ΠΟΛΥ "ΜΕΤΑ", κ. ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Εξ αφορμής της επανέκδοσης του βιβλίου του Νίκου Μπακόλα "Η μεγάλη πλατεία", ο κ. Βαγγέλης Χατζηβασιλείου δημοσίευσε στην ιστοσελίδα "ο αναγνώστης" ένα σημείωμα για το βιβλίο. Επίτηδες δεν επιλέγω τη λέξη "κριτική" γιατί δεν είναι. Το ενδιαφέρον στο σημείωμα αυτό είναι η προσπάθεια του συντάκτη να τοποθετήσει το βιβλίο στο "μετα". Γράφει "μεταμυθοπλασία", "μεταμοντέρνα εκδοχή", "τροπικότητα". Μάλιστα γίνεται πιο συγκεκριμένος γράφοντας: "τροπικότητα σε ένα διπλό επίπεδο: πρώτα στο επίπεδο της αφηγηματικής τεχνικής και ύστερα στο επίπεδο της διακειμενικότητας."

Βέβαια δικαίωμα του να εκφράζεται με αυτούς τους όρους. Δεν μπορεί κανείς να του το αμφισβητήσει ή να τον αποτρέψει. Αλλά, βρε αδελφέ, με τα πολλά "μετα", αν σε διαβάσει κανείς, πως θα πλησιάσει αυτό το υπέροχο βιβλίο; Ο Μπακόλας είναι ένας μεγάλος συγγραφέας, κατά την ταπεινή μου γνώμη ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας, και δεν χρειάζεται, νομίζω, όρους επιστημολογικούς για να γίνει κατανοητός. Γιατί, επειδή είναι σπουδαίος συγγραφέας, η αφηγηματική του έκφραση είναι απλή . Το έργο του στηρίζεται  στη γλωσσική του ικανότητα να προσεγγίζει το ευρύ αναγνωστικό κοινό και να διατηρεί με την αφηγηματική δεξιοτεχνία του τη διαχρονικότητά του.  Οι "μεταμοντέρνες" ερμηνείες δυσκολεύουν την προσέγγιση του έργου του. Το απομακρύνουν από εκεί που ανήκει: στον κόσμο που το αγάπησε .
Ολόκληρη το κείμενο του κ. Χατζηβασιλείου εδώ:

http://www.oanagnostis.gr/o-protoporos-nikos-bakolas/

ΜΑΣ ΠΕΙΣΑΤΕ, ΚΥΡΙΑ ΜΗΤΣΟΡΑ! ΘΑ ΣΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ!

Όταν διαβάζετε τα κείμενά σας ξανά, από πού βρίσκετε ότι είναι επηρεασμένα;

«Θα έλεγα ότι μου φέρνουν στο μυαλό τη Ναστάζια Φιλίποβνα να συναντά τον "Ξένο" του Αλμπέρ Καμί».

Ολόκληρη η συνέντευξη της κ. Μαρίας Μήτσορα εδώ:

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=653100

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο COLEMAN HAWKINS!

   
Coleman Hawkins(21 Νοεμβρίου 1904-19 Μαΐου 1969)

ARCADE FIRE "DEEP BLUE"

Έτσι για να θυμηθούμε το "Boyhood" και ν'απολαύσουμε αυτό το υπέροχο τραγούδι.

IDA

Σ’αυτήν την ταινία ο κινηματογραφικός χρόνος είναι τόσο συμπυκνωμένος, ώστε τα συναισθήματα που πηγάζουν από την παρακολούθηση της ταινίας, εκφραζόμενα σωματικά στον βιωμένο χρόνο, βρίσκονται σε αναντιστοιχία με τον χρόνο που τα δημιουργεί. Η ταινία ως δημιούργημα έχει τους δικούς της χρόνους, ουσιαστική προϋπόθεση για την αφήγηση της ιστορίας. Η προσπάθεια συγχρονισμού του βιωμένο χρόνου με τον κινηματογραφικό είναι επίμονη και πολλές φορές αδιέξοδη. Ο βιωμένος χρόνος αναλισκόμενος στη διεκπεραίωση του βίου είναι χρόνος συμβατικός, ενώ ο χρόνος μιας κινηματογραφικής ιστορίας είναι αντισυμβατικός.  Διότι μπορεί, αφού είναι αφηγηματικός χρόνος, δηλαδή αβίωτος, να διαχειριστεί την πνευματικότητα ανάλογα την ικανότητα του δημιουργού. Ο σκηνοθέτης φτιάχνοντας μια ταινία είναι τεκμηριωτής μιας άλλης πραγματικότητας από εκείνη που βιώνει ο θεατής όταν προσέρχεται να παρακολουθήσει την ταινία. Όταν όμως ο θεατής, καταφέρει να συντονίσει τους δύο ανεξάρτητους χρόνους σε μία μοναδική χρονική αλληλουχία, η μαγεία του κινηματογράφου έχει συντελεστεί. Βρισκόμαστε στην υλοποίηση μιας τετριμμένης, αλλά ουσιαστικής φράσης: «η ταινία κατάφερε να μιλήσει στο θεατή». Αλλά σε ποια πλευρά   του θεατή; Ο θεατής ως άνθρωπος δεν είναι ένα ενιαίο σύνολο, και η ουσία που ξεχωρίζει τις σπουδαίες ταινίες, σαν την Ida, από τις ταινίες του συρμού είναι η ανθρωποκεντρική προσέγγιση. Η προσαρμογή του χρόνου μας στην αφηγηματικό χρόνο της ταινίας εξαρτάται από εμάς. Αν τα καταφέρουμε θα περάσουμε καλά. Διαφορετικά…..

