IDA

Σ’αυτήν την ταινία ο κινηματογραφικός χρόνος είναι τόσο συμπυκνωμένος, ώστε τα συναισθήματα που πηγάζουν από την παρακολούθηση της ταινίας, εκφραζόμενα σωματικά στον βιωμένο χρόνο, βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τον χρόνο που τα δημιουργεί. Η ταινία ως δημιούργημα έχει τους δικούς της χρόνους, ουσιαστική προϋπόθεση για την αφήγηση της ιστορίας. Η προσπάθεια συγχρονισμού του βιωμένο χρόνου με τον κινηματογραφικό είναι επίμονη και πολλές φορές αδιέξοδη. Ο βιωμένος χρόνος αναλισκόμενος στη διεκπεραίωση του βίου είναι χρόνος συμβατικός, ενώ ο χρόνος μιας κινηματογραφικής ιστορίας είναι αντισυμβατικός.  Διότι μπορεί, αφού είναι αφηγηματικός χρόνος, δηλαδή αβίωτος, να διαχειριστεί την πνευματικότητα ανάλογα την ικανότητα του δημιουργού. Ο σκηνοθέτης φτιάχνοντας μια ταινία είναι τεκμηριωτής μιας άλλης πραγματικότητας από εκείνη που βιώνει ο θεατής όταν προσέρχεται να παρακολουθήσει την ταινία. Όταν όμως ο θεατής, καταφέρει να συντονίσει τους δύο ανεξάρτητους χρόνους σε μία μοναδική χρονική αλληλουχία, η μαγεία του κινηματογράφου έχει συντελεστεί. Βρισκόμαστε στην υλοποίηση μιας τετριμμένης, αλλά ουσιαστικής φράσης: «η ταινία κατάφερε να μιλήσει στο θεατή». Αλλά σε ποια πλευρά   του θεατή; Ο θεατής ως άνθρωπος δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο, και η ουσία που ξεχωρίζει τις σπουδαίες ταινίες, σαν την Ida, από τις ταινίες του συρμού είναι η ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Η προσαρμογή του χρόνου μας στην αφηγηματικό χρόνο της ταινίας εξαρτάται από εμάς. Αν τα καταφέρουμε θα περάσουμε καλά. Διαφορετικά…..

Υ.Γ Για τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, το μοντάζ, τη φωτογραφία, τη μουσική, τη σκηνογραφία, τα κουστούμια, τη μεγάλη τραγουδίστρια Joanna Kulig ας μιλήσουν άλλοι.