Ο Ευθυμιάδης έχει γράψει κι ένα στιχούργημα, χρησιμοποιώντας τους τίτλους των ταινιών του Χίτσκοκ, αφιερωμένο στον Κυριακίδη, που είναι λάτρης των έργων του Σερ Άλφρεντ:
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Στο λήμμα Χίτσκοκ το έγκλημα
Σιωπηλός μάρτυς σε μια νύχτα αγωνίας/πίσω απ' την κάμερα συλλέγει τα παλιά/με υποψίες για εξαφάνιση κυρίας/ψάχνει το χέρι που σκοτώνει τα πουλιά//Νέος κι αθώος κι όμως πράκτωρ μυστικός/σαν από ψύχωση σε οικογενειακή συνωμοσία/πολεμικός ανταποκριτής ή σαμποτέρ στυγνός/ πολλοί σε λέμβο σωστική μα η Ρεβέκκα μία//Μες σε ταβέρνα της Τζαμάικας την υπόθεση παρατάει/και κάνει εξομολόγηση στον άγνωστο του εξπρές/ποιος σκότωσε τον Χάρη όλο ρωτάει/ο δολοφόνος έρχεται κάθε βράδυ όπως και χθες//Αχ, πλούσιοι και παράξενοι βιεννέζικα βαλς χορεύουν/μα το παιχνίδι της σάρκας είναι πια θηλιά/τηλεφωνήσατε ασφάλεια αμέσου δράσεως να επέμβουν/ο λάθος άνθρωπος είναι στων τεσσάρων γιγάντων τη σκιά//Αλύγιστος σαν άνθρωπος απ΄τον νησί του Μαν/δεν σκιάχτηκε από εκβιασμό, δεν έχασε τα ηνία/σε σελιλόιντ χάραξε όσα οι σοφοί τολμάν/παράδεισος αρμονικός η κάθε του ταινία//Κυνήγι του κλέφτη στην οδό Μάρνη/δεσμώτης του ιλίγγου δεν μπορεί πια να σταθεί/με το σχισμένο παραπέτασμα κρύβει το χάρτη/κι ο αστερισμός του Αιγόκερω έχει χαθεί//Ο κύριος και η κυρία Σμιθ πίνουν σαμπάνια/τριανταεννέα σκαλοπάτια από τη γη/η γυναίκα του αγρότη τον νοικάρη βλέπει σπάνια/το σαμποτάζ είν' εύκολη αρετή//Κατήφορος ολισθηρός σε κήπο ηδονής/φόνος στο ρινγκ, φρενίτιδα και το κοινό παγώνει/μ' ένα τοπάζ στο δάχτυλο με δείχνεις, με δονείς/πότε σαν Ήρα σε κοιτώ και πότε σαν παγώνι//Οδός Νοτόριους αριθμός δεκαεπτά διαμένει/σαν αετός βουνού σέρνει το θύμα απαλά/με τα ψαλίδια του μοντάζ πλάθει την ειμαρμένη/ήταν αυτός ο άνθρωπος που ήξερε πολλά
Εξαιρετικός, και δω, ο ΨΥΧΩκερδής, κ. Ευσταθιάδης. Δυστυχώς τον χάσαμε από το ραδιόφωνο. Υ.Γ Γράφοντας Ευθυμιάδης, αναφέρεστε σε άλλο πρόσωπο, ή είναι κάποια αβλεψία;
«Θα μεγαλώνεις άραγε μες στις φωτογραφίες; Θ’ανανεώνεις τα ρούχα σου σύμφωνα με τις επιταγές; Θ’αλλάζεις τα χρώματα ανάλογα με τη μόδα; Θ’αποκτήσεις ρυτίδες; Περιττά κιλά...; Θ’ασπρίσουν τα μαλλιά σου; Κι’αν κάποτε πεθάνεις;»