Υ.Γ Για τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, το μοντάζ, τη φωτογραφία, τη μουσική, τη σκηνογραφία, τα κουστούμια, τη μεγάλη τραγουδίστρια Joanna Kulig ας μιλήσουν άλλοι. 

Ο "Στεναγμός..." της Έλενας Σταγκουράκη

Διαβάζω, ως Σπύρος, το υπέροχο ποίημα της κ. Έλενας Σταγκουράκη, την οποία ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανε ν' αναρτήσει την απαγγελία μου.

Η απαγγελία εδώ:
https://soundcloud.com/elena-120/79r2hkuf6ktc

Το ποίημα:

Στεναγμός

Οι λέξεις κάποτε προδίδουνε, το ίδιο και οι σιωπές.

Μα τα μάτια να προδώσουν; Της ψυχής μου οι καθρέφτες;

Αυτό θα ήταν παράδοξο, αληθώς πρωτοφανές!

Τα μάτια μου εμπιστεύομαι για εκείνο που αντικρίζουν

μέσα μου, μα και στων άλλων την ψυχή. Καθόλου κλέφτες

δεν τα θεωρώ της αλήθειας και, αν γυαλίζουν,

είναι από ενθουσιασμό παιδαριώδη και αφελή.

Μα πώς τους άλλαξες το νόημα και είπες απρεπή

την έκφραση που εκείνα είχαν πάρει

σε μια στιγμή ασήμαντη, ακύμαντη και επιδερμική;

Δεν διαβάζεις το βαθύ τους ρεύμα,

το στιλπνό ποτάμι που τα διαπερνά,

τη χρυσή τη λάμψη που θυμίζει κέρμα

χρυσό από μνημείο μέγα, αρχαίου βασιλιά,

σαν εσένα ανταμώσουν, λιόντα μες στου λιόντα τη σπηλιά;

Ξεχνάς πως άλλοι το αναγνώρισαν αυτό το βλέμμα

που σε σένα έτρεχε, σε ένα υπόγειο με λέξεις, με ιδέες και τα αυτά;

Ή μήπως αγνοείς το άγριο ρίγος

τη φλέβα που τα ζώνει την πορφυρή

τη φωτεινή τους κάψα, το ερωτικό τους σφρίγος

σαν μετά τον έρωτα ξαπλώνουμε αγκαλιά;

Τα μάτια μου από ψέματα δεν ξέρουν

και από τότε που σ’ αντίκρισαν, γυρίζουνε τυφλά

αφού άλλο δεν θέλουνε, δεν ξέρουν, δεν λογίζουν

παρά την όψη, την εικόνα των ματιών σου μοναχά.

Ο στεναγμός τους τώρα να αξίζει;

Η πίκρα τους, αλήθεια, να ωφελεί;

Ο πόνος τους πώς τάχα να σε πείσει

πως η καρδιά για σένα μόνο αιμορραγεί;

Δεν απομένει άλλο τίποτε,

παρά η ελπίδα μόνο και η ευχή.

Πηγή εδώ:
http://elenastagkouraki.blogspot.gr/2014/11/blog-post_96.html

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Ωραία, έγραψες αυτή τη σημείωση για το βιβλίο σου « Η εξιχνίαση μιας δολοφονίας», που τη θεωρείς κομβικό σημείο για την εξέλιξη της ιστορίας: «Έριξε το βλέμμα του στον τοίχο, σαν να υπήρχε εκεί μια τρύπα, και πίσω από αυτήν κάποιος να έδενε τα παπούτσια του».

Υπάρχει όμως η πιθανότητα:

Να μην έριξε το βλέμμα του στον τοίχο, αλλά κάπου αλλού.
Να ήταν τυφλός, συνεπώς ακυρώνεται η πρόταση. Αλλά μην φτάσουμε στα άκρα. Δεν υπάρχει τυφλός στην ιστορία.

