Η ποιητική συλλογή «ακακίες στη σαβάνα» της πρωτοεμφανιζόμενης ποιήτριας Ευαγγελίας Τάτση είναι μια προσπάθεια να μεταφερθούν με ποιητικό τρόπο οι συναισθηματικές, ερωτικές, μελαγχολικές εξάρσεις και αντιφάσεις, οι μνήμες «που ίσως μας εξολοθρεύσουν όλους», οι οποίες διαπερνούν το ποιητικό σώμα της συλλογής. Η απογοήτευση από την ήττα των μεγάλων πολιτικών και ιδεολογικών προσδοκιών, αλλά και η αισιοδοξία η οποία χαρακτηρίζει «τη λύπη του κόσμου», «οι άτακτες λάμψεις και σκιές ενίοτε» που ορίζονται ως «η σκοτεινή πλευρά της σελήνης μου», η «ποικιλία των επιθυμιών», οι αυτοβιογραφικές επιλογές, το σκοτάδι που «ρίχνει τη σκιά του στις λέξεις», ο «φόβος μιας άγνωστης νύχτας», η σωματική(ερωτική;) επαφή, οι εκμυστηρεύσεις «είμαι μια πολύπλευρη προσωπικότητα», οι αντιθέσεις της ανθρώπινης παρουσίας, η θλίψη «που ψάχνει την νύχτα της για να ζήσει», ερωτήματα για την χαμένη επανάσταση στην οποία κάποτε πίστεψε «σε ποια επανάσταση θα ερωτευτούμε αν είναι εύκολο μάθημα η ήττα, γιατί την χρωστούμε όλοι;» , οι ανασκαφές της ύπαρξης «σκάβει στις χωματερές αλήθειες», υποκύπτοντας στο «κάλεσμα μιας απόγνωσης που δεν κινδυνεύει από τίποτα», είναι το σύμπαν του ποιητικού έργου της κ.Τάτση.
Αυτός ο αντιφατικός κόσμος που αποτελεί την ύλη της ποιητικής δημιουργίας την οποία η ποιήτρια εξασκεί με αξιόλογη και ενδιαφέρουσα ικανότητα, ώστε να οδηγεί σε συμπεράσματα ότι η ποιητική της πορεία θα είναι ενθαρρυντική αλλά και περισσότερο ελεγχόμενη. Θέλω να πω ότι η ποιητική εμπειρία θα την οδηγήσει σε μια πιο πιο ακριβή και στοχευμένη απόδοση των εκφραστικών μέσων, που θα είναι η γέφυρα που θα ενώνει την υποκειμενικότητα της θέασης των πραγμάτων με την αντίστοιχη εμπειρία το αναγνώστη.
Αυτή η διεύρυνση της υποκειμενικότητας, ή έκταση και εκτύλιξή της θα οδηγήσει, πιθανόν, στο «κράμα εαυτότητας και ετερότητας».
Αυτό το κρίσιμο, ουσιαστικό σημείο της ποιητικής δημιουργίας, είναι απαραίτητο στοιχείο ώστε ο ποιητής να ξεφύγει από την παγίδα του κατασκευασμένου ειδώλου του, από την φευγαλέα, ανύπαρκτη σωματική και συναισθηματική εικόνα του καθρέφτη, που δυνητικά μπορεί να οδηγήσει τον δημιουργό σε ένα αυτάρεσκο απομονωτισμό, αν η ποιητική του ένταση επιστρέφει στον εαυτό του και δεν διοχετεύεται στον αναγνώστη, που αποτελεί, μην το ξεχνάμε, τον ευνοημένο εκπρόσωπο της ανθρώπινης οικουμενικότητας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών η μυστική «η γλωσσική χειρονομία» εσωτερικών αντιφάσεων υπαρξιακής έντασης, που προτείνει ο ποιητής μέσω του ποιήματος να μην βρει αποδέκτη. Να παραμείνει μια βουβή έκφραση που θα ανακυκλώνεται στον περιορισμένο, ιδιωτικό χώρο του δημιουργού. Η απόσβεση του ποιητικού εγώ είναι, νομίζω, βασικός παράγοντας για την επικοινωνιακή λειτουργία του ποιήματος. Διαφορετικά ο ποιητικός λόγος θα είναι μια άγονη προσπάθεια που θα εκφράζει όρους και κανόνες που θα ορίζουν την ποιητικότητα αλλά δεν θα είναι συγκινησιακά επιδραστική στον αναγνώστη.
Η διαστολή του ποιητικού υποκειμένου οδηγεί το ποίημα από ένα λεκτικό κωδικό μεταμόρφωσης ανθρώπινου συναισθηματισμού σε μια πανανθρώπινη πνευματική ιδιοκτησία. Η ζωή, αναζητά ρωγμές παρηγορίας, τις οποίες ο ποιητής οφείλει να αποκαλύπτει, γιατί διαθέτει αυτή την ιδιότητα, και ορίζεται εκ της θέσεώς του να τις κάνει κτήμα όλων αυτών που θα αποφασίσουν να ακολουθήσουν τις ποιητικές μεταφορές.
Αυτές οι επισημάνσεις διαφαίνονται, έστω αμυδρά, αλλά ελπιδοφόρα, στην ποίηση της κ. Τάτση. Ελπίζουμε ότι η συνέχεια θα επιβεβαιώσει τα ενθαρρυντικά βήματα και η πορεία προς την ποιητική της ολοκλήρωση δεν θα μας απογοητεύσει.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΑΤΣΗ
«ακακίες στη σαβάνα»
εκδόσεις «βακχικόν»
