ΕΝ ΑΔΕΙΑ

Ο «Άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες» συλλογίζεται:
(Όχι απαραίτητα κατά σειρά προτεραιότητας).

1.Τον δικηγόρο Βασίλη Καλαιτζή
2. Το ραντεβού της Νταίζη για κούρεμα
3. Τη μουσική του Tord Gustavsen
4. Τα ψώνια του Super Market
5. Τον καιρό
6. Το μέλλον του
7. Τη  Θεοδοσία Κουρεμένου που ζει με άλλον.
8. Τον μαθηματικό του στο γυμνάσιο
9. Τον Μπάμπη τον Ευπαθή
10. Τα βιβλία που διάβασε η Μαλακατέ κι ο «Librofιlo»
11. Το μπλα-μπλα του Μπολάνιο στο «2666»
12. Τη σκόνη που μπαίνει αθέατη από το παράθυρο.
13. Τη φράση «δεν σε καταλαβαίνω».

14. Το γήπεδο «Καραισκάκης».
15. Τη σούμα “Μερκούρης»

16. Τον Χριστόδουλο Χάλαρη
17. Την ηλικία του
18. Τον στίχο «Τ’ άλογο, τ’ άλογο Ομέρ Βρυώνη»
19. Τον Παναγιώτη Μπιμπερό (Biberon γαλλιστί)

20. Ότι το μολύβι «Stabilo”  είναι ελαφρύτερο από τα μολύβια «Faber-Castel» και  “Staedtler». 

ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ ΑΦΩΝΟΥΣ!

Στην προηγούμενη ανάρτηση "ΜΕΣΗΜΕΡΑΚΙ"  η τελευταία πρόταση, κατόπιν βαθιάς περισυλλογής , άλλαξε. Εκεί που διαβάζετε "-Κοιτάχτε! Περνάει από πάνω μου, άφωνη, αδιαφορώντας ." να διαβαστεί: "-Κοιτάχτε! Περνάει από πάνω μου, άφωνη, χαμογελώντας."

Ο πίνακας είναι του Man Ray

ΜΕΣΗΜΕΡΑΚΙ

Μεσημεράκι είναι, έφαγα καλά, κάθομαι στο γραφείο. Κοιτάζω απέναντι. Σκέτος τοίχος. Τι περιμένατε;  Λυρικές περιγραφές; Αφού τοίχο έχω μπροστά μου για τοίχο θα γράψω. Τέλος πάντων, λέω να φτιάξω μια εικόνα με λέξεις. Έτσι για να πω και γω ότι κάτι έκανα. Δεν ξέρεις καμιά φορά , μπορεί να βρεθεί κάποιος να πει "ωραία αυτά που γράφεις". Έτσι ικανοποιημένος θα ξύσω την πλάτη μου, θα γύρω το κεφάλι μου στο πλάι, θα αφήσω το γαλαζωπό καπνό του τσιγάρου μου να καλύψει το ακίνητο βλέμμα μου, θα μελαγχολήσω, βρε αδελφέ. ποιητικά.  Γράφω, λοιπόν: « Ευρηματικό το πέταγμα της πεταλούδας.» 

-Ωραία, είναι εικόνα αυτή;. Ή αχθοφόρος της ανεπάρκειας, της κοινοτοπίας που σε κυνηγά από τότε που γεννήθηκες; θα ρωτήσετε. Ή μάλλον δεν θα ρωτήσετε γιατί δεν με ξέρετε ή είστε ευγενικοί ή αδιαφορείτε.
Το επιβεβαιώνω.

-Κοιτάχτε! Περνάει από πάνω μου, άφωνη, αδιαφορώντας.

12 ΧΡΟΝΙΑ ΣΚΛΑΒΟΣ

Επειδή τα είπε όλα ο Old boy εδώ: http://www.elculture.gr/elcblog/article/12-xronia-sklabos-729827, το μόνο που έχω να προσθέσω, αν το προσέξατε, είναι ότι ο Φασμπέντερ έχει μια βαθιά ρυτίδα στη άκρη του φρυδιού, ανάμεσα στα μάτια, ίδια με τη δική μου.

