Δευτέρα, Μαρτίου 18, 2013

ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ

Έγραφα, 28 Οκτωβρίου 2007, αυτά τα λόγια, βαριά μεθυσμένος. Σ'αυτά τα λόγια δεν αλλάζω τίποτα, τώρα που είμαι νηφάλιος. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.


ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ "ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΧΑΚ ΦΙΝ"
Υπάρχουν συμπτώσεις στην ζωή μας που τις προσπερνούμε αδιάφορα , δίχως να 
στεκόμαστε στα σημάδια τους, τα ίχνη τους, που αποτυπώνουν, ενδομύχως ίσως, τα 
μηνύματα που μεταφέρουν. Άλλωστε η ζωή έχει πάψει να σταματά, να συνδιαλέγεται 
με μικρογεγονότα, προχωρά βιαστικά, καταπίνει τις μικρές στιγμές , κυριαρχώντας 
ισοπεδωτικά στο βίο, αλλοιώνοντας ουσιαστικά την ουσία του. Οι μικρές όμως 
αυτές στάσεις συνδιαμορφώνουν την ατομικότητα και την ιδιαιτερότητα του καθενός 
μας. Άρα η θέληση και η ανάγκη να οργανώσουμε τη ζωή μας κατά το δοκούν έχει από 
αρκετό καιρό απωλεσθεί. Έτσι κυριολεκτώντας, γεγονότα που τα ξορκίζουμε, τα 
προσπερνούμε αδιαφορώντας, έχουν σαν αποτέλεσμα να αφαιρούμε την μυστηριακή και 
απροσπέλαστη για μας ιδιαιτερότητά τους, αγνοώντας ότι σε εύθετο χρόνο θα 
κυριαρχήσουν στην ζωή μας, με άλλους όρους και μορφές, αλλά ουσιωδώς 
συνδεδεμένους με το παρελθόν μας.
Οι αυθαίρετες αυτές σκέψεις που μου έρχονται στο νου Σάββατο βράδυ, και 
καταγράφονται μεσημέρι Κυριακής, για να συγκροτήσουν μια παραδοχή, που φαίνεται 
απροκάλυπτη και ουσιωδώς αδικαιολόγητη, αρκετά όμως πιεστική για να επιβάλει την 
καταγραφή της, γίνεται μετά το τελείωμα της ανάγνωσης ενός σπουδαίου βιβλίου. 
Μιλώ για τις «Περιπέτειες του Χακ Φιν» του Μαρκ Τουέιν. Ενός βιβλίου που η 
καθαρά τυχαία επιλογή του ανατρέπει τις υποχρεωτικές και αναγκαίες καταβολές , 
οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι η συνεπής και οργανωμένη πορεία προς την εκφρασμένη, 
τουλάχιστον, ολοκλήρωσή μας, όπως ερμηνεύεται εγωτικά από την ευνοούμενη 
αντιληπτικότητα μας, προσκρούει σε τυχαίες επιλογές,  που ανατρέπουν τις 
καθιερωμένες αντιλήψεις και βεβαιότητές μας, και επαναφέρουν το αίτημα της 
επαναπρόσληψης της πραγματικότητας, με διαφορετικές αιτιάσεις, αποτρεπτικές και 
ανατρεπτικές απέναντι στην συμμορφωμένη αντίληψή μας. Εννοώ, λοιπόν, ότι τα 
γεγονότα δεν είναι αλληλουχία και επαναληπτικότητα προσδιορισμένων επιλογών, 
αλλά συνάντηση διαφορετικών οντοτήτων, που συνεργάζονται για την αποκατάσταση 
των ανθρώπινων λειτουργιών και αιτιάσεων. Η επεξεργασία των γεγονότων είναι 
επαρκής λόγος για την στοιχειολόγηση επιλήσμονων καταβολών, που λιμνάζουν 
αναζητώντας διέξοδο στην παρατήρηση και την αξιολόγησή τους. Όλα αυτά, προαιρετικά, 
συγκλίνουν στην άποψη ότι η απροσδόκητη επαφή με έργα , εν προκειμένω 
λογοτεχνικά, συμπεριλαμβάνει την επίκτητη αλλά λησμονημένη παραίτηση, και 
αναπάντεχη απομάκρυνση από έργα που επανέρχονται κατά καιρούς στο νου, αλλά 
εγκαταλείπονται από άλλες προτεραιότητες, που η φενάκη της γραμμικής 
συμμορφωμένης επιλεκτικότητάς μας, τα απορρίπτει, τα αναβάλλει, με οδηγό την 
διαμορφωμένη και επεξεργασμένη συμμετρία μας, που θεωρείται, δυστυχώς, επαρκής, 
αλλά ουσιαστικώς είναι ατελής.
Ένα από αυτά τα έργα που εγκαταλείφθηκαν τόσα χρόνια, έφτασε στα χέρια μου 
συνειδητά βεβαίως, αλλά η ανάγνωσή του ήταν εντελώς τυχαία, και ελαφρώς 
επιβαλλόμενη, δικαιολογεί την ατελέσφορη και διαρκώς αποτυχημένη προσπάθεια 
συγκρότησης μιας εμπειρίας που φαντάζει αυτάρκης, αλλά ουσιαστικά ελλιπούς. Η 
συσσώρευση λοιπόν, και η διαρκής επανατοποθέτηση μιας συγκροτημένης και 
προστατευμένης, επικυρωτικής προσπάθειας είναι εμφανώς ανεπιτυχής, ουσιωδώς δε 
ανύπαρκτη. 

