Να πετάς τα σκουπίδια στον κάδο απορριμάτων κάθε βράδυ δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Χιλιάδες άνθρωποι επαναλαμβάνουν την ίδια πράξη με σένα την ίδια στιγμή. Αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις είναι, την ώρα που είσαι έτοιμος να πετάξεις τη σακούλα με τα σκουπίδια, να ακούς από το βάθος του κάδου τη σειρήνα ενός περιπολικού, τη βαριά ανάσα του κυνηγημένου που τρέχει να γλυτώσει, την απελπισμένη φωνή του που σε καλεί για βοήθεια. Είναι η απρόβλεπτη στιγμή που δεν ξέρεις τι να κάνεις, τι να αποφασίσεις, μπροστά σ’αυτή την αναπάντεχη εμπλοκή, να βρίσκεσαι σε αδιέξοδο και να παραμένεις ακίνητος μπροστά στον κάδο. Από τον πανικό σου αρχίζεις να καλείς και συ για βοήθεια, ακούγεται τώρα η απεγνωσμένη έκκληση από δύο φωνές, η σειρήνα του περιπολικού συνεχίζει να ουρλιάζει από τα έγκατα του κάδου, σιγά-σιγά ανοίγουν τα παράθυρα από τα γύρω σπίτια, οι ένοικοι σε κοιτούν παράξενα, προσπαθώντας να καταλάβουν τι συμβαίνει. Τότε αποφασίζεις να επιστρέψεις πανικόβλητος σπίτι σου. Όταν φτάνεις κτυπάς το κουδούνι, δεν σε ακούει κανείς ή κάνει πως δεν σε ακούει, εσύ χτυπάς πιο έντονα , αρχίζεις να βαράς την πόρτα με τις γροθιές σου, φωνάζεις το όνομα της γυναίκας σου, των παιδιών σου, δεν ακούγεται τίποτα από μέσα, κανένας ψίθυρος, καμιά ομιλία, ενώ τα φώτα είναι αναμμένα, σαν έχουν εγκαταλείψει το σπίτι την ώρα που εσύ πήγαινες να πετάξεις τα σκουπίδια. Τότε είναι που αισθάνεσαι μοναδικός, αλλά απροστάτευτος, κάθεσαι στα σκαλοπάτια και περιμένεις να λήξει ο συναγερμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου