Κάπου κάπου κάνουμε καμιά επίσκεψη. Αν οι οικοδεσπότες είναι ευγενείς μας φιλοξενούν.
Να μείνουμε μακριά από τη επικαιρότητα. Μόνο έτσι μπορούν η έμπνευση, η τύχη, το ένστικτο, να λειτουργήσουν μακριά από το αγριεμένο πλήθος της επιβεβαίωσης. Δίχως αυτονομία και αυτοδυναμία σκέψης, εν μέσω μιας αέναης επαναληπτικότητας περί ωφελιμότητας, δυσκολευόμαστε να υποστηρίξουμε τη μοναδικότητά της επιλογής μας. Τα αγκάθια της πνευματικότητας δεν είναι η αγνωσία, η άκριτη βύθιση στην ασημαντότητα της συλλογικής καθημερινότητας, αλλά η συσσώρευση πληροφοριών που παρουσιάζονται ως αναγκαιότητα, λειτουργώντας ως μήτρα μιας, ήδη, επιβαρυμένης γνώσης. Ο εναγκαλισμός με το απαραίτητο, σαν μέτρο επιλογής μεταξύ αμέτρητων αφηγηματικών εκδοχών της λογοτεχνικότητας, φαντάζει ιδανικός, προκρίνεται ως στόχος μιας επιτυχημένης πορείας προς την ταυτοποίηση με το αισθητικά επικυρωμένο λόγο μιας διακριτής ομάδας κατ’ επίφασιν βιβλιοκριτών. Ο απεγκλωβισμός από το φορτίο της ανάγκης, από τη συμμετοχή στο παρόν, την εμμονική μας στάση μπροστά στο εφήμερο, που παρουσιάζεται με μορφή οικουμενικής αποδοχής και τεκμήριο διαχρονικότητας, που συμπυκνώνει την εμπειρία μιας πληροφορημένης κοινότητας, γίνεται αποδεκτό για την οικονομία της ανάγνωσης, αφού οι «εργολογικές της όψεις» της αναγνωστικής πράξης δεν είναι απεριόριστες.
O φόβος μήπως βρεθούμε πίσω, έστω δίπλα, σίγουρα όμως όχι μέσα στον πυρήνα της επικαιρικής μεταφοράς, η οποία ως προνομιακός χώρος μιας ομάδας μυημένων βιβλιοσκώληκων, οι οποίοι όσο προσπαθούν να βρεθούν όσο πιο κοντά γίνεται στο συνεχές της βιβλιογραφικής παραγωγής τόσο περισσότερο απομακρύνονται από την ουσία του αναγνωστικής επιθυμίας, μας οδηγεί σε έναν διαρκή αγώνα βιβλιογνωστικής επάρκειας, σ’ ένα παρατεταμένο αναγνωστικό σπριντ που μας εξαντλεί πριν τη γραμμή τερματισμού.
Γράφω για κάποιον άλλον σημαίνει ότι πρώτα απ’ όλα γράφω για τον εαυτό μου. Δεν είπαμε ότι κάθε κείμενο που γράφουμε ή διαβάζουμε είναι η ύπαρξή μας καθρεφτισμένη στο χαρτί; Η γλωσσική απεικόνιση της συνείδησής μας, των ιδεών μας; Η αμηχανία μας μπροστά στη γραφή; Αλλά και όλα όσα έχουμε αφήσει απ’ έξω και μπορούν να συμπληρώσουν, με απόκρυψη, την εικόνα του κόσμου μας; Το έξω είναι απαξία, το μέσα, είναι ευλογία, καθαγιασμένη από την ειδίκευση που αποκτήθηκε με επιμέλεια, προγραμματισμό, από τον βηματισμό που δεν διακινδυνεύει να λοξοδρομήσει. Όμως, δίχως πάθος για το άγνωστο, το απρόβλεπτο, ο καθρέφτης είναι παραμορφωμένος. Το πρόσωπό μας δεν είναι αυτό που βλέπουμε αλλά αυτό που φαίνεται.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Ralph Morse.]
http://frear.gr/?p=21052
Η επιλογή της φωτογραφίας είναι του περιοδικού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου