ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ, Η ΤΕΧΝΗ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

-Προσωπικά θεωρώ ότι η ποίηση [και γενικά η λογοτεχνία ] ανθίζει μέσα στο διαδίκτυο. Γίνονται όμορφες δημιουργικές ζυμώσεις και ανταλλαγές.(Το εχω μάλιστα υποστηρίξει δημόσια σε σχετικό άρθρο μου στο Protagon). Ποιά είναι δική σας άποψη αναφορικά με το θέμα “Λογοτεχνία και διαδίκτυο”;

- Το Ίντερνετ είναι περιοχή μεγάλης και ανεξέλεγκτης ευκολίας (βάλτε δύσκολα στο λαό!). Δίνει τη ευχέρεια σε όλους να είναι πομποί και δέκτες (woki-toki, για να συνεννοούμαστε) αντιστοίχως, αδοκίμαστων (γουρούνι στο σακί θα πάρετε;) ποιοτήτων(εδώ η καλή ποιότητα! Εδώ η καλή ποιότητα! Πάρε, πάρε, κυρία μου, πάρε κύριε μου!). Μπορούν να πουν και να ακούσουν τα πάντα (όπα, πολύ ελευθερία βλέπω και δεν μ'αρέσει), ανεξαρτήτως αξίας (να ψηφίσει η κριτική επιτροπή, παρακαλώ). Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη (πραγματικότητα και πάλι πραγματικότητα!) από το να νομίζουμε ότι όσοι περισσότεροι μιλούν (βουλώστε το, μιλάει ο ποιητής) τόσο μεγαλύτερα οφέλη (φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι) προσκομίζονται στις έννοιες (ευχαριστούμε), στις ποιότητες (ωχ! πάλι η ποιότητα), στις προτάσεις του λόγου. Δεν υπάρχει δημοκρατία (ρίγη συγκίνησης στο άκουσμά σου!) στην καλλιτεχνική έκφραση (Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες!). Ή, να το πω ορθότερα (ευτυχώς, γιατί δεν το καταλάβαμε), η πράξη της τέχνης περιφρονεί (ουστ! από δω, να χαθείς!) τη δημοκρατία (εδώ σηκώνει υπόκλιση!). Είναι ένα βαθιά αριστοκρατικό παίγνιο (Χάσου από μπροστά μου, ιντερνετική μπασκλασαρία, που θέλεις να μιλάς και να γράφεις!). Όποιος έχει μοχθήσει (σκουπίστε τον ιδρώτα σας, ποιητά!)  επιχειρώντας να αναμετρηθεί (Χόλυγουντ μου θυμίζει εδώ) με τη Μορφή καταλαβαίνει τι εννοώ (κάντε το πιο λιανά). Όπως συνέβαινε με τους χρυσοθήρες (Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε), συχνά ο μόχθος (μήπως θέλετε ανθυγιεινό επίδομα και δεν μας το λέτε;) της γραφής παίρνει χρόνια για να παραγάγει έναν(!) στίχο (σκέτο σπίρτο οι ποιητές). Το Ίντερνετ δίνει βήμα (ευχαριστούμε, αγαπητό μας Ίντερνετ) στον καθένα να διαβιβάσει (ακούει ο Μάκης ο «Κουφός», έλα, ακούει ο Μάκης ο «Κουφός»;) στον κόσμο εκείνο που νομίζει άξιο (αξιολόγηση, μήτηρ πάσης μαθήσεως) λόγου. Έζησα στο ραδιόφωνο (δεκαετία του ’80) τη συμμετοχή (σιγά-σιγά όλοι θα μιλήσετε) των ακροατών στο δημόσιο λόγο (πολύ φιλελεύθερο σας βρίσκω, παρανομείτε, ποιητά μου, παρανομείτε!). Σκωπτικά (βλέμμα απλανές, χέρι, δεξί, ακουμπισμένο το πρόσωπο, τσιγάρο), για την πρωτογένεια (τι ναι πάλι τούτο;) που μεταδιδόταν έτσι, το  έλεγαν τότε «Το μικρόφωνο στο λαό». Πάντοτε η γενικευμένη ευκολία (βάλτε και κανένα δύσκολο θέμα, έτσι θα περάσουμε όλοι), η πρωτοβάθμια (υπάρχει και δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια, τεταρτοβάθμια, ......εκατοβάθμια και δεν το ήξερα;) σκέψη και το αφελές (υποψιαστείτε, υποψιαστείτε, κάτι θα μείνει) κριτήριο (αυτά τα κριτήρια, χειροπέδες, θα μας φάνε) είναι ένα παράσιτο (το εντομοκτόνο αμέσως!) στη σοβαρότητα (χα!χα!χα!χα!χα! Για τον αντίλογο και μόνο.)

*Οι παρενθέσεις είναι δικά μου λόγια, εκτός εκείνης που αναφέρεται στη « δεκαετία του ’80», η οποία είναι του κ. Κώστα Μαυρουδή.

 Η συνέντευξη δώθηκε στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

Όλη η συνέντευξη εδώ:

http://bibliotheque.gr/?p=23557