Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΑΝΤΟΝΙΟ ΜΟΡΑΛΕΣ

Ο δικτάτορας Αντόνιο Μοράλες έφτασε στο παγοδρόμιο της πόλης μας παραμονή Πρωτοχρονιάς.  Επιθυμία του ήταν να παγοδρομήσει μαζί με τους άλλους συντοπίτες μας, δίνοντας κύρος στις εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου. Παράλληλα η παρουσία του ήταν μια προσπάθεια του καθεστώτος να δείξει  ότι βρίσκεται  κοντά στο λαό,  μια επίδειξη λαϊκισμού εκ μέρους του, χαρακτηριστικό, άλλωστε, όλων των στρατιωτικών καθεστώτων . Συνοδευόμενος από την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία, τις τοπικές και θρησκευτικές αρχές, έφτασε στις εφτά η ώρα το βράδυ στο παγοδρόμιο.  Τον οδήγησαν στα αποδυτήρια, και στις επτάμιση ο Αντόνιο Μοράλες εμφανίστηκε  στην πίστα, φορώντας  στολή παγοδρόμου, σε μπλε και μαύρο χρώμα, μαζί με τα παγοπέδιλά του. Πατινάρισε  λίγο για να ζεσταθεί,  ν’αποκτήσει την αίσθηση του χώρου και όταν ήταν έτοιμος  άρχισε να εκτελεί το πρόγραμμά του. 

Αρχισε να  πατινάρει προς τα εμπρός με το δεξί πόδι, κρατώντας το αριστερό σηκωμένο στον αέρα μπροστά. Μετά κατέβασε  το αριστερό του  πόδι λυγισμένο στον πάγο, ενώ κρατούσε το δεξί στον  αέρα και προς τα πίσω. Πήδηξε με το στήθος προς τα εμπρός και, μετά τις περιστροφές, προσγειώθηκε με το δεξί πόδι στον πάγο, ενώ το αριστερό το κρατούσε πίσω στον αέρα.

Οι άλλοι ερασιτέχνες παγοδρόμοι, χαβαλετζήδες και περιέργοι,  που στην αρχή ήταν επιφυλαχτικοί, τώρα κοίταζαν τον Μοράλες με θαυμασμό. Το χειροκρότημα, πρώτα των στρατιωτικών, μετά των μελών του δημοτικού συμβουλίου, των παπάδων, τελευταίο, διστακτικό και πλαδαρό, των επισκεπτών,  τον έκαναν να συνεχίσει. Τώρα πατίναρε προς τα πίσω με σταυρωμένα και λυγισμένα τα πόδια , το αριστερό σταυρωμένο μπροστά από το δεξί. Μετά πήδηξε σηκώνοντας το αριστερό και ταυτόχρονα, πιέζοντας το δεξί στον πάγο. Με τους ώμους προς τα εμπρός, έκανε τις περιστροφές του, έχοντας σταυρωμένα τα πόδια , όπως στην αρχή του άλματος. Προσγειώθηκε με το δεξί πόδι, ενώ το αριστερό ήταν κρατημένο πίσω στον αέρα. 

Τώρα πια ο θαυμασμός ήταν απερίγραπτος και το χειροκρότημα αυθόρμητο. Όλοι είχαν ξεχάσει ότι  μπροστά τους βρισκόταν ένας αιμοσταγής δικτάτορας. Ο Μοράλες ενθουσιασμένος από την αποδοχή τού κόσμου επιχείρησε κάτι που είχε χρόνια να κάνει·ένα φλιπ.

Άρχισε να πατινάρει στον πάγο με το αριστερό πόδι προς τα εμπρός, ενώ το δεξί  ήταν  ελεύθερο μπροστά. Πάτησε  με το δεξί πόδι τον πάγο  πίσω από το αριστερό του πόδι . Μετέφερε όλο το βάρος από το αριστερό στο δεξί πόδι, με το οποίο πάτησε με δύναμη τον πάγο και τίναξε το κορμί προς τα πάνω.  Εδώ συνέβη το  ανεξήγητο, παράδοξο και μυστηριώδες γεγονός για το οποίο συζητούν στην πόλη μας μέχρι σήμερα. Μετά την δεύτερη περιστροφή, ο Μοράλες έμεινε στον άέρα, με το αριστερό πόδι πίσω από το σώμα του, ενώ το δεξί είχε πάρει θέση προσγείωσης, ακίνητος, σαν  παγωμένη εικόνα τηλεοπτικής λήψης. Μετά την πρώτη έκπληξη, ο πρώτος που έφτασε κοντά του ήταν ο αρχηγός του στρατιωτικού επιτελείου. Κοίταξε τον μαρμαρωμένο Μοράλες, που στεκόταν μισό περίπου μέτρο ψηλά από τον πάγο, με την ένταση της προσπάθειας στο πρόσωπό του. Πλησίασε ακόμη περισσότερο, άπλωσε το χέρι του να πιάσει το ακίνητο σώμα, που έδειχνε να έχει χάσει κάθε ίχνος ζωής και το χέρι του ένιωσε την παγερότητα  του άψυχου σώματος. Προσπάθησε να τραβήξει τον Μοράλες από την ιπτάμενη θέση του, αλλά δεν τα κατάφερε, λες και κάτι ανάμεσα στα παγοπέδιλα και την πίστα του παγοδρομίου, αόρατο και συμπαγές, τον εμπόδιζε. Ζήτησε τη βοήθεια των στρατιωτικών και των επισήμων που παρακολουθούσαν αμήχανοι την προσπάθειά του. Όμως παρόλη την προσπάθεια τους, ο Μοράλες στεκόταν ακίνητος αλλά  περιστροφικός πάνω στο αόρατο βάραθρό του. 

