ΚΑΙΡΟΣ ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ

Η κ. Καρυστιάνη είναι μια συγγραφέας που αρέσει. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή της είναι ότι είναι αποδεκτή απ’ όλο το φάσμα του αναγνωστικού κοινού. Στον αναγνώστη ή την αναγνώστρια που διαβάζει Λένα Μαντά αρέσει να διαβάζει και Καρυστιάνη. Τι είναι αυτό που συνδέει και  γεφυρώνει τη λογοτεχνική αφήγηση της Καρυστιάνη, γραφή επικυρωμένη, μετά επαίνων, από τη λογοτεχνική κριτική, με τα  αυστηρά κριτήρια της αισθητικών κανόνων  που προσδιορίζουν την αξία ενός έργου,  με μια διαφορετική  λογοτεχνική σχολή, που δεν αντιπροσωπεύει, στο ελάχιστο τα κριτήρια αυτά, όπως επισημαίνει, διαρκώς, η επίσημη και ανεπίσημη λογοτεχνική αυθεντία; Μήπως τα όρια μεταξύ των δύο λογοτεχνικών κόσμων έχουν μετατοπιστεί, και η σύγκλιση  είναι αναπόφευκτη; Το ερώτημα φυσικά δεν τίθεται μόνο για την κ. Καρυστιάνη ή την κ. Λένα Μαντά.
Ο λόγος της κ. Καρυστιάνη εκφράζει την αναγνωστική επάρκεια ενός κοινού, που διατρέχει όλο το βεληνεκές της ταξικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, δίνοντας διέξοδο στην καθαγιασμένη, από τον κυρίαρχο λόγο, παραίτηση, λειτουργώντας σαν καθρέφτης της μικροαστικής κριτικής,  όπου η αδυναμία για δράση, η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η μοναξιά, η έλλειψη επικοινωνίας, η τραγικότητα και ο παραλογισμός της ζωής,  αναπληρώνεται από ήρωες που εκφράζουν και επικυρώνουν, με την λογοτεχνική τους ύπαρξη,  τις ήδη προκαθορισμένες αξίες του συμβιβασμένου ανθρώπου, στοχεύοντας σ’ένα βασικό σημείο. Η ζωή είναι αυτή που βιώνουμε και δεν μπορεί ν’αλλάξει.  
Ο αφηγηματικός λόγος της κ.Καρυστιάνη, είναι η φωνή της καταλαγιασμένης συνείδησης του κοινωνικοποιημένου ανθρώπου, στην εποχή της εικόνας και του καταναλωτισμού. Η αφήγηση με τη χρήση της γλωσσικής σύγκρουσης με τη φιλολογική νομιμοφροσύνη, φαίνεται να απομακρύνεται από τον εφησυχασμό και το συμβιβασμό, στοχεύει, παρ’όλα αυτά, κολακευμένη από την έπαρση της αφηγηματικής ικανότητας, στον πυρήνα του ατομικού εγωισμού, που είναι η απομόνωση, η μοναξιά και η αποδοχή της ατομικότητας, σαν το κέντρο της ανθρώπινης εμπειρίας,. Η ιστορία που αφηγείται, η λειτουργία και ο μηχανισμός της, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, οδηγεί στην αποκάλυψη των ιδεολογικών καταβολών της. Η καταληκτική της εκδοχή, εμβαπτίζει μέσα από την αφηγηματική ικανότητα  και τον εξουσιαστικό της ρόλο ως συγγραφέα, την παραίτηση και εφησυχασμό του αναγνώστη, μπροστά στα κοινωνικά δρώμενα, που λαμβάνουν χώρα έξω από το χώρο της ιστορίας. Η ουσία των αφηγήσεων, λειτουργεί σαν εξιλέωση  των πεποιθήσεων και πρακτικών του αναγνώστη, που το άλλοθι του έργου λειτουργεί ως καθαρτήριο των κοινωνικών συμβάσεων.

Όπου η ανθρώπινη ύπαρξη κινείται, συμπεριφέρεται, σκέφτεται, δρα, οργανώνει τον μικρόκοσμό τη,ς δίχως να προσβλέπει στην ανάγκη της συλλογικής προσπάθειας, για μια διαλεκτική απορρόφησης του ατομικού αδιεξόδου,  βρίσκει σύμμαχό του το λόγο της κ.Καρυστιάνη. Σπάω το τζάμια για να μιλήσω με κάποιον, τον τζαμά, εν προκειμένω,  αν και περιέχει στοιχεία υπερβολής, πράγμα σύνηθες στην κ.Καρυστιάνη, συμπυκνώνει την ιδεολογική καταγωγή των αφηγήσεων της.