«Κι αν πάθω αλτσχάϊμερ και σε ξεχάσω; Αν γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ’ αναγνωρίζω; Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου; Αν χάσω για πάντα τον ύπνο μου και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα ενύπνια; Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές; Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου; Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω; Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα στο δωμάτιο σου; Και πιο πολύ αν τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβεί, αν συνηθίσω την απουσία σου, αν λησμονήσω, αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ’ αρνηθώ;
ΔΕΝ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΝΕΑΡΕ ΜΟΥ... Όσο κι αν ισχυρίζεστε -και μάλιστα με πειστικά επιχειρήματα- πως είστε γιός μου, η εμμονή σας παραμένει αναπόδεικτη. Για θυμίστε μου...Έχετε κάποιους κωδικούς λέξεων, κάποιο συνθηματικό κλείσιμο βλεφάρων; Μήπως διαθέτετε ήχους απορροφημένους, μια εικόνα, ίσως, αντικειμενικής μοναξιάς; Αν όχι, ματαιοπονούμε και δεν θέλω να συμπράξω σε μια ανιαρή συζήτηση, συντηρώντας τα αδιέξοδά της. Συδαυλίζετε θαρρώ, έναν εύκολο συναισθηματισμό, επιδεικνύοντάς μου αυτό το συγκεκριμένο ρούχο που φοράτε...Υπάρχουν εκατομμύρια ομοιόχρωμα ρούχα παρεμφερούς στιλ...Άρα, προς τι; Τι προσπαθείτε να αποδείξετε; Ο ήχος της φωνής σας, μ’ αυτό το θαμπό ηχόχρωμα, δεν παραπέμπει πουθενά, δεν αφήνει ένα εύηχο αποτύπωμα που θα μπορούσα να το ταχτοποιήσω με παρελθούσες αρμονικές... Μην επιμένετε...Δεν θυμάμαι...δεν μπορώ να θυμηθώ...ή δεν θέλω...το ίδιο κάνει...από κάποιο σημείο και πέρα, και τα δύο, σαν άνθη μαραμένα, στο ίδιο νερό δακρύων εμβαπτίζονται. Μη μου ανάβετε εμένα ανακριτική λάμπα στα μάτια...δεν έχω τίποτα να ομολογήσω...τίποτα να ανακαλέσω...Θα με αναγκάσετε να επαναλάβω, σαν αιχμάλωτος τύψης, μόνο το ονοματεπώνυμό μου και το βαθμό της μελαγχολίας μου... Και, άλλωστε, προς τι όλα αυτά; Διεκδικείτε τα κληρονομικά σας δικαιώματα, και μάλιστα, πρώτου βαθμού; Ε λοιπόν, αζημίως σας κληροδοτώ την θλίψη μου... Αλλά κι αυτήν τι να την κάνετε, μέσα στη συγχορδία των απωλειών; Διαθέτετε ήδη επαρκές απόθεμα, αφού, όπως μου είπατε από την αρχή, είστε ήδη νεκρός.» (Από τα "Γραμμένα φιλιά", Γιάννης Ευσταθιάδης)
ΥΓ. Αμ' έπος, αμ' έργον! (Αυτό που αλλιώς λέγεται: "Πέστο κι έγινε!")
