Κυρίες και κύριοι
Η ανάγνωση ενός λογοτεχνικού κειμένου είναι τζόγος. Ουσιαστικά και μεταφορικά. Άλλες φορές κερδίζεις, άλλες χάνεις. Οι παίκτες το γνωρίζουν. Η απογοήτευση, όμως, είναι μεγαλύτερη, αν έχεις τζογάρει σε γκανιάν κι αυτό δεν καταφέρνει ούτε καν να τερματίσει.
8 σχόλια:
Πάθατε (ερωτική) απογοήτευση, αν κατάλαβα καλά.
Εγώ το διάβασα ευχάριστα σαν παραμύθι, όχι όμως ότι ξετρελάθηκα.
Είχε σασπένς, μόνο που στο τέλος ξενέρωσα.
Για ρίξτε μια ματιά:
http://www.georgakopoulos.org/work/reviews/1q84/#respond
Και η μουσική μου πρόταση για σήμερα:
Τide
https://www.youtube.com/watch?v=C2OrvYd5M1o
κ.κ.
Η απογοήτευση ήταν οικονομική και πνευματική. Δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο κακό βιβλίο. Καλά, δεν λέω ότι ο Μουρακάμι γράφει συνέχεια αριστουργήματα, αλλά εδώ περίμενα τον καλό Μουρακάμι του "Ο ελέφαντας εξαφανίζεται", "Το νορβηγικό δάσος", "Το κουρδιστό πουλί". Αλλά χειρότερο από το "Νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου" ή το "Μετά το σεισμό" δεν το περίμενα. Αλλά δεν πειράζει, ας πρόσεχα.
Μιας και μιλάμε για Μουρακάμι και Ιαπωνία
http://www.youtube.com/watch?v=xBlQZyTF_LY
Μάθημα 1ο:
Ας μην παρασυρόμαστε από τις Σειρήνες των νέων εκδόσεων.
(Τα δικά μου ευτυχώς ήταν δανεικά.)
Μάθημα 2ο:
Αφήνουμε να περάσει εύλογο χρονικό διάστημα, γιατί συχνά συμβαίνει να περάσει η μανία (μας) με κάποιο βιβλίο ή κάποιον συγγραφέα.
Μάθημα απορίας άξιο:
Ποιος με εξουσιοδότησε να παραδίδω ...μαθήματα στους άλλους;
Ενημέρωση:
Έχω πέσει με τα μούτρα στον Αντόνιο Ταμπούκι "Έτσι ισχυρίζεται ο Περέιρα", που αγόρασα πρόσφατα.
Το έχετε διαβάσει;
ΥΓ. Ωραίος ο Μπετόβεν και ...δεκα-χιλιαδο-τραγουδισμένος!
κ.κ.
Παίζετε με τον πόνο μου. Λυπάμαι, σοβαρά τώρα, το χρόνο μου, που είναι λιγοστός για διάβασμα. Την έχω πατήσει πολλές φορές, γι'αυτό δεν αγοράζω, πια, βιβλία. Τους τελευταίους τρεις μήνες αγόρασα τέσσερα βιβλία. Μέσα σ'αυτά ήταν ήταν το "1Q84".
Μετά την έκπληξη του Sepulveda, ειδικά το "Αν δεν έχεις που να κλάψεις", τον Ινφάντε, και τον σπουδαιότερο όλων Μαρκ Τουέιν στον πάτο του Μουρακάμι.
Ευτυχώς τώρα, δανεικό, αποζημιώνομαι από τον Carlos Ruiz Zafon.
Το βιβλίο που διαβάζετε το έχω διαβάσει πριν αρκετά χρόνια. Δεν μου άρεσε, ίσως η διάθεσή μου, τα βιβλία που διάβαζα εκείνη την εποχή, δεν ξέρω. Περιμένω τη γνώμη σας.
Ναι, μου άρεσε ο Περέιρα, παρά την αργοπορημένη ανάγνωσή μου. Πολύ.
Με γοήτευσε η ανορθόδοξη άποψη του Ταμπούκι στο υπαρξιακό και πολιτικό αυτό βιβλίο, όπου ένας ώριμος άνδρας επηρεάζεται από έναν νέο.
Δεν ξέρω γιατί δεν σας άρεσε.
Συμβαίνουν όμως κι αυτά.
Είμαι της λογικής ότι επειδή αυτά που με χωρίζουν από τους άλλους, από τις αντιλήψεις μέχρι την απόσταση, (κυριολεκτική και μεταφορική), είναι πάγια πλέον η απόφασή μου να κρατάω μόνο ό,τι με ενώνει μαζί τους.
Πάμε γι' άλλα λοιπόν...
Σας χαρίζω το ρεφραίν του τραγουδιού:
http://www.youtube.com/watch?v=cHla5HbDJQ4
κ.κ.
Θα τον ξαναδώ τον "Περέιρα". Εδώ συνάντησα την Κατιούσα και το Νεχλιούντοφ και έμαθα για το δικαστικό, σωφρονιστικό σύστημα της Ρωσίας στα τέλη του 19ου αιώνα, εδώ θα κολλήσω:
Ιδού λοιπόν κάτι για την τέχνη της μελαγχολίας(των αποστάσεων και των αντιλήψεων):
Υποθέτω ότι εννοείτε την Τέχνη της μελαγχολίας του Ψυχογιού, γιατί μάλλον ξεχάσατε το λινκ.
Όσο για μένα και τη βιασύνη της βαθυστόχαστης (!) ασυνταξίας μου, διορθώστε (νοερά), για να μην επανέλθω.
Μάλλον ήρθε η ώρα για το "Ο Τριστάνο πεθαίνει", που έχω παρατήσει στη σελίδα 51.
Από το Θαφόν έχω διαβάσει "Το παιχνίδι του αγγέλου".
Τέλος, ας θυμηθούμε τι σημαίνει Τέχνη:
http://www.youtube.com/watch?v=oPr4qIf9rKU
κ.κ.
κ.κ
Φτου! Ο δαίμων του φορτιστή! Μου έκανε πλακίτσα και μου έσβηνε το Laptop.
Θα σας αποζημιώσω, αργότερα, με μια ανάρτηση, για να θυμηθούμε κι αυτήν την Τέχνη που παραμελούμε.
Καλή σας μέρα!
Δημοσίευση σχολίου