Έτσι έμεινε μέχρι την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος, αφού το παγοδρόμιό μας χρησιμοποιήθηκε ως μαυσωλείο προς τιμήν του, μέχρι να καταστραφεί  κατά την διάρκεια βίαιων διαδηλώσεων ενάντια στο αντιδημοκρατικό καθεστώς που τον είχε διαδεχθεί.

Ο πίνακας "A General" είναι του Fernando Botero

CARMEN

Προτείνω λόγω Εθνικής Εορτής, την "προκλητική" αλλά υπέροχη "Carmen", από την Όπερα της Λυών. Δυνατά τα γκάζια, ανοιχτά τα παράθυρα να καλύψουμε τα εμβατήρια, τους ήχους και τα αισθήματα της εθνικής υπερηφάνειας.

Έρωτας, πάθος, θάνατος!

 Με Γαλλικούς υπότιτλους

Ο ΤΙΜΟΘΕΟΣ

Ο Ιερώνυμος Σκευοφύλακας, μεσήλικας, φούρναρης στο επάγγελμα, μελαχρινός, ψηλός, αδύνατος, επιστρέφοντας από μια σύντομη επίσκεψή του στο Άγιον Όρος, έφερε μαζί του ένα μπασταρδεμένο Χάσκυ, τον Τιμόθεο, ο οποίος, κατά ομολογία του Ιερώνυμου, εμόναζε στη μονή Εσφιγμένου, μαζί με τους μοναχούς και κάνα δυο ακόμα σκυλιά, τα οποία φώναζαν, περιέργως, Τομ και Τζέρυ.

Ο Τιμόθεος εξασκημένος στο μοναστικό  βίο, ακολούθησε ευλαβικά και με συνέπεια,  κατά την διάρκεια της κοσμικής ζωής του, τους κανόνες της μοναστικής ζωής, όπως αρμόζει σ’ένα σκύλο, που μαθήτευσε στους περιορισμούς, τις διδαχές και τους κανόνες  του μοναχικού βίου. Ο Τιμόθεος νήστευε κατά την διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, των Χριστουγέννων, της Παναγίας, των Αγίων Αποστόλων, την παραμονή των Θεοφανείων, την ημέρα της ύψωσης του Τιμίου Σταυρού, και στις 29 Αυγούστου. Τις μέρες της νηστείας γινόταν βετζετέριαν.  Έτρωγε βέβαια, αλλά σπάνια, διάφορες λιχουδιές, που του αγόραζε ο Ιερώνυμος, οι οποίες δεν περιείχαν ζωικές ουσίες, τις οποίες αναγνώριζε από την όσφρηση. Γάβγιζε όταν έβλεπε τον Ιερώνυμο να παραβαίνει, κρυφά, τις  θρησκευτικές διδαχές περί νηστείας, επαναφέροντας το αφεντικό του στην θρησκευτική τάξη.

Ο Τιμόθεος παρακολουθούσε την  περιφορά του Επιταφίου, παρευρισκόταν στη γιορτή της Ανάστασης, χωρίς να τρομάζει από τα πυροτεχνήματα και τα βαρελότα. Kάθε Κυριακή, ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, στεκόταν στα σκαλιά της εκκλησίας, παρακολουθώντας τη Θεία Λειτουργία από τον προαύλιο χώρο. Αρκετές φορές, όταν κατάφερνε να πάρει την άδεια του Ιερώνυμου, παρακολουθούσε τις ακολουθίες του Όρθρου και του Εσπερινού, στυλώνοντας τ’ αυτιά του στα μεγάφωνα που μετέδιδαν, παραμορφωμένα, το τελετουργικό, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο εσωτερικό της εκκλησίας. Ο Ιερώνυμος , πολλές φορές αναγκαζόταν να τον κλείνει στο σπίτι, για να περιορίσει τις θρησκευτικές δραστηριότητες του, αλλά τελικά υπέκυπτε στο κλάμα και το παραπονεμένο ύφος τού Τιμόθεου και τον έδιωχνε, με την ευχή του.