Να μην υπήρχε τοίχος.

Να μην υπήρχε τρύπα.

Να υπήρχε τοίχος, αλλά χωρίς τρύπα.

Να υπήρχε τρύπα, αλλά χωρίς τοίχο.

Να μην υπήρχε κάποιος, πίσω από τον τοίχο, που να έδενε τα παπούτσια του.

Να υπήρχε κάποιος, πίσω από τον τοίχο, αλλά να μην έδενε τα παπούτσια του.
Ακραίο θα ήταν, να υπήρχε κάποιος που φορούσε τα παπούτσια του, αλλά αυτά να ήταν χωρίς κορδόνι, όπως επίσης να μην φορούσε παπούτσια αλλά παντόφλες ή να ήταν ξυπόλητος. Ακραίο-ξεακραίο με τις πιθανότητες δεν παίζεις. Ειδικά τις αφηγηματικές.

Εκτός απ' αυτές τις πιθανότητες, το γεγονός που εξιστορώ:

Eίναι κάτι που συνέβη κι εγώ απλά το διηγούμαι ;
Eίναι κάτι που συνέβη, το οποίο αγνοώ, κι εγώ απλά το διηγούμαι;

Eίναι κάτι που δεν συνέβη κι εγώ απλά το διηγούμαι;

Μήπως αυτό που έγραψα είναι ιδέα κάποιου άλλου που του την έκλεψα χωρίς να το καταλάβω; Αν είναι έτσι, πράγμα το οποίο απεύχομαι, με συγχωρείς άλλε. Αν και δω που τα λέμε, η ιδιοκτησία είναι κλοπή, ειδικά η πνευματική. Μην ακούσω για πνευματικά δικαιώματα. Που τα βρήκες, ρε συ, αυτά που γράφεις ή σκέφτεσαι; Από τον κήπο του μυαλού σου τα μάζεψες; Και από που νομίζεις ότι ποτίζεται αυτός ο κήπος, αν ποτίζεται; Από την απέραντη λεξηπηγή της ζωής ποτίζεται, από τον απέραντο λεξότοπο του λόγου, προφορικού ή γραπτού.
Μήπως είναι μια αφηγηματική ιλαρότητα;

Ή μήπως μια ανομολόγητη ομολογία;

Ο πίνακας είναι του John Atkinson Grimshaw

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΙΧΝΙΑΣΗ ΜΙΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ

Έριξε το βλέμμα του στον τοίχο, σαν να υπήρχε εκεί μια τρύπα, και πίσω απ'αυτήν κάποιος να έδενε τα παπούτσια του.

ΤΟ ΑΔΟΞΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΗ ΚΛΕΨΥΔΡΑ

Ο Χρόνης Κλεψύδρας ανέβηκε στο ποδήλατο του κι άρχισε να κάνει βόλτες στους τοίχους και την οροφή του δευτέρου ορόφου του πολυκαταστήματος «The Question Center». Ο κόσμος σταμάτησε κάθε είδους δραστηριότητα, παρακολουθώντας τις επικίνδυνες ακροβασίες του νεαρού. Αυτός συνέχισε την υλοποίηση του στόχου του, που δεν ήταν άλλος από την ποδηλατοδρομία στις γυάλινες κατασκευές του προαναφερθέντος ορόφου. Δημιουργώντας με επιδεξιότητα πεπειραμένου  χορευτή, κάθε μορφή γεωμετρικών σχημάτων, σχημάτιζε νοητές ευθείες, καμπύλες, γωνίες, κύκλους. H αυτοπεποίθηση που αποκτούσε διαρκώς με την πάροδο του χρόνου, και η τόλμη, ακατάληπτη σε μας τους θεατές, τον οδήγησε στους εξωτερικούς γυάλινους τοίχους του κτιρίου. Με παράτολμη αυθάδεια, άρχισε ν’ανεβαίνει ποδηλατώντας μέχρι τον δωδέκατο όροφο, κι από κει άφηνε το ποδήλατο του να κυλήσει στο γυαλί, συνεχίζοντας να φτιάχνει γεωμετρικά σχέδια. Ώσπου λίγα μέτρα πριν από το έδαφος, με μια επιδέξια κίνηση στο τιμόνι, άλλαζε κατεύθυνση πριν συντριβεί στο πλακόστρωτο, κι άρχιζε να ανεβαίνει ξανά το κτίριο. Εμείς, απλώς, παρακολουθούσαμε. Μέχρι τη στιγμή, που ο Χρόνης έχασε τον έλεγχο του ποδηλάτου, στο ύψος του εβδόμου ορόφου, στην κορύφωση του σχεδιασμού ενός ρόμβου, και σωριάστηκε με πάταγο στο έδαφος.

Ο πίνακας είναι του Γιάννη Ζαχαράκη