ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΡΟΜΑΝΤΙΚΩΝ

Μετά από μάχη εκατό ημερών ο στρατός του ηττήθηκε. Ο Τρενόγαυρος αναγκάστηκε να παραδοθεί. Έβαλε το τεταρτημόριό του στη θήκη και βάδισε ευθυτενής, αγέρωχος, με σταθερά βήματα, εξόχως τολμηρός, προς τον μεγάλο, άσπονδο και οριστικό νικητή, που τον περίμενε καθισμένος αναπαυτικά στο θρόνο του, η ένδον φαντασμαγορία του απολύτως ακύμαντη, έτοιμος να δεχθεί την υποταγή τού ταπεινωμένου εχθρού του.

Ο Τρενόγαυρος γονάτισε και άφησε το θηκάρι με το τεταρτημόριο στον Γονύσαυρο, αποδεχόμενος την ήττα του. Δεν έμενε τίποτε άλλο, παρά να τον κόψουν κομμάτια, πράγμα το οποίο και έγινε μετά από τρία λεπτά.

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΦΟΙΒΟΣ!

Ο Γιώργος Αριστηνός με την επανέκδοση του βιβλίου του “Ο δολοφόνος”, αποκαθιστά τον Φοίβο, δολοφόνο τεσσάρων γυναικών, σύμφωνα με τον συγγραφέα της έκδοσης του 2001, αφού ντοκουμέντα της εποχής δεν υπάρχουν, για να επιβεβαιώσουν τις δολοφονίες, δίχως όμως να αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόκρυψη τού πραγματικού δολοφόνου για 17 ολόκληρα χρόνια. Ο Αριστηνός αποκαλύπτει στην αναθεωρημένη έκδοση του 2018 ότι δολοφόνος είναι ο Μάριος, ο οποίος δρα στον ίδιο χώρο και χρόνο με τον Φοίβο , έχει το ίδιο επάγγελμα, οικογενειακή καταγωγή, ιδέες, εμφάνιση, γούστα, διαδρομές, στέκια, φίλους, κοινό παρελθόν, και κυρίως δολοφονεί με τον ίδιο τρόπο, τα ίδια πρόσωπα, στους ίδιους τόπους 

Όλοι εμείς που καταδικάσαμε τις πράξεις ενός δολοφόνου, εμπιστευόμενοι τα λόγια του συγγραφέα, κάποιοι τις δικαιολόγησαν κιόλας, πριν 17 χρόνια που διαβάσαμε το βιβλίο, απαιτούμε τη δημόσια αποκατάσταση της τιμής του άδικα συκοφαντημένου αυτόχειρα από τον συγγραφέα, ελπίζοντας ότι σε μία πιθανή επανεκτίμηση της μυθιστορηματικής εκδοχής, δεν θα αλλάξει ξανά το πρωταγωνιστικό πρόσωπο της ιστορίας.

Ο ΣΥΝΟΝΟΜΑΤΟΣ

Kάθε απόγευμα, γύρω στις τέσσερις, την ώρα που σχολάω απ’ τη δουλειά, με περιμένει υπομονετικά ένας άντρας, στο απέναντι πεζοδρόμιο, γύρω στα σαράντα, με καστανά μαλλιά, εκεί βέβαια που υπάρχουν,  μπλου τζην παντελόνι και  φανέλα με τ’όνομά μου γραμμένο στην πλάτη του. Μόλις με βλέπει να βγαίνω απ’το θυρωρείο, όπου χτυπάω την κάρτα εισόδου-εξόδου, σηκώνει τα χέρια ψηλά, αρχίζει να τα χτυπάει ρυθμικά, κάνοντας επιτόπια ελαφρά πηδηματάκια, και μελωδεί ενθουσιασμένος:

“Σπύρος Παύλου ολέ!ολέ!ολέ!»

Είναι  ένας τρόπος να δηλώσει την εμπιστοσύνη, την πίστη και  την αφοσοίωσή του,  στην προσπάθεια που καταβάλλω καθημερινά   να ανταποκριθώ στα επαγγελματικά μου καθήκοντα, με  ευσυνειδησία, εντιμότητα και τιμιότητα, σε παραγωγικούς ρυθμούς που θυμίζουν σταχανοβίτη σε σοβιετικό πεντάχρονο.

Δεν αντέχω στον πειρασμό  παρά να υποκλιθώ μπροστά του, με ανεπαίσθητο λύγισμα της μέσης μου, εκφράζοντας μ’αυτόν τον τρόπο  την ευχαριστία μου για την συμβολή του στην αναπτέρωση του ηθικού μου,  ώστε να συνεχίσω την προσπάθειά  μου με περισσότερο ζήλο και αυτοπεποίθηση. Όποιες φορές μου ζητάει αυτόγραφο, που δεν είναι λίγες, αν και δεν γνωρίζω σε τι αποσκοπεί η επαναλαμβανόμενη παράκλησή του, το κάνω δίχως να δυσανασχετώ, πρόθυμος να ανταποκριθώ στο πάθος του για την απόκτηση κάποιας ιδιόχειρης αφιέρωσης από το ίνδαλμα του, εκφράζοντας τη λατρεία του για μένα. Υπερβολή που κορυφώνεται όταν επιμένει να υπογράψω στη φανέλα ή το μπουφάν του , προτείνοντάς μου έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο, επιθυμία στην οποία ανταποκρίνομαι δίχως κανένα ίχνος αυταρέσκειας.

Ικανοποιημένος από την χειρονομία και την  προσήνειά μου, εγκαταλείπει την θέση του, όταν πια εγώ έχω ήδη απομακρυνθεί από το υπόγειο πάρκιγκ, τουλάχιστον εκατό μέτρα, ενώ τον παρακολουθώ  από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου μου, να ρίχνει ματιές θαυμασμού κι αφοσοίωσης στη θέση του οδηγού, στην οποία βρίσκομαι εγώ αυτοπροσώπως,  

Κάποιοι ισχυρίζονται πως ο ενθουσιώδης οπαδός μου είναι ο εργοδότης μου. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι η καθημερινή μου αποθέωση γίνεται από τον ιδιοκτήτη της ανταγωνίστριας εταιρείας ,  με σκοπό να με προσελκύσει, ώστε να υπογράψω συμβόλαιο συνεργασίας μαζί του. 

Οτιδήποτε από τα δύο κι αν συμβαίνει, εγώ απολαμβάνω τη δημοφιλία μου, και τον υγιή ανταγωνισμό του καπιταλισμού, όπως εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μου.

"Hotel Worker" 1952

Varlin