7 σχόλια:
Ο Ευθυμιάδης έχει γράψει κι ένα στιχούργημα, χρησιμοποιώντας τους τίτλους των ταινιών του Χίτσκοκ, αφιερωμένο στον Κυριακίδη, που είναι λάτρης των έργων του Σερ Άλφρεντ:
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Στο λήμμα Χίτσκοκ το έγκλημα
Σιωπηλός μάρτυς σε μια νύχτα αγωνίας/πίσω απ' την κάμερα συλλέγει τα παλιά/με υποψίες για εξαφάνιση κυρίας/ψάχνει το χέρι που σκοτώνει τα πουλιά//Νέος κι αθώος κι όμως πράκτωρ μυστικός/σαν από ψύχωση σε οικογενειακή συνωμοσία/πολεμικός ανταποκριτής ή σαμποτέρ στυγνός/ πολλοί σε λέμβο σωστική μα η Ρεβέκκα μία//Μες σε ταβέρνα της Τζαμάικας την υπόθεση παρατάει/και κάνει εξομολόγηση στον άγνωστο του εξπρές/ποιος σκότωσε τον Χάρη όλο ρωτάει/ο δολοφόνος έρχεται κάθε βράδυ όπως και χθες//Αχ, πλούσιοι και παράξενοι βιεννέζικα βαλς χορεύουν/μα το παιχνίδι της σάρκας είναι πια θηλιά/τηλεφωνήσατε ασφάλεια αμέσου δράσεως να επέμβουν/ο λάθος άνθρωπος είναι στων τεσσάρων γιγάντων τη σκιά//Αλύγιστος σαν άνθρωπος απ΄τον νησί του Μαν/δεν σκιάχτηκε από εκβιασμό, δεν έχασε τα ηνία/σε σελιλόιντ χάραξε όσα οι σοφοί τολμάν/παράδεισος αρμονικός η κάθε του ταινία//Κυνήγι του κλέφτη στην οδό Μάρνη/δεσμώτης του ιλίγγου δεν μπορεί πια να σταθεί/με το σχισμένο παραπέτασμα κρύβει το χάρτη/κι ο αστερισμός του Αιγόκερω έχει χαθεί//Ο κύριος και η κυρία Σμιθ πίνουν σαμπάνια/τριανταεννέα σκαλοπάτια από τη γη/η γυναίκα του αγρότη τον νοικάρη βλέπει σπάνια/το σαμποτάζ είν' εύκολη αρετή//Κατήφορος ολισθηρός σε κήπο ηδονής/φόνος στο ρινγκ, φρενίτιδα και το κοινό παγώνει/μ' ένα τοπάζ στο δάχτυλο με δείχνεις, με δονείς/πότε σαν Ήρα σε κοιτώ και πότε σαν παγώνι//Οδός Νοτόριους αριθμός δεκαεπτά διαμένει/σαν αετός βουνού σέρνει το θύμα απαλά/με τα ψαλίδια του μοντάζ πλάθει την ειμαρμένη/ήταν αυτός ο άνθρωπος που ήξερε πολλά
Περιοδικό (δε)κατα, τεύχ. 25ο, σελ. 180.
Εξαιρετικός, και δω, ο ΨΥΧΩκερδής, κ. Ευσταθιάδης.
Δυστυχώς τον χάσαμε από το ραδιόφωνο.
Υ.Γ Γράφοντας Ευθυμιάδης, αναφέρεστε σε άλλο πρόσωπο, ή είναι κάποια αβλεψία;
Ουπς! Μπέρδεψα τους Γιάννηδες! Φυσικά και εννοούσα τον Ευσταθιάδη!
Καλό Βράδυ!
Ο Ελληνάρας όταν οξύνεται γίνεται Ελληναράς.
Πολύ το χάρηκα το βιδεάκι. Δροσιστικό μέσα στον καυτό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, Ιούνιο. Ξεχειλίζει ευφυΐα και χιούμορ.
Ο Ευσταθιάδης ήταν συ-γκλο-νι-στι-κός στα "Γραμμένα φιλιά" (ποιήματα για τον πρόωρα χαμένο γιο του 25 χρονών).
κ.κ.
κ.κ
Ελπίζω κάποτε να διαβάσω τα ποιήματά του.
Αν έχετε κανένα σπρώξτε κανένα κι από δω.
«Θα μεγαλώνεις άραγε μες στις φωτογραφίες;
Θ’ανανεώνεις τα ρούχα σου σύμφωνα με τις επιταγές;
Θ’αλλάζεις τα χρώματα ανάλογα με τη μόδα;
Θ’αποκτήσεις ρυτίδες;
Περιττά κιλά...;
Θ’ασπρίσουν τα μαλλιά σου;
Κι’αν κάποτε πεθάνεις;»
.......................................................................
