Άκουγα αυτό το τραγούδι, κάθε φορά που πήγαινα με το αυτοκίνητο την κόρη μου στο φροντιστήριο Γερμανικών. Να διευκρινίσω ότι το ακούγαμε, γιατί άρεσε και σε κείνη. Ίσα- ίσα προλαβαίναμε να ακούσουμε λίγο μετά από τα τέσσερα λεπτά, η απόσταση ήταν μικρή, λιγότερη από τη διάρκεια του τραγουδιού. Μόλις σχολούσε, το βάζαμε πάλι από την αρχή. Και να πεις ότι δεν υπήρχαν άλλα τραγούδια στο cd; Το "Do you love me" και το "Stagger Lee" του Nick Cave, το "What's on your mind" και το "Look away Lucifer" των Madrugada, το " Lonely boy" των Black Keys, το "Smells like teen spirit" των Nirnava, το "One burbon, one scotch, one beer" με τον John Lee Hooker, το "Someone Like You" του Van Morrison, Τέλος πάντων, περιμένοντας να σχολάσει, έκλεβα λίγο χρόνο, και το άκουγα μέχρι το τέλος, δίχως να της αναφέρω την πράξη μου.
Ένα τραγούδι που με συντρόφευε, περισσότερο απ’όλα τ’άλλα που άκουγα, αυτόν τον χειμώνα, λες κι αν μου έβαζαν έκθεση, με τίτλο «πως πέρασες το φετινό χειμώνα», το μόνο που θα έγραφα θα ήταν, «άκουγα το Senor με τον Bob Dylan στο αυτοκίνητο», παραδίδοντας την κόλλα μου, στον γενάρχη του ερωτήματος, αδιαφορώντας για την έκπληξη που θα είχε αρχίσει να διαγράφεται, απαραιτήτως, στις παρειές της βαθυστόχαστης έκφρασής του.
