ΣΠΥΡΟ!ΣΠΥΡΟ!

Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του εστιατορίου στο ξενοδοχείο «Ο ίσκιος του ονείρου». Τη στιγμή  που βρίσκομαι στο κατώφλι της εισόδου ακούω να με φωνάζουν: «Σπύρο!Σπύρο!». Είναι μια γυναικεία φωνή προστακτική κι απαιτητική. Γυρίζω να δω ποια με φωνάζει, αλλά δεν βλέπω κανένα οικείο πρόσωπο, κανείς δεν φαίνεται ν’απευθύνεται σε μένα. Μόνο ένα μικρό κοριτσάκι, δύο-τριών χρονών, με κίτρινο φορεματάκι, τρέχει και χώνεται στην αγκαλιά της μητέρας του. 

«Σπύρο, δεν σου είπα να μην απομακρύνεσαι από κοντά μου;», ακούω να της λέει επιτιμητικά, καθώς βαδίζουν προς το εσωτερικό του εστιατορίου, ενώ  παράλληλα της χαϊδεύει καθησυχαστικά τα ξανθά μαλλιά  με το λευκό της χέρι.

" Жизнь в большой гостинице"
Kazimir Malevich
1914

ΒΑΔΙΖΩ ΑΡΓΑ, ΠΕΤΑΩ ΓΡΗΓΟΡΑ

Βαδίζω αργά, πετάω γρήγορα. Όταν αισθανθώ απειλή δεν τρέπομαι σε άτακτη φυγή, αλλά με ψυχραιμία, συντεταγμένους ελιγμούς, παράτολμες καταβυθίσεις, περιστροφικές ακροβασίες, θριαμβευτικές ανυψώσεις,  ριψοκίνδυνες αναστροφές, εμπνευσμένες προσποιήσεις, εναλλακτικές διαδρομές, με όλα τέλος πάντων τα αναβαθμισμένα τεχνάσματα που επινοώ, αυτοσχεδιάζοντας πειθαρχημένα, απομακρύνομαι από το πεδίο βολής, μέχρι να βρω το κατάλληλο σημείο να προφυλαχθώ• θάμνους, τοίχους, δένδρα, κι από κει ανταποδίδω τα πυρά. 

Αποτέλεσμα της συμπλοκής είναι να έχουμε θύματα. Εγώ, προς το παρόν, βρίσκομαι από την πλευρά των ζωντανών.

υγ. Αντιγράφω λέξεις, φτιάχνω ιστορίες.

"Person Throwing a Stone at a Bird"

Joan Miro

Date: 1926

ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΣ

Στριφογυρνώντας στο κρεβάτι μου, κατά τη διάρκεια του ύπνου REM, ακούω κρωξίματα γλάρων. Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα και πρωτόγνωρη εικόνα, που πρέπει οπωσδήποτε να αποθανατίσω. Ερασιτέχνης, αλλά φανατικός φωτογράφος, δεν αφήνω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η υπνική αδράνεια δεν είναι πολύ έντονη για να με εμποδίσει να πάρω το κινητό μου, που είναι αφημένο δίπλα στο κομοδίνο, να καδράρω στο σημείο απ'όπου έρχονται οι ήχοι, να πατήσω το κλείστρο στην οθόνη αφής, και να περιμένω να τελειοποιηθεί η φωτογραφία. Αυτό όμως που εμφανίζεται στην οθόνη είναι τσαλακωμένα σεντόνια, ένα μέρος του τοίχου, και τα δάχτυλα των ποδιών μου που είναι ξεσκέπαστα. Απογοητευμένος από την επιμονή της πραγματικότητας να φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν, κλείνω τα μάτια και κοιμάμαι τώρα σιωπηλός. Τίποτα πια δεν διαταράσσει τον ύπνο μου.

Οριστικό, Τρίτη μεσημέρι 17.09.2019

"Landscape with seagulls" 1889

Lev Lagorio

Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΠΙΘΑΝΟΣ

Βαδίζω εξόριστος στην κεντρική λεωφόρο. Ξαφνικά νοιώθω ένα τσίμπημα στο δεξί μου πόδι. Γυρίζω και βλέπω τον δηλητηριώδη άντρα ν’ απομακρύνεται έρποντας. Δεν φοβήθηκα. Γιατί να φοβηθώ; Εξόριστος ήμουν. 

Συνεχίζω τον περίπατό μου, όσο απίθανος κι αν φαίνομαι.


"Santo versus Second Avenue" 1982
Jean-Michel Basquiat

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ

Πίστεψα πολύ σ' αυτό το κείμενο, γι' αυτό το έστειλα στο περιοδικό “ΑΣΣΟΔΥΟ», το οποίο εκτιμώ για το κειμενικό του παράδοξο. Ένα περιοδικό πρωτότυπο και αντισυμβατικό, θεματικά μετέωρο και απρόβλεπτο, ώστε να με κάνει να ονειρεύομαι, όλον αυτόν τον καιρό που το διαβάζω, να δημοσιεύσω κάποτε ένα κείμενο μου στις στήλες του. Τώρα που το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα, θα ξεκουραστώ, γιατί νομίζω ότι αυτό που γράφω εδώ, είναι το επιστέγασμα της σκέψης μου για το είδος της λογοτεχνίας που αγαπώ. Μετά αν τα καταφέρω και γράψω ένα κείμενο, που θα γίνει αποδεκτό από ένα ακόμη περιοδικό για αποφυλακισμένους φαντασιόπληκτους, το οποίο δεν θα αποκαλύψω, τότε μπορώ να πω ότι τόσα χρόνια δεν πήγαν χαμένα.

Το δημοσιευμένο κείμενο εδώ:

http://1-2.gr/2019/09/06/ena-paraxeno-symvan-sthn-ag-dhmhtrioy/