Η ΜΟΛΥΒΟΘΗΚΗ

Μέχρι τώρα, το μέγεθος της κοιλιάς που απέκτησα, στα μάτια του κόσμου αποτυπώνεται  ώς αποτέλεσμα της  οικονομικής μου ευμάρειας, γεγονός λανθασμένο, πέρα ως πέρα, αν ζητάτε τη γνώμη μου,  αν και οι περισσότεροι ανάλγητοι κριτικοί της πληθωρικής παρουσίας μου, συνδέουν  την αύξηση του όγκου της,  στη δωρεάν κατανάλωση φαγητού στο χώρο του ξενοδοχείου που δουλεύω. Παραβλέπω το γεγονός, ότι η δική τους σωματική διάπλαση δεν πηγαίνει καλύτερα, κατά τους θερινούς μήνες, ώστε η πρόσκλησή μου ν’ανέβουν στη ζυγαριά που ζυγίζουμε τα κρέατα, φαντάζει στο μυαλό τους, σαν  το ικρίωμα που θα αποκαθηλώσει την εικόνα που κτίζουν, καθημερινά, ως αξιοπρεπείς εργαζόμενοι, οι οποίοι οφείλουν να  τηρούν, με κάθε κόστος,  τις προδιαγραφές της κοινωνικής σύμβασης και ευπρέπειας, που εκ του ασφαλούς διακηρύσσουν, μπουκωμένοι με τα υπολείμματα μοσχαρίσιου φιλέτου που καταναλώνουν κάθε βράδυ, μετά το τέλος της εργασίας τους.

 H αύξηση της κοιλιακής μάζας μου είναι, κατ’αρχήν, μια θαυμάσια απάντηση στην προηγούμενη διάρκεια των χρόνων της ζωής μου, όπου η ισχνή σωματική παρουσία μου, αρκετές φορές, έφτανε μέχρι τα όρια του χλευασμού. Από την Rosemary που με φώναζε skinny boy όταν μεθούσε, μέχρι  την ώρα που γδυνόμουν για να την πηδήξω, γιατί μετά τα ξεχνούσε όλα με τον χοντρό, ευτυχώς, πούτσο μου στα έγκατά της,  φτάνοντας μέχρι τον  εργοδότη μου, ο οποίος επαιρόταν ότι από τη στιγμή που τον γνώρισα «έγινα άνθρωπος», εννοώντας ότι μαζί του κατάφερα να «πάρω πάνω μου», σωματικά φυσικά, γιατί από άποψη επαγγελματικής βελτίωσης, ήμουν, κατά τα λεγόμενά του, ανεπίδεκτος μαθήσεως, γεγονός που επιβεβαιωνόταν από τις οικονομικές απολαβές μου.

Κατάφερα λοιπόν με τα χρόνια να αυξήσω την κοιλιακή μου μάζα, ξεπερνώντας τα απίστευτα ψυχολογικά προβλήματα του χλευασμού και απαξίωσης της προηγούμενης περιόδου της ζωής μου, περπατώντας, τώρα πια, με το κεφάλι ψηλά και την κοιλιά προτεταμένη, θέλω δεν θέλω, σαν επιστέγασμα της προσπάθειας που διήρκεσε αρκετά χρόνια. Τώρα, βέβαια, περηφανευόμαι ότι στόχος μου είναι να φτάσω την κοιλιά του Κραουνάκη, τον Πάγκαλο δεν τον αναφέρω γιατί μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, την θαύμαζω  όταν νιώθω το κεφάλι της Ελένης, να βουλιάζει πάνω της, μετά την έξαλλη σεξουαλική πράξη, που παραμένει, ανεξάρτητα των σωματικών μεταβολών, το προσόν μου, αισθάνομαι τον παλμό της όταν γελώ , απολαμβάνοντας τους κυματισμούς  και τις μετατοπίσεις της, κατά την διάρκεια του γέλιου μου. Κάθε εχέφρων άνθρωπος, που σέβεται το καταπραυντική θεραπεία του γέλιου, οφείλει να έχει και να διατηρεί τεράστια κοιλιά, τελεία και παύλα.