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγνοώντας τα προσωπικά βιώματα που σας ώθησαν να γράψετε τις σκέψεις σας, συμφωνώ ότι "είμαστε οι επιλογές μας".
Οι επιλογές τελικά μας συνδέουν ή μας χωρίζουν, όπως και οι ταυτίσεις.

Ωραία κόλαση είναι οι (Γ)άλλοι και οι ταινίες τους, που διακρίνονται κι αυτές για την ευγένεια που διαχειρίζονται το υλικό τους, όσο τραγικό κι αν είναι. Όπως χτες βράδυ, ας πούμε.

Δωράκι πρωινό:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=1lI30Qw69AQ


κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Μα έγραψα αυτές τις σκέψεις γιατί διάβασα το σπουδαίο αυτό βιβλίο. Έγραψα αυτόματα τι αισθάνθηκα μετά το τέλος της ανάγνωσης.
Η χθεσινή ταινία, παρόλο το θέμα της, κατάφερε να ξεφύγει από το μελό, και αυτό την διέσωσε.
Ευχαριστώ για το δώρο. Το είχατε ξεχάσει τελευταία.
(Παράξενο αλλά το σχόλιο σας το βρήκα ανοίγοντας το e-mail μου. Ευτυχώς γιατί άλλες φορές τα σχόλιά σας τα έβρισκα από το μπλογκ μου). Άλλη φορά θα είμαι πιο προσεχτικός αν και η "αμέλεια" δεν προέρχεται από μένα.

Ανώνυμος είπε...

Προφανώς, χάθηκε στο δρόμο το σχόλιό μου, σκέφτηκα. (Γιατί άραγε;)
Να φανταστείτε ότι συνήθως κρατάω ένα αντίγραφο μέχρι να εμφανιστεί, αλλά αυτή τη φορά δεν το έκανα.
Έλεγα λοιπόν να σας ξαναγράψω από μνήμης, αλλά ανοίγοντας τον υπολογιστή μου, με έκπληξη βλέπω ότι το βρήκατε στο μέιλ σας.
Κάνει τα τρελά του μερικές φορές ο μπλόγκερ - έχει ξανασυμβεί κι αλλού- και δεν ξέρω πώς εξηγείται.

Και για να μην ξεχνιόμαστε:

MARCO POLO

https://www.youtube.com/watch?v=JvPu2PGzcSg


Καλημέρα!

κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Ευτυχώς, τέλος καλό όλα καλά.
Τη Loreena Mc Kennit από τότε που μου τη γνωρίσατε την ακούω ανελλιπώς. Ειδικά αυτό το τραγούδι θα το έχω ακούσει ίσαμε 836 φορές, περίπου.
Υ.Γ Η Ane Brun είναι καταπληκτική! Την άκουγα χθε βράδυ, συνεχώς, για δυο ώρες και κάτι ψιλά.
Να χαρείτε τη μέρα σας!