 

ΒΡΑΔΥ, ΛΙΓΟ ΝΩΡΙΣ

Το ακούω από χθες το βράδυ. Ρωτάω και απαντώ:" Χρειάζεται να γράφεις για την μουσική; Για τη μουσική όχι, αλλά για τα συναισθήματα, ναι". "Μα εδώ, τι συναισθήματα χωρούν;", ξαναρωτώ. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι ο εαυτός μου αρχίζει να τα παίρνει μαζί μου. Για να τον αποφύγω του πετάω ένα στίχο του Καρούζου "τέχνη είν' η συγκίνηση που σε τινάζει πάντα στον αέρα".
Συνεχίζει ν'ακούει τη μουσική, σιωπηλός, πίνοντας αργά Vodka  από το αγαπημένο του ποτήρι, προσφορά του Rosso Antico, κοιτάζοντας από το παράθυρο τον περιφραγμένο κήπο του Βασίλη του Ενδοσκόπου.


 Ο στίχος είναι από το ποίημα του Νίκου Καρούζου "Η ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ ΠΟΥ ΜΕ ΔΕΡΝΕΙ"

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ

Ανέβηκα για να χαιδέψω τα πόδια του Ιησού. Φαινόταν στενοχωρημένος, ίσως κάποιας οικογενειακής σύγκρουσης. Επέστρεψα, δίχως να του δώσω λόγον παρηγορίας.

Ο πίνακας είναι του Stanley Spencer: http://en.wikipedia.org/wiki/Stanley_Spencer

Ο ΘΕΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ

-Έλα, είδα το θείο τον Κυριάκο. Ναι σου λέω, το θείο τον Κυριάκο. Περιποιόταν τα λουλούδια στον κήπο του. Τα πότιζε κι έβγαζε τα αγριόχορτα από τις γλάστρες. Τον βοηθούσε η κόρη του. Βοηθούσε, τρόπος του λέγειν. Κρατούσε ένα ποτιστήρι, πράσινο, και τον παρακολουθούσε. Τι πού; Σ’ένα υπόγειο κήπο, δίπλα στο ιατρείο του Πικροστάθη που έφτιαχνες τα δόντια σου. Θυμάσαι; Όχι, δεν του μίλησα, φαινόταν προσηλωμένος στη δουλειά του. Μπορεί να ήταν λάθος που δεν τον χαιρέτησα, καν.
Σκέψου, ήταν μόνο ένα όνειρο.

ΠΡΟΣΩΠΑ

Amy Seimetz

 

