπα του υπνοδωματίου και ρίχνω κρυφές ματιές στο άδειο δωμάτιο˙ βλέπω το πίσω μέρος από τους τρεις πίνακες ζωγραφικής που έχω κρεμασμένους στους τοίχους˙ παρατηρώ προσεχτικά την κάτω πλευρά του ψυγείου, φωτίζοντάς την με το φακό του κινητού μου˙ σκύβω και βλέπω το σκοτεινό, εσωτερικό μέρος της βρύσης της κουζίνας, του μπάνιου, του κήπου˙ ρίχνω ματιές σε παλιές φωτογραφίες που κρατώ ανάποδα˙ παρατηρώ πανοραμικά τα δωμάτια και την αυλή τού σπιτιού από ύψος τριών μέτρων, ανεβασμένος στη σκάλα γαλβαλουμινίου˙ βγάζω τα καρφιά από τους τοίχους και ξαναακαλύπω το αθέατο μέρος τους.
Είναι ένας τρόπος να διατηρήσω αλώβητα τα ψυχικά μου αποθέματα.

45η μέρα εγκλεισμού
Αυτές τις μέρες κάνω ασκήσεις δημιουργικής συνομιλίας. Συνομιλώ με απόντες συναδέλφους, φίλους, φίλες, αρκετές φορές διαφωνώ, χειρονομώντας, άλλες φορές συμφωνώ μαζί τους, μιλάω πίσω από τις πλάτες τους, κουτσομπολεύοντας, βάζω τα γέλια με τα αστεία τους, προγραμματίζω ραντεβού, μιλάω για επαγγελματικά σχέδια, φλερτάρω διακριτικά, συμβουλεύω, δίχως ανταπόκριση φυσικά, βάζω τις φωνές όταν με εκνευρίζουν. Κάποιες φορές τους κόβω την καλημέρα, για ελάχιστο χρονικό διάστημα ομολογώ, μετά τους ζητώ συγγνώμη,.
Μας υπόσχονται ότι θα συναντηθούμε ξανά. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, μήπως βρεθούμε άλαλοι.

46η μέρα εγκλεισμού
Απογευματάκι πίνω τον καφέ μου στο σαλόνι. Παρακολουθώ τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Από το υπνοδωμάτιο έρχεται ο μικρός μου φίλος Πιγκουίνι, καβάλα στο κουνελάκι της κόρης μου, κρατώντας το απ’ τα αυτιά, σαν χαλινάρια.
-Γιατί τυραννάς το ζωάκι; Κατέβα αμέσως κάτω, του λέω με έντονο ύφος.
Υπακούει, αν και δυσανασχετεί κάπως με την παρατήρησή μου.
Επιστρέφει στο δωμάτιο σιωπηλός. Από το υπνοδωμάτιο ακούω την κόρη μου να παρηγορεί το κουνελάκι, το κλάμα του οποίου φτάνει μέχρι εδώ.
Ο Πιγκουίνι βλέπει έξω απ'το παράθυρο.

47η μέρα εγκλεισμού
Σήμερα δεν ξύπνησα.

48η μέρα εκλεισμού
“Αυτό το παιδί δεν θα καταφέρει ποτέ να δέσει τη γραβάτα μόνος του» ήταν η προφητεία της νονάς μου στη μητέρα μου, όταν με είδε τη μέρα που με επισκέφτηκε στο μαιευτήριο.
Η οικογένειά μου που γνώριζε ότι οι προβλέψεις της νονάς μου δεν είχαν διαψευσθεί ποτέ, θέλησε ν’ αμφισβητήσει τη μελλοντολογική ικανότητά της νονάς, τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη πρόγνωση. Άρχισαν λοιπόν, πότε ο πατέρας μου πότε η μητέρα μου, να μου παραδίδουν εντατικά μαθήματα δεσίματος γραβάτας, ξεκινώντας από την παιδική μου ηλικία. Ακόμη κι ο αδελφός μου επιστρατεύτηκε αργότερα, όταν ενηλικιώθηκε, δίχως επιθυμητό αποτέλεσμα.
Συνεχίζω και τώρα, που ο ελεύθερος χρόνος είναι αρκετός, να προσπαθώ, ελπίζοντας να τα καταφέρω, αλλά το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής είναι απογοητευτικό.

49η ημέρα εγκλεισμού
Αφού τώρα πια δεν έχω τι να φωτογραφίσω, φωτογραφίζω παλιές φωτογραφίες, σαν τον Αντονίνο Παράτζι, για διαφορετικούς βέβαια λόγους.
Υγ. Αντονίνο Παράτζι, ήρωας του διηγήματος του Ίταλο Καλβίνο "Η περιπέτεια ενός φωτογράφου", από τη συλλογή διηγημάτων "Οι δύσκολοι έρωτες".

50η μέρα εγκλεισμού
Σήμερα το πρωί ανεβαίνω στην ταράτσα ν’απλώσω τα ρούχα. Είναι μια υπέροχη μέρα με καθαρό, γαλάζιο ουρανό κι ένα ήλιο που λάμπει.
Βλέπω απέναντι την κυρία Ρούλα ν’απλώνει τα ρούχα της:
-Καλημέρα κυρία Ρούλα. Τι κάνετε;
-Καλά, εσείς.
-Καλά. Να περάσει αυτή η κατάσταση, να επανέλθει η καθημερινότητά μας.
- Ναι, να περάσει με το καλό.
-Γεια σας! Stay safe, κυρία Ρούλα!
-Γεια σας! Stay safe, κύριε Σπύρο!
Παράξενο, σκεφτόμουν κατεβαίνοντας τα σκαλιά, επιστρέφοντας στο διαμέρισμά μου. Στη συνομιλία μεταξύ μας, η κυρία Ρούλα μιλούσε με τη δική μου φωνή κι εγώ με τη δική της.


51 μέρα εγκλεισμού
(τελευταία, ίσως)
Αραιά και πού αυτές τις μέρες, λόγω των απαγορεύσεων, συναντάω στις πρωινές μου διαδρομές, τον «Βουβό». Μου εξιστορεί το όνειρο που θα δει την επόμενη νύχτα, με άναρθρες κραυγές και χειρονομίες. Στέκομαι υπομονετικά και τον παρακολουθώ. Όταν τελειώσει τη μιμητική αφήγησή του, συνεχίζω τον δρόμο μου για το super market, ελπίζοντας να μην ξεχάσω ν’αγοράσω, εκτός των άλλων, κρέμα καραμελέ, που μου αρέσει τόσο πολύ, σαν να γεύομαι το τρέμισμα των χειλιών σου, τώρα που λείπεις από δίπλα μου .


"Inner Structure no. 5"
Kazuo Nakamura
 1955