ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΤΗΣ ΒΑΒΕΛ

Στο παρόν κείμενο δεν χρησιμοποίησα καμία δική μου λέξη. Είναι ένα μονταρισμένο κείμενο από τα επιλεγόμενα του μεταφραστή τού βιβλίου Συμεών Γρ. Σταμπουλού και από τη  συζήτηση για το βιβλίο που έγινε τον Απρίλιο του 2019 στο πατάρι του βιβλιοπωλείου των εκδόσεων Gutenberg. Ελπίζω να μην πρόδωσα το πνεύμα του συγγραφέα, αν και η τυχόν αδυναμία μου να τα καταφέρω, αναιρείται από την απ’ευθείας ανάγνωση των επιλεγομένων και την παρακολούθηση της συζήτησης https://www.youtube.com/watch?v=R6zgmBoXaT0&pbjreload=10, που είναι φυσικά περισσότερο τεκμηριωμένα. 

Μια αναγνωστική εμπειρία που εκλεπτύνει το βλέμμα μας για την μερική κατανόηση του κόσμου. 

ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ

1) Τα 34 πεζόμορφα ποιήματα με τον επινοημένο τίτλο «Γραμματική των γλωσσών της Βαβέλ» διά χειρός μαΐστορα Ρουστικέλο ντα Πίζα, ποιητή από την Πίζα, περιέχει τις συνομιλίες του μέσερ Μάρκο Πόλο, ευγενούς από τη Βενετία, με τον Ρουστικέλο, στο δεσμωτήριο Παλάτσο ντελ Καπιτάνο στη Γένουα, όπου κρατήθηκε μετά τη σύλληψή του την 1η Ιουλίου του 1298 , ύστερα από την ήττα του Βενετσιάνικου στόλου από τους Γενουάτες κατά τη ναυμαχία στη νήσο Κούρτσουλα. Το χειρόγραφο, κατά τον Jurgen Buchmann, χρονολογημένο στα 1299, εντοπίστηκε σην Ρώμη το 1985, από την ερευνήτρια Beatrice Signorelli (αγνώστων λοιπών στοιχείων!). 

Είναι ένα είδος σημειώσεων περιθωρίου, βασισμένων στις αφηγήσεις του Μάρκο Πόλο, που δεν εντάχθηκαν στο κυρίως έργο του, μεταφρασμένο στα Ελληνικά ως «Τα ταξίδια του Μάρκο Πόλο». Το βάρος της αφήγησης εδώ βρίσκεται στις λεπτουργικές παρατηρήσεις για τη λειτουργία των αρχέγονων γλωσσών, περισσότερο στις χειρονομίες και τη μιμική και λιγότερο στα λόγια των ανθρώπων. Το ταξίδι του Μάρκο Πόλο γίνεται τώρα εσωτερικό, πραγματεία γλωσσολογική, άναρχο σχόλιο στη δύναμη και τη φθαρτότητα της γλώσσας και της εκφοράς της ως ομιλίας απόπειρα ερμηνείας του μύθου για τον Πύργο τη Βαβέλ. Επιπλέον είναι  ένα πολυστρωματικό σχόλιο για τη λειτουργία της μετάφρασης. Τις(υποτιθέμενες) αφηγήσεις του Μάρκο Πόλο,τις οποίες η Signorelli μεταγράφει από  το βενετσιάνικο ιδίωμα στη σύγχρονη ιταλική, απ΄όπου ο Buchmann μεταφέρει το χειρόγραφο στη γερμανική γλώσσα•όθεν η μεταφορά στην ελληνική κ.ο.κ

Μία υψηλών προδιαγραφών λογοτεχνία καμωμένη από άηχους, δασείς φθόγγους και μετέωρες χειρονομίες.
 ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ κ.ΣΤΑΜΠΟΥΛΟΥ

2) Ο Buchmann είναι ένας μεταφραστής, ένας αναμεταφραστής μιας αρχέγονης αρχικής γλώσσας η οποία έχει χαθεί, μόνο από θραύσματα μπορούμε να την υποπτευτούμε, στις χειρονομίες των κατοίκων της Άπω Ανατολής της εποχής του Μάρκο Πόλο, που διατηρούσαν ίχνη της αρχέγονης εκείνης γλώσσας. Στη μιμική που υπήρχε ακόμη, στο ρήμα μιας ιδιολέκτου που χρησιμοποιούσαν με ένα ρήμα στο λόγο τους με πολλαπλές σημασίες, και αυτό ίσως είναι το ρήμα του Θεού.

Ο συγγραφέας παίρνει την persona του Μάρκο Πόλο, ταυτίζεται μαζί του, και αντί να βάλει στο κέντρο την πόλη βάζει τη γλώσσα. Γιατί βάζει τη γλώσσα; Εδώ μπαίνουμε στην ουσία του έργου, που παύει να είναι αλληγορία μόνο και μεταφορά, και κυριολεκτικά γίνεται λόγος στα πράγματα της Ευρώπης, στον σημερινό  πολιτικό λόγο , στο δημοσιογραφικό λόγο,  στην εφαρμοσμένη εμπράγματη δημοκρατία, στην εργαλειοποίηση της γλώσσας, η οποία έχει γίνει ακριβώς το όργανο για να χάσουμε την επαφή μας με αυτή.

Το βιβλίο δεν είναι παιγνίδι, είναι κυριολεξία, είναι γραμμένο από τον Buccmann, αφού κάθε μετάφραση δημιουργεί ένα νέο γεγονός. Η ουσία του βιβλίου βρίσκεται στο ότι υπάρχει μια αναγωγιμότητα της γλώσσας, η δημιουργία ενός υπερβατικού εγώ, όπου έχει καταληθεί η ουσίωση της ύπαρξής μας, που κάποτε ήτανε μέσω της γλώσσας. Κάποτε είμασταν συνομιλία(Χαίντερλιν), όχι εν διαλόγω, τώρα είμαστε σε συνομιλία. Αυτή η διαφορά που φαίνεται μικρή αλλά είναι ουσιώδης. Το βιβλίο αυτό μας βάζει στο όχι είμαι σε συνομιλία, αλλά είμαστε συνομιλία. Την εποχή που οι άνθρωποι ήταν κατηγορούμε νό, δεν ήταν κατάσταση.

υγ. Ας μου συγχωρεθούν οι τυχόν αβλεψίες στην μεταγραφή του προφορικού λόγου και οι συντελεστές του βιβλίου ας φανούν επιεικείς για την πρωτοβουλία μου.

Ιούλιος και μισός Αύγουστος 2019