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι αν έγινα η αιτία να αγαπήσετε τη μελωδικότατη Loreena Mc Kennit. Πολλά χρόνια πριν, έτυχε να ακούσω The book of secrets, σ' έναν φίλο μου βιβλιοπώλη (ε, τι άλλο;).
Αγόρασα λοιπόν το cd και του άλλαξα τα φώτα.
Θα ήταν υπερβολή να σας πω ότι το Marco Polo είναι το αγαπημένο μου και που εξαιτίας (και) της διαφήμισης με τη μουσική του, διάλεξα το φροντιστήριο της κόρης μου;
(Είδατε τα κριτήρια μου πόσο σοβαρά είναι; Μιλάμε για πολύ σοβαρό άτομο.)

ΥΓ. Σας προτείνω να διαλέξετε πρώτος αυτή τη φορά ελληνική μουσική...


κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Χαίρομαι που χαρήκατε γιατί αγάπησα τη μουσική(όχι την ίδια την Mc Kennitt).
Αλλά μου βάζετε δύσκολα. Ελληνική μουσική δεν ακούω συχνά. Έχω μείνει στα παλιά. Χατζηδάκης, Θεοδωράκης, Μικρούτσικος(της παλιάς περιόδου), Λοίζος, Λεοντής.
πχ http://www.youtube.com/watch?v=yQMwM7rROM4
(Μήπως είστε συνθέτης ή ερμηνεύτρια και δεν σας ανάφερα; Για να φυλάω τα νώτα μου, γκουγκλάρισα τα λίγα που ξέρω για σας: " κ.κ, αγαπά τα βιβλία, τώρα τελευταία διαβάζει "Το κουρδιστό πουλί" και σκοπεύει να ξεκινήσει τον "Ηλίθιο", αλλά συνεχώς το αναβάλλει, δεν αρέσει στην κόρη της η Σώτη Τριανταφύλλου, ο σύζυγός της ασχολείται με την Μεσαιωνική Ιστορία, με σπουδαία μουσική παιδεία ". Δεν βρήκα απάντηση.

Ανώνυμος είπε...

Μεράντζας λοιπόν και "Δίκοπη ζωή" για αρχή, οπότε θεωρώ υποχρέωσή μου να σας στείλω επειγόντως το βίντεο με το μαγικό αυτοσχεδιασμό του, μέρα της ποίησης σήμερα.

http://www.youtube.com/watch?v=myIHFUYvE1k&feature=player_embedded

Χαλαρώστε, δεν είμαι τίποτα περισσότερο από αυτά που ήδη ξέρετε. (Φανταστείτε, παραλίγο να με συμπαθήσω έως κι εγώ, έτσι όπως με γκουγκλάρατε.) Αυτό που δεν ξέρετε είναι ότι τέλειωσα "Το κουρδιστό πουλί" και τώρα διαβάζω "Κάτω από τον ιαγουάρο ήλιο" του Καλβίνο.
Επίσης, ακούω και (καλή) ελληνική μουσική, παλιά και νεότερη, όχι απαραίτητα ό,τι είναι του συρμού.
Με ενδιαφέρει πολύ ο ωραίος στίχος, γι' αυτό και λατρεύω τη μελοποιημένη ποίηση.


κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Το τραγούδι το ανέβασα για τον Μικρούτσικο της πρώτης, καλής, περιόδου. Φυσικά και μου αρέσει ο Μεράντζας τον οποίο, ειρρήσθω εν παρόδω, γνωρίζω εδώ και 35 χρόνια προσωπικά. Αν και χαθήκαμε μετά. Τέλος πάντων είναι μεγάλη ιστορία.
Χμ, Καλβίνο εσείς, Μουρακάμι εγώ!

Ανώνυμος είπε...

Η περιέργεια έφαγε τη γάτα...
Ποιο βιβλίο του Μουρακάμι;

κ.κ.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

1Q84