Ενώ όλα αυτά είχαν τεκμηριωθεί στο μυαλό μου, αλλά όχι στο μυαλό των άλλων, όταν  απαντούσα στις ρητορικές ερωτήσεις τους, τι θα κάνω, τέλος πάντων, μ’αυτή την κοιλιά, ένα άλλο επιχείρημα, υπέρ της διατηρήσης των διαστάσεων της , απευθυνόμενο, όμως, αποκλειστικά στους προνομιούχους αναγνώστες, τους αρεσκόμενους στη δια βίου μάθηση,  οι οποίοι θα βρεθούν στην ευχάριστη θέση να διαβάσουν το κείμενό μου,  απλό στην τεκμηρίωσή του, γιατί ήταν τυχαίο, ήρθε να προστεθεί στη γκάμα των επιχειρημάτων μου. Και εξηγούμαι.

Διαβάζοντας, λοιπόν, την «Φαινομενολογία του πνεύματος», λίγες μέρες πριν, καθισμένος στη δερμάτινη πολυθρόνα μου, έχοντας απέναντί μου το ανοιχτό παράθυρο, που άφηνε το εξαντλημένο φως της μέρας, να ακουμπά στην άκρη αυτής της μικρής γωνιάς του πλανήτη, εκεί, δηλαδή, που είχα τοποθετημένο τον εκτυπωτή, το άσκοπο κράτημα του μολυβιού στο δεξί μου χέρι, που χρησιμοποιούσα για να σημειώνω τις ιδέες του Χέγκελ, ταυτόχρονα με το βάρος του βιβλίου που ήμουν αναγκασμένος να κρατώ στα χέρια μου, με οδήγησε, αυθορμήτως, οφείλω να ομολογήσω, στην ανάγκη τοποθέτησης του μολυβιού, σε άλλο σημείο, εκτός του χεριού μου.  Η πρώτη και λογική σκέψη ήταν ότι όταν δεν το χρειαζόμουν να το τοποθετώ στο τραπεζάκι, που βρισκόταν δίπλα μου. Αλλά ήταν τόσο πολύς ο αριθμός των σημειώσεων ώστε η διαδικασία άρχισε να με εκνευρίζει και να με απομακρύνει από τη σκέψη του μεγάλου διδασκάλου. Απαυδισμένος από τη συνεχή μετακίνηση του χεριού απο το τραπεζάκι στο χέρι και από το χέρι στο τραπεζάκι, αυτό το υπέροχο  όργανο, το μυαλό εννοώ, έδωσε τη λύση. Σαν κάτι αόρατο αλλά ανάλαφρο, τη στιγμή που τελείωνα τη σημείωσή μου, αντί να οδηγήσει το χέρι μου στο τραπεζάκι, το οδήγησε στη εσοχή που σχημάτιζε το σώμα μου μεταξύ κοιλιάς και στήθους. Το μολύβι στάθηκε στη θήκη του σώματός μου, ο όγκος της κοιλιάς μου το προστάτεψε να μην κυλήσει προς τα κάτω, το δε στήθος μου, που δεν διακρίνεται για τις γραμμώσεις του , το κάλυψε ελαφρώς, σαν να είχε δημιουργηθεί για να χρησιμεύσει στη δημιουργία της ιδιότυπης αυτής θήκης.

Από τότε χρησιμοποιώ το σημείο αυτό του σώματός μου σαν θήκη μολυβιού, αφενός, διευκολύντας την ανάγνωσή μου, αφετέρου, επέκτεινα τη γκάμα των επιχειρημάτων μου, νοιώθοντας, τώρα πια, περισσότερο ασφαλής απέναντι στην επιθετικότητα των επικριτών μου.  Αρκεί να κάτσουν να με ακούσουν. Γιατί εκεί βρίσκεται το πρόβλημα, όταν ξεκινάω την επιχειρηματολογία μου, απομακρύνται σαν να βλέπουν ακρίδα έτοιμη να προσγειωθεί στο μάτι τους, μην γράψω κάτι άλλο και θεωρηθώ χυδαίος.