UN HOMME QUI DORT

Μετάφραση: ΠΟΛΛΑ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ ΒΛΑΧΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΘΕΩΡΙΑ"
ΑΘΗΝΑ 1983

LIKE

Ο χορός της ζωής

Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ' το μυαλό             

προσβάλλεται ποικιλοτρόπως

από την εμπειρία —

Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:

τρελοί.

Κάποιοι χάνουν όλη την ψυχή και γίνονται μυαλό:

διανοούμενοι.

Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:

αποδεκτοί.

The area dividing the brain and the soul

is affected in many ways by

experience —

some lose all mind and become soul:

insane.

some lose all soul and become mind:

intellectual.

some lose both and become:

accepted.

Τσαρλς Μπουκόφσκι, Ποιήματα, εκδ. Ηριδανός, 2007, μτφρ. Γιάννης Λειβαδάς

Lifedance by Charles Bukowski / Poetry collection "What Matters Most Is How Well You Walk Through the Fire".

Αντιγραφή από εδώ:
http://scorpiafilla.blogspot.gr/2015/01/henry-charles-bukowski.html

ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΗΛΟ

«Όταν έχεις κάτι να πεις, πες το· όταν δεν έχεις, πες το και πάλι. Γράφε πάντα»*

Διαβάζοντας την τέταρτη συμβουλή από το κείμενο «9+3 συμβουλές σε (νέους) διηγηματογράφους» του Guillermo Samperio, αναριωτιέμαι σε ποια από τις δύο προτροπές αντιστοιχεί η φράση που σημείωσα ένα κοντινό βράδυ.
« Ένα πράσινο μήλο που το λέγανε Winston, κατευθυνόταν κατά πάνω μου. Κανείς δεν είχε αντιληφθεί την πορεία του, αν και αρκετοί είχαν προσέξει  την απορία στο πρόσωπό μου και την αγωνία μου κοιτάζοντας τον ουρανό.»

*Από το ιστολόγιο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου
http://konstantinos-paleologos.blogspot.gr/2015/02/83-guillermo-samperio.html

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Γονάτισε ώστε να φαίνεται  ισοϋψής μαζί μου. Τώρα στεκόταν μπροστά μου, φίλιος, με την ενδεδειγμένη ενδυμασία.

-Θα μου δώσεις ένα φιλί; Το έχω ανάγκη.

Τον φίλησα στο στόμα.

Απομακρύνθηκε, σιωπηλός, αποφεύγοντας, εκεί πάνω, τα λιγοστά δύσβατα σύννεφα που εμπόδιζαν την επιστροφή του.

Ο πίνακας "Face" είναι του Henri Michaux

Η ΧΡΥΣΟΥΛΑ

Εσύ, αν και γνωστός αντιδραστικός, την διάλεξες για να σε συντροφεύει τις βραδείες ώρες της μοναξιάς, και μπράβο σου. Δύσκολο, όμως, να συγχρωτιστείς με την κοινότητα. Την επέλεξες για το χρώμα της, ωραία, είναι γνωστή η προτίμησή σου στο πορφυρό χρώμα, αλλά εδώ, στην προκειμένη περίπτωση, την επιλογή σου βάρυναν τα πράσινα μάτια της, που την ξεχώριζαν από τις άλλες που είχες συναντήσει.

O πίνακας "The dog" είναι του Francisco Goya 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕ JAIME SABINES

Ο διαβάτης

    

 Λένε, διαδίδουν, βεβαιώνουν, σε σαλόνια και γιορτές, πολλοί ή λίγοι ενδεείς πως ο Χάιμε Σαμπίνες είναι μέγας ποιητής. Ή τουλάχιστον καλός ποιητής. Ή ποιητής αξιόλογος, αξιοπρεπής. Ή, τέλος πάντων, απλώς -μα αληθώς- ποιητής.

            Φτάνει στα αφτιά του η είδηση και ο Χάιμε καταχαίρεται: τι όνειρο! Είμαι ποιητής! Είμαι ποιητής σημαντικός! Είμαι μέγας ποιητής!

            Πεπεισμένος βγαίνει στο δρόμο και φτάνει στο σπίτι πεπεισμένος. Μα στο δρόμο κανείς, και στο σπίτι ακόμη λιγότερο, κανείς δεν συνειδητοποιεί πως είναι ποιητής. Γιατί οι ποιητές να μη φέρουν ένα άστρο στο μέτωπο ή μια λάμψη εμφανή ή έναν κεραυνό που από τ’ αφτιά τους να βγαίνει;

            «Για το Θεό!» αναφωνεί ο Χάιμε. «Πρέπει να γίνω πατέρας ή σύζυγος ή  να δουλεύω στο εργοστάσιο σαν οποιονδήποτε άλλον ή να περπατώ σαν οποιονδήποτε άλλο και έτσι να διαβαίνω».

            «Αυτό είναι!» ξαναλέει ο Χάιμε. Δεν είμαι ποιητής – είμαι διαβάτης.

           Και τούτη τη φορά ξαπλώνει στο κρεβάτι του με μια γλυκιά, γαλήνια χαρά.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

Αντιγραφή από εδώ:http://elenastagkouraki.blogspot.gr/2015/01/blog-post_23.html