ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ

Πάντα ήθελα να είμαι πλούσιος. Όπως ο κάθε άνθρωπος δηλαδή. Τουλάχιστον να έχω την οικονομική ευχέρεια ώστε οι ανάγκες μου, όχι τίποτα παράλογες, αλλά οι καθημερινές, επιβαρημένες βέβαια από τον καταναλωτισμό που κυριαρχεί και δεν μπορείς να τον αποφύγεις, αν δεν θέλεις να βρεθείς απομονωμένος με τις γνωστές συνέπειες, να ικανοποιούνται, δίχως το διαρκές ψυχοφθόρο άγχος που με καταβάλλει. Βέβαια δεν ακολούθησα τις παραινέσεις της μητέρας μου, και την σιωπηλή συγκατάθεση του πατέρα μου. Να είμαι δηλαδή επιμελής, καλός μαθητής, για να γίνω λαμπρός επιστήμονας. Ότι λένε όλοι οι γονείς στα παιδιά τους. Γιατρός, πολιτικός μηχανικός, δικηγόρος έστω. Που μυαλό τότε να τους ακούσω. Σκεφτόμουν πότε θα παίξω ποδόσφαιρο, θα πάω στην πλατεία να χαζέψω, να μιλήσω, να γκομενίσω, να περιπλανηθώ σε άλλες γειτονιές.
Πέρασαν τα χρόνια, το τραίνο της ευκαιρίας πέρασε, και όταν το μυαλό μέστωσε, όλα είχαν χαθεί. Έγινα λοιπόν ένας υπάλληλος που ακούει το ξυπνητήρι και δεν δυσανασχετεί, δεν αντιλαμβάνεται ότι ο ήχος της κάρτας, κάθε μέρα στις οχτώ, είναι καρφί στην καρδιά των ονείρων του, που περιμένει κάθε αρχή του μήνα να εισπράξει τον μισθό του, ελπίζοντας σε αύξηση, ανάλογα την αποτελεσματικότητα της εργασίας και την επιβεβαίωσή της από τον εργοδότη του. Ο συνδικαλισμός, αυταπατώμαι, έχει πεθάνει, αφήνοντας έτσι ήσυχη τη συνείδησή μου ,φορτωμένη ιδεολογία και ευαισθησία που με παρηγορεί.
Ένας συνηθισμένος άνθρωπος, βιοπαλαιστής, που λένε, που προσπαθεί να ταξινομήσει τις ανάγκες του, να δώσει προτεραιότητες, να αναβάλλει επιθυμίες, να ορίσει τον ρεαλισμό με τους δικούς του όρους. Όλη αυτή η προσπάθεια , το άγχος, η αγωνία, μεταφέρεται, όπως είναι φυσικό, στις καθημερινές σχέσεις με τη γυναίκα μου, τους φίλους, όσοι απόμειναν, δίνοντας το στίγμα μου. Έχουν να κάνουν με τη μεμψιμοιρία μου, αλλά όσα γνωρίζει ο νοικοκύρης , δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.