«Κι αν πάθω αλτσχάϊμερ και σε ξεχάσω;
Αν γεροντική άνοια μου πάρει τα λογικά και δεν σ’ αναγνωρίζω;
Αν, παραπληγικός, δεν μπορώ να κρατώ στα δάχτυλα τις φωτογραφίες σου;
Αν χάσω για πάντα τον ύπνο μου και δεν μπορώ να σε ξαναβρίσκω στα εφήμερα ενύπνια;
Αν χάσω την ακοή και δεν μπορώ να σε συναντώ στις κοινόχρηστές μας μουσικές;
Αν τυφλωθώ και δεν σε βλέπω απέναντί μου;
Αν ακρωτηριαστώ και δεν μπορώ να σε χαϊδεύω;
Αν χάσω τα πόδια μου και δεν μπορώ να βαδίζω χιλιόμετρα στο δωμάτιο σου;
Και πιο πολύ αν τίποτα απ’ όλα αυτά δεν συμβεί, αν συνηθίσω την απουσία σου, αν λησμονήσω, αν ζω και ψευτοζώ χωρίς εσένα, αν κάποια μέρα σ’ αρνηθώ;
..........................................................................
ΔΕΝ ΣΑΣ ΓΝΩΡΙΖΩ ΝΕΑΡΕ ΜΟΥ...
Όσο κι αν ισχυρίζεστε -και μάλιστα με πειστικά επιχειρήματα- πως είστε γιός μου, η εμμονή σας παραμένει αναπόδεικτη.
Για θυμίστε μου...Έχετε κάποιους κωδικούς λέξεων, κάποιο συνθηματικό κλείσιμο βλεφάρων; Μήπως διαθέτετε ήχους απορροφημένους, μια εικόνα, ίσως, αντικειμενικής μοναξιάς;
Αν όχι, ματαιοπονούμε και δεν θέλω να συμπράξω σε μια ανιαρή συζήτηση, συντηρώντας τα αδιέξοδά της.
Συδαυλίζετε θαρρώ, έναν εύκολο συναισθηματισμό, επιδεικνύοντάς μου αυτό το συγκεκριμένο ρούχο που φοράτε...Υπάρχουν εκατομμύρια ομοιόχρωμα ρούχα παρεμφερούς στιλ...Άρα, προς τι; Τι προσπαθείτε να αποδείξετε;
Ο ήχος της φωνής σας, μ’ αυτό το θαμπό ηχόχρωμα, δεν παραπέμπει πουθενά, δεν αφήνει ένα εύηχο αποτύπωμα που θα μπορούσα να το ταχτοποιήσω με παρελθούσες αρμονικές...
Μην επιμένετε...Δεν θυμάμαι...δεν μπορώ να θυμηθώ...ή δεν θέλω...το ίδιο κάνει...από κάποιο σημείο και πέρα, και τα δύο, σαν άνθη μαραμένα, στο ίδιο νερό δακρύων εμβαπτίζονται.
Μη μου ανάβετε εμένα ανακριτική λάμπα στα μάτια...δεν έχω τίποτα να ομολογήσω...τίποτα να ανακαλέσω...Θα με αναγκάσετε να επαναλάβω, σαν αιχμάλωτος τύψης, μόνο το ονοματεπώνυμό μου και το βαθμό της μελαγχολίας μου...
Και, άλλωστε, προς τι όλα αυτά; Διεκδικείτε τα κληρονομικά σας δικαιώματα, και μάλιστα, πρώτου βαθμού;
Ε λοιπόν, αζημίως σας κληροδοτώ την θλίψη μου...
Αλλά κι αυτήν τι να την κάνετε, μέσα στη συγχορδία των απωλειών; Διαθέτετε ήδη επαρκές απόθεμα, αφού, όπως μου είπατε από την αρχή, είστε ήδη νεκρός.»
(Από τα "Γραμμένα φιλιά", Γιάννης Ευσταθιάδης)
ΥΓ. Αμ' έπος, αμ' έργον!
(Αυτό που αλλιώς λέγεται: "Πέστο κι έγινε!")
κ.κ.
κ.κ
Σας ευχαριστώ. Υπέροχα!
(Μα εσείς, είστε δεξαμενή υλοποίησης επιθυμιών!)
Δημοσίευση σχολίου