Έπρεπε να στρίψεις τη Βαλαωρίτου για να σε συναντήσω. Με τα
μαλλάκια σου όμορφα χτενισμένα απ’ το αεράκι και το παλτό σου να φτερουγίζει στον
άνεμο.
Το πόδι σου πάντα κρεμασμένο απ’το παράθυρο του μυαλού μου, έτοιμη να πηδήξεις στο κενό της λήθης.
Τα ίδια πάθη παντού.
Τα ίδια πάθη παντού.
2 σχόλια:
Χρόνια φιγουράρει στη λίστα επιθυμητών ο μεσιέ Εσ(ε)νόζ, μα ακόμα δεν αξιώθηκα να διαβάσω κάτι δικό του. Τι ωραία που το κάνατε εσείς...
Υπαρκτικά
IV
Τόσο είναι το πάθος μου της ζωής
που θα μπορούσα να πεθάνω.
Τόσο ζω που καταλαβαίνω
πόσο πεθαίνω.
Τόση είναι η ζωή μου
που με πεθαίνει.
Τόσο μπορώ να ζήσω
που μπορώ ν' αδιαφορήσω αν ζω.
Τόσο ζητώ να ζήσω
που δεν αντέχω να ζω.
ΖΩΗ ΚΑΡΕΛΛΗ, Από τη συλλογή Το πλοίο (1955)
Πάθη από τον έρωτα -Φλέρυ Νταντωνάκη
http://www.youtube.com/watch?v=mtImDKO0j6w
Δεν ξέρετε τι χάνετε! Τι χά-νε-τε!!!
Ειδικά το "Οι ψηλές ξανθιές", πω, πω, πω!
Αλλά το άλλο; Το άλλο; "Φεύγω", πςςςς!
Για το "Ραβέλ", τι να πω; Ωωωωωωωω!
Το "Δρόμος αντοχής"; Εδώ μόνο έκσταση, αφωνία, σιωπή σεβασμού.
Δημοσίευση σχολίου