Αποφάσισα να το ρίξω στην τύχη. Τώρα που οι υποχρεώσεις με καταβάλλουν, τα έξοδα τρέχουν, ο διαφημιζόμενος τζόγος που καθημερινά με βομβαρδίζει από τηλεοράσεως, βρήκε το στόχο του. Αρχίζουν οι ατάκες των διαφημίσεων να βρίσκουν κατάλληλο έδαφος και σε μένα. Το περιεχόμενό τους άρχισε να μορφοποιείται, να αποκτά νόημα στη συνείδησή μου . Το 71% του τζίρου του Λαικού Λαχείου στους παίκτες μαθαίνω, και δεν έχω λόγο να το αμφισβητώ, ένας εκ των οποίων ευελπιστώ ότι θα είμαι κι εγώ. Άρχισα να νοιώθω κολλημένος με τη μπάλα, άρα κολλημένος με τα κέρδη. Όλα αυτά μου δίνουν έναν αέρα προσμονής, ότι θα ξεφύγω επιτέλους από τη μίζερη και αβάσταχτη ζωή μου. Συνηγορεί και η έρευνα που διάβασα στο «Βήμα» ότι το 72,7% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι παίζει τυχερά παιγνίδια. Κάτι θα ξέρουν αυτοί ,λέω, και κυρίως οι γυναίκες που έχουν προικισμένο αισθητήριο όσον αφορά το μέλλον τους, δείχνοντας προτίμηση στα λαχεία και το Τζόκερ. Βέβαια το έβλεπα δίπλα μου στη δουλειά, στην παρέα , όπου οι συνάδελφοι, ομοιοπαθείς κι αυτοί σαν κι εμένα, ποντάριζαν στην ‘Αλμποργκ, αλλά θεωρούσα ότι ήταν συγκυριακό φαινόμενο, που συμπτωματικά ανθούσε γύρω μου. Με ικανοποιούσε με μια δόση αυταρέσκειας, ότι δεν είμαι μόνο εγώ στη δυσβάσταχτη θέση, υπάρχουν κι άλλοι απελπισμένοι. Yπήρχε μια κοινή μοίρα με τους άλλους. Η αιτία του κυνισμού μου, άσχετα αν τον προβάλλω ηθελημένα ή αθέλητα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την ανασφάλεια που προσπαθώ να εξορίσω με διάφορα τρικ. Μια τονωτική, μη πω λυτρωτική, και γίνω υπερβολικός, επίδραση στο αδιέξοδό μου.
Δεν είμαι κανένας τολμηρός να αποτινάξει την εσωστρέφειά του, οπαδός της πρώτης γραμμής, και όσα οι άλλοι γνωρίζουν για μένα είναι όσα εγώ ήθελα να γνωρίζουν. Ένα παιγνίδι που με γοήτευε γιατί στηριζόταν στην άποψη ότι ο άνθρωπος μαθαίνει μόνο αυτά που ταιριάζουν στην «κοσμοθεωρία» του. Γιατί ο καθένας έχει την «κοσμοθεωρία» του, ανεξάρτητα αν μπορεί να την εκθέσει στην ολότητά της ή να εμφανίζει ψήγματά της. Το δίλημμα ήταν δυνατό. Να εξαντλήσω τις ζωογόνες δυνάμεις μου και τις οικονομίες μου, να επανετάξω τα όνειρά μου, για να αλλάξω τη θέση μου, να προκαλέσω τη μοίρα μου. Ή μήπως αυτή η ελπίδα ερχόταν σε αντίθεση με ιδανικά που τουλάχιστον γι αυτά ήμουν απόλυτος ότι δεν θα καταπατήσω. Να συμβιβαστώ με την ευτελή πραγματικότητα, και δίχως να το καταλάβω γίνω κι εγώ σαν όλους τους άλλους, που τόσο πολύ αποστρεφόμουν; Κι αν μετανιώσω, το γνωρίζω, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.
Οργάνωνα την αυτοάμυνά μου απέναντι στη συνείδησή μου, επιμένοντας ενδόμυχα στην ορθότητα της επιλογής μου, μην κλονιστώ και εγκαταλείψω τις ιδέες που με οριοθετούν, άσχετα αν είχα νικηθεί από τον επαίσχυντο ωφελιμισμό που τόσο κατέκρινα και απεχθανόμουν. Η έπαρση που με χαρακτήριζε, η σαρκαστική μου διάθεσή που εκδηλωνόταν όταν το έδαφος ήταν πρόσφορο από πλευράς άγνοιας ή ανεκτικότητας, για τις αφελείς, όπως τις χαρακτήριζα, αυτές εκδηλώσεις, παραχωρούσε τη θέση της στην ελπίδα και τον συμβιβασμό.
Η ενασχόλησή μου με την τύχη ή για να το πω πιο ακαδημαικά , η βελτίωση της οικονομικής μου κατάστασης με μη άμεσους παραγωγικούς τρόπους, φοβόμουν ότι ήταν μια έκφανση παρακμής που με τόσο βδελυγμία απέρριπτα. Η πραγματικότητα πάντα με υπερέβαινε αλλά μήπως αυτή δεν ήταν η φύση της; Όλη η καθημερινή προσπάθεια μου ήταν ο εξορκισμός της επί ματαίω.