Ο Τιμόθεος απείχε από τη σεξουαλική ζωή, παρά τις προκλήσεις, που εδώ που τα λέμε, δεν ήταν λίγες. Αρκετές φορές ο Τιμόθεος έβλεπε στον ύπνο του τον ηγούμενο της μονής Εσφιγμένου, που τον φρόντιζε τα χρόνια της παραμονής του στη μονή, και ξυπνούσε τρομαγμένος. Ανήσυχος γυρνούσε στα δωμάτια, μέχρι να αντιληφθεί ότι η μορφή τού ηγουμένου ήταν όνειρο, και ξάπλωνε να κοιμηθεί ξανά. Έγλυφε τις εικόνες του Αγίου Νεκταρίου και της Αγίας Αικατερίνης, που ο Ιερώνυμος είχε τοποθετημένες στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης, απαιτώντας, γαβγίζοντας δηλαδή, από τον Ιερώνυμο να τις κατεβάζει κάθε πρωί όταν ξυπνούσε, και κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί, για να τις ασπαστεί με τη ροδαλή γλώσσα του.

Δεν γνωρίζει κανείς αν αυτές οι ενέργειες του Τιμόθεου ήταν αποτέλεσμα εξάσκησης ή οφείλονταν σε κάποιο μεταφυσικό γεγονός. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν ήρθε στην πόλη μας,  δεν ήξερε να κάνει το σταυρό του. Φαίνεται πως οι μοναχοί τού Αγίου Όρους δεν είχαν την υπομονή να τον μάθουν ή θεωρούσαν ασέβεια ένα ζώο να κάνει το σταυρό του. Την ικανότητα αυτή την απέκτησε, μετά από μεγάλη προσπάθεια και  υπομονή του Ιερώνυμου, ο οποίος δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ένας σκύλος από το Άγιον Όρος δεν ήξερε να κάνει το σταυρό του, απορρίπτοντας, κατηγορηματικά, την εκδοχή της ασέβειας της σκέψης του. Πίστευε ότι να κάνουμε το σταυρό μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της θρησκευτικής λατρείας. Κατάφερε, μετά από πολύ χρόνο και κόπο, να μάθει στον Τιμόθεο να σηκώνεται στα δυο του πόδια, να φέρνει το δεξί του χέρι στο σημείο του μετώπου, μετά στην κοιλιά, και κατόπιν στο δεξιό και αριστερό ώμο, σε γρήγορο χρονικό διάστημα, γιατί ο Τιμόθεος σκύλος ήταν, όχι Άγιος να κάνει θαύματα, και να στέκεται πολύ ώρα στα πόδια του. Η παρατηρητικότητά του και η ενδελεχής παρακολούθηση της Θείας Λειτουργίας και των Ακολουθιών, τον βοήθησαν να χαράσσει τον Τίμιο Σταυρό στο σώμα του, με θρησκευτικότητα παροιμιώδη, αλλά σύντομη, λες και αυτές οι ταχύτατες κινήσεις, εμπεριείχαν όλο το σεβασμό και την πίστη του Τιμόθεου προς το Θείο, στην αρχή κάθε ακολουθίας, σε κάθε Τριαδική εκφώνηση, σε κάθε εκφώνηση της Παναγίας, στα Απολυτίκια ή Τροπάρια, όταν άκουγε το όνομα του Αγίου ή της Αγίας της ημέρας του Ναού, στον Όρθρο, όταν ψαλλόταν, επαναλαμβανόμενο, το Μεγαλυνάριο της Παναγίας: «Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ…», στη ψαλμωδία στο «...την όντως Θεοτόκον ...», στη Μικρή και Μεγάλη Είσοδο, όταν περνούσε το Ευαγγέλιο και τα Τίμια Δώρα, στον Τρισάγιο ύμνο: «Άγιος ο Θεός, Άγιος Ισχυρός, Άγιος Αθάνατος, ελέησον ημάς». Το κλου ήταν ότι, στο «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν...», ο Τιμόθεος μαζί με το σταυρό του, έκανε μια μικρή μετάνοια, συγχρονιζόμενος με τους άλλους πιστούς.

Ο Τιμόθεος πέθανε παρθένος, πλήρης ημερών. Βρίσκεται θαμμένος στο κοιμητήρι της μονής του Εσφιγμένου, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία του, όπου εμφανίστηκε ως όνειρο στον ύπνο του Ιερώνυμου Σκευοφύλακα, όπου σκαλίζοντας τα Ιερά χώματα, έδειχνε γαβγίζοντας τον τόπο της τελευταίας του κατοικίας.