Veerle Baetens

Michelle Williams
 

Sally Hawkins


Rachel McAdams

Carey Mulligan

Zooey Deschanel

ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ ΝΑΟΣ

Διαβάζοντας τα διηγήματα του βιβλίου «Καθεδρικός ναός» μου άρεσε η λιτότητα της γραφής του Κάρβερ. Είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα και στα άλλα διηγήματά του, ιδιότητα η οποία είναι οφθαλμοφανής και είμαι σίγουρος θα έχει επισημανθεί από πιο ειδικούς από μένα, με περισσότερες γνώσεις και ευφυία. Η καταγραφή  της άποψής μου είναι η ανάγκη να κειμενοποιήσω τις σκέψεις μου και όχι φιλοδοξία να προτείνω μια ακόμη ανάγνωση του «Καθεδρικού ναού».
Η καθαρότητα της γραφής του Κάρβερ είναι λοιπόν το πρώτο αφηγηματικό του προτέρημα. Αυτό που αρέσει σε εμένα, προφανώς. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω τι εννοώ. Είναι, νομίζω κατανοητή η «απλουστευτική» ή αν θέλετε ακριβής γλώσσα των κειμένων του.  Κι αυτό γιατί ο Κάρβερ ξέρει τι θέλει να διηγηθεί. Μην θεωρηθεί αυτή η άποψη σαν αφορισμός γιατί η πείρα  μετά από τόσα χρόνια  μ’έχει κάνει να ξεχωρίζω ποια από τα βιβλία που γράφτηκαν δεν είχαν λόγο ύπαρξης, αλλά όμως  ήταν αφηγήσεις που έπρεπε να ειπωθούν. Η διαφορά είναι ουσιαστική και όχι λογοπαίγνιο. Η ειλικρίνεια του συγγραφέα, φαίνεται μόνο στο κείμενο και πουθενά αλλού. Πολλά βιβλία είναι κακές αφηγήσεις  αλλά δείχνουν ότι ο συγγραφέας ήθελε, ειλικρινά, να πει μια ιστορία. Η ανάγκη αυτή μπορεί ανάλογα με την ικανότητα και τη γνώση του αφηγητή να ιστορηθεί καλά ή κακά. Φυσικά και προτιμούμε τις όμορφες αφηγήσεις, που δεν θα μπορούσαν να είναι αρεστές αν δεν έκρυβαν την ανάγκη του συγγραφέα να βγάλει από μέσα του την ανάγκη της αφηγηματικής εξομολόγησης. Όχι, πάντως, μόνο της πρωτοπρόσωπης, Ο Κάρβερ γράφει απλά, δίχως συναισθηματισμό, που βαραίνει το λόγο, γιατί μιλάει ο άνθρωπος και όχι η φιλολογία. Η ζωή και όχι η τεχνική ή η τέχνη αν θέλετε.

Η απλουστευτική αφήγηση μιας ιστορίας δεν σημαίνει, βέβαια, απλή ερμηνεία της συγκεκριμένης κατάστασης που διαπραγματεύεται. Ο Κάρβερ δεν ερμηνεύει ούτε  δίνει λύσεις. Σαν  γνήσιος συγγραφέας θέτει ερωτήματα. « Σήμερα μου έδωσαν πόδι. Τι θ’απογίνουμε τώρα;» ρωτάει ο άντρας της Σίντι στο διήγημα «Συντήρηση». Μην περιμένουμε να μας απαντήσει ο αφηγητής. Το μόνο που θα κάνει, είναι να μας διηγηθεί την ιστορία. Μέσα από την ιστορία, από τα γεγονότα και μόνο, μας αποκαλύπτει τους ήρωές του. Μας δίνει τη δυνατότητα να τοποθετήσουμε τους ήρωές του αντιμέτωπους με τη δική μας αντίληψη για την ανθρώπινη κατάσταση,. Αυτή η δυνατότητα μας δίνει την ευκαιρία, να δούμε ότι  αυτό που σαν αναγνώστες διαμορφώνουμε ως προσωπική εκδοχή του κόσμου , μπορεί  να περιέχει και κάτι διαφορετικό από την κοσμοαντίληψή μας. Ο κόσμος της εμπειρίας δεν είναι κλειστός αλλά ανοιχτός σε διαφορετικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας. Εδώ βρίσκεται το κομβικό σημείο της συγγραφικής ιδιαιτερότητας του Κάρβερ. Η καταγραφή της πραγματικότητας προέρχεται από πηγές ανεξάρτητες των εμπειριών μας. Από μας, τον καθένα ξεχωριστά εξαρτάται η επανατοποθέτησή της, ο επαναπροσδιορισμός της, ως μία ακόμη εκδοχή της ανθρώπινης διάνοιας. «Ήμουν ευτυχισμένος έτσι όπως πήγαιναν τα πράγματα» λέει. « Είχα ό,τι επιθυμούσα. Αγαπούσα τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, κι έκανα αυτό που ήθελα να κάνω στη ζωή μου». Για κάποιο λόγο όμως-ποιος ξέρει γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε;-αρχίζει το πιοτό.....» (από το υπέροχο διήγημά του «Από που τηλεφωνώ».) Το ερώτημα αφορά τον καθένα μας. Όχι σαν απάντηση αλλά σαν ερώτημα.  Οι απαντήσεις είναι αμέτρητες όσες και οι αναγνώστες. Οι  ερωτήσεις όμως γοητεύουν και όχι οι απαντήσεις.