Έχεις πλάκα να παίζεις Joker, έλεγε το διαφημιστικό σποτ. Μετά τα πρώτα διασκεδαστικά εφευρήματα, που διαρκώς αποτύγχαναν στον στόχο τους, η διασκέδαση παραχώρησε τη θέση της στον εκνευρισμό και το άγχος. Έπρεπε να ενδώσω, να προσαρμοστώ και να αναζητήσω την τύχη μου στα μικρά κέρδη, που δεν με ικανοποιούσαν , αλλά αν πραγματοποιούνταν θα ήταν ένα καλό συμπλήρωμα στον πενιχρό μισθό μου. Ευθυγραμμισμένα όνειρα με τη ζωή μου. Το «στοίχημα» που στην αρχή μου φαινόταν ακατανόητο, απαιτούσε πληροφορίες, που δίδονταν αφειδώς σε εφημερίδες που εκδίδονταν αποκλειστικά για αυτόν τον σκοπό και ήταν φυσικά ενημερωμένες και εξειδικευμένες σε σχέση με τις καθημερινές πολιτικές εφημερίδες και το αθλητικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ήμουν υποχρεωμένος να μάθω τη θέση της Έμπολι στον βαθμολογικό πίνακα, τις επιτυχίες εκτός έδρας της Σιένα, την προιστορία των αγώνων μεταξύ Αλβέρκα –Γκιμαράες. Μια ψυχοφθόρος διαδικασία που με εξαντλούσε, προσδιόριζε τις προτεραιότητες μου, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι απομονωμένος από τον κοινωνικό χώρο.
Επισκεπτόμουν το πρακτορείο του Σπανού, καθόμουν στο τραπεζάκι με την τηλεόραση αναμμένη απέναντί μου, με σκοπό να κρυφοκλέψω σκόρπιες κουβέντες από τους έμπειρους παίκτες που με άνεση και οικειότητα συναθροίζονταν στο μικρό πρακτορείο. Η εμπειρία και οι γνώσεις τους όπως αποκαλύπτονταν από τις συζητήσεις τους, είχαν μια δόση κρυψίνοιας. Δεν ήθελαν να αποκαλύψουν τα μυστικά τους, κρατούσαν τους άσσους στο μανίκι τους, έτοιμοι να τους χρησιμοποιήσουν για δικό τους όφελος. Εδώ συναντούσα τον περίφημο Καλαμπόκα, με αρκετά κέρδη στο ενεργητικό του, το τσιγάρο κρεμασμένο στα χείλη , να συμπληρώνει το δελτίο με αυτοπεποίθηση. Δεν τον γνώριζα, άλλωστε είμαι επιφυλακτικός σε καινούργιες σχέσεις, ειδικά αν αυτές συμβαίνουν σε τέτοια μέρη. Η παρουσία του μετέδιδε μια σιγουριά, μια αύρα επιτυχίας σε όλους τους παρευρισκόμενους. Ήταν η έμπνευσή μου, ατυχής όμως όπως αποδείχτηκε από τα αποτελέσματα των προγνωστικών μου.
Η αποτυχία ήταν ολοσχερής αλλά δεν αφήνω τον πανικό να με καταβάλλει. Επιβεβαιώνονται οι προβλέψεις της γυναίκας μου, δεν σου έλεγα εγώ, θα πει με ένα αλαζονικό ύφος, φυσώντας τον καπνό στα μούτρα μου, μόνο σε μένα κάνεις παρατηρήσεις, τη ζωούλα σου σκέφτεσαι. Έχω πάψει να απαντώ επί ματαίω και αφήνω να νικηθώ άνευ αγώνος. Δεν είναι αυτά για μένα, παραδέχτηκα, όχι φυσικά ενώπιόν της, για ένα εγωισμό ζούμε, εσύ είσαι για τα μικρά, τα ουσιώδη, την τακτοποιημένη ζωή, δεν χρειάζεσαι ανατροπές, δεν αντέχεις το βάρος των προκλήσεων. Σε συντρίβουν οι αλλαγές, είσαι ένας μικροαστός που οι κανόνες που θέτεις είναι ο Γολγοθάς σου. Παρηγοριέμαι βέβαια με τη σκέψη ότι μάρτυρες σήμερα απουσιάζουν, κι έτσι ο ρόλος μου ουσιαστικά βρίσκεται σε αχρηστία.