Ο πίνακας "Dog barking at the moon" είναι του Joan Miro

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Τα πάντα ξεκινούν όταν θέλεις ν' αρχίσεις παρτίδες με την αιωνιότητα. 

Πρωί 
14.03.2016

Τα πάντα ξεκινούν όταν αρχίζεις παρτίδες με την αιωνιότητα. 

Βραδάκι
14.03.2016

Το δύσκολο είναι να συνεχίσεις τις παρτίδες με την αιωνιότητα.

Αργά βράδυ
14.03.2016

Η φωτογραφία δική μου

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Ο κόσμος που αφηγούμαι στις μικρές μου ιστορίες, με αδυναμίες γραμματικές, συντακτικές, προχειρότητα και αδεξιότητα, κάποτε θα πάψει να υπάρχει. Ξέρω ότι  ο γλωσσικός κόσμος είναι θνητός. Υπάρχει μόνο όταν γράφεται, όταν κάποιος αφηγείται την ύπαρξή του ως «αντικόσμου» του κόσμου. Κάποια στιγμή θα χαθεί, όπως κάποτε γεννήθηκε. Αυτή είναι η προδιαγεγραμμένη πορεία του. Η μοίρα της θνητότητας του, το τέλος της προσωπικής γραφής. Η κατάληξη που οδηγεί στο θάνατο του λόγου. Γνωρίζω ότι δεν μπορώ να αποφύγω το τέλος. Έτσι σιγά σιγά αποδέχομαι το ανέφικτο. Τη φθορά της γλωσσικής αφήγησης, που η διαχείριση της χαρακτηρίζει την πορεία κάθε γλωσσικού αντιπροσώπου. Μόνο που, αρκετές φορές, η φιλοδοξία και η έπαρση δεν σε αφήνει να το αντιληφθείς, φτάνοντας στο σημείο να ασελγείς πάνω στο νεκρό σώμα της γλώσσας και των ιδεών.

Αφού το τέλος του κόσμου που διηγούμαι είναι αναπόφευκτο, πρέπει να επινοήσω έναν άλλο κόσμο που θα χαθεί μαζί μου, ως μέρος της ύπαρξής μου. Αυτή η ακροτελεύτια πράξη, θα είναι ο αποχαιρετισμός, το αφηγηματικό μου νεύμα, σ’έναν κόσμο που χάθηκε για πάντα. Το κλείσιμο του ματιού σ’αυτούς που επιμένουν στη διάρκεια και τη μονιμότητα της γλωσσικής τους απεικόνισης. Μόνο μη φτάσω στο σημείο να γελοιοποιηθώ με επαναλήψεις και υποκατάστατα. 

Βραδάκι 12.03.2016

Η φωτογραφία είναι δική μου

Ο ΚΛΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ

Όταν τελειώνεις ένα γοητευτικό μυθιστόρημα νιώθεις μια συναισθηματική ελαφρότητα. Η απόσβεση του εγώ, διαβάζοντας την αφηγηματική  περιπέτεια μιας ιστορίας, η λυτρωτική, πνευματική εμμονή και επιμονή του αναγνώστη να παρακολουθήσει τη γλωσσική χαρτογράφηση μιας επινοημένης και εμπνευσμένης πραγματικότητας, την ψευδόμενη αλήθεια του αφηγητή, ελκόμενος από  την περίτεχνη σπατάλη της ιδιωτικής αλήθειας του δημιουργού , μετατρέπεται σε μοναδική εμπειρία που δεν μπορεί παρά να είναι μια ατομική και μοναχική πράξη.
Συνεπώς μιλώντας για ένα λογοτεχνικό έργο, το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να αναδείξεις  τα «υλικά» στοιχεία του. Τα στοιχεία αυτά αποσπασμένα από το «συμβιωτικό πυρήνα» μπορούν να αποκτήσουν γλωσσική μεταφορά και να επικοινωνήσουν με τους άλλους.  Η πνοή, το φύσημα της λογοτεχνικής αρετής και ομορφιάς, η ενάργεια της δημιουργίας παραμένει  «εντός» του αναγνώστη, αδυνατώντας να εκφραστεί γλωσσικά και να συναντήσει τον κόσμο. Παραμένει το πνευματικό στοιχείο του έργου, μακριά από αξιολογήσεις και συγκριτικές ματαιότητες, «η τρομερή περιοχή» όπου η αφηγηματική θερμότητα θρέφει το διανοητικό κύτος που ανικανοποίητο και αδηφάγο διατηρεί την πρωτογενή του μήτρα, όντας η νήσος κάθε εσωτερικού τόπου.