Ένα πολύτιμο γλωσσικό κόσμημα, η κατοχή του οποίου είναι μια πνευματική ευωχία, δείγμα του πεπρωμένου που ορίζει κάποιους ως προνομιούχους αναχωρητές της προσφοράς και της ζήτησης, σε μια εκδοτική αγορά που συνθλίβει τις επιλογές μέσα στην ακατάσχετη χοάνη της.
Πολύτιμα δώρα που μας προσφέρουν κάποιοι παραμυθάδες τεχνουργοί με τη λεπτοφυΐα της τέχνης τους, το περίτεχνο κέντημα της αφηγηματικής ευφυΐας, την κομψότητα του ύφος, την καθαρότητα και απλότητα της καλλιγραφικής εξιστόρησης.
Παράλληλα όμως σκέφτομαι την αμηχανία και αδυναμία, κυρίως αυτή, των ελλήνων λογοτεχνών, κριτικών και αναγνωστών μπροστά σε αυτό το καλλιεπές δημιούργημα, που ομολογουμένως, απ’όσο βέβαια γνωρίζω, παραμένει μοναδικό και μοναχικό στη λογοτεχνική μας παράδοση.
Δίκαια λοιπόν αναρωτιέται ο Αριστοτέλης Σαΐνης στον πρόλογο τού αφιερώματος για τον Γιάννη Πάνου στο περιοδικό «Χάρτης» γιατί οι συνεργάτες του αφιερώματος προτίμησαν, σ’ένα μεγάλο ποσοστό, να ασχοληθούν με το άλλο εμβληματικό βιβλίο του «...από το στόμα της παλιάς Remington...».
Η επιδραστικότητα του βιβλίου στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία είναι μηδαμινή, ελάχιστη. Αλλά αν κάτι βρίσκεται έξω από τα χωρικά σου ύδατα και αποφεύγεις να βουτήξεις σε άγνωστα νερά τότε θα χρειάζεσαι πάντα σωσίβιο για να κολυμπήσεις.
