ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ

Άρχισε, λοιπόν, να συρρικνώνεται ώστε έμεινε το ανταλλακτικό του.
Ο γυάλινος ίσκιος μιας πράσινης μηλιάς από τις εσχατιές της πόλης.
Αποδέχθηκαν, τότε, ότι το πεπρωμένο, όταν εμφανίζεται ως πεπρωμένο, έχει, τελικά, δίκιο.

Ο πίνακας είναι του Gustav Klimt

ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ, Η ΤΕΧΝΗ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

-Προσωπικά θεωρώ ότι η ποίηση [και γενικά η λογοτεχνία ] ανθίζει μέσα στο διαδίκτυο. Γίνονται όμορφες δημιουργικές ζυμώσεις και ανταλλαγές.(Το εχω μάλιστα υποστηρίξει δημόσια σε σχετικό άρθρο μου στο Protagon). Ποιά είναι δική σας άποψη αναφορικά με το θέμα “Λογοτεχνία και διαδίκτυο”;

- Το Ίντερνετ είναι περιοχή μεγάλης και ανεξέλεγκτης ευκολίας (βάλτε δύσκολα στο λαό!). Δίνει τη ευχέρεια σε όλους να είναι πομποί και δέκτες (woki-toki, για να συνεννοούμαστε) αντιστοίχως, αδοκίμαστων (γουρούνι στο σακί θα πάρετε;) ποιοτήτων(εδώ η καλή ποιότητα! Εδώ η καλή ποιότητα! Πάρε, πάρε, κυρία μου, πάρε κύριε μου!). Μπορούν να πουν και να ακούσουν τα πάντα (όπα, πολύ ελευθερία βλέπω και δεν μ'αρέσει), ανεξαρτήτως αξίας (να ψηφίσει η κριτική επιτροπή, παρακαλώ). Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη (πραγματικότητα και πάλι πραγματικότητα!) από το να νομίζουμε ότι όσοι περισσότεροι μιλούν (βουλώστε το, μιλάει ο ποιητής) τόσο μεγαλύτερα οφέλη (φασούλι το φασούλι, γεμίζει το σακούλι) προσκομίζονται στις έννοιες (ευχαριστούμε), στις ποιότητες (ωχ! πάλι η ποιότητα), στις προτάσεις του λόγου. Δεν υπάρχει δημοκρατία (ρίγη συγκίνησης στο άκουσμά σου!) στην καλλιτεχνική έκφραση (Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες!). Ή, να το πω ορθότερα (ευτυχώς, γιατί δεν το καταλάβαμε), η πράξη της τέχνης περιφρονεί (ουστ! από δω, να χαθείς!) τη δημοκρατία (εδώ σηκώνει υπόκλιση!). Είναι ένα βαθιά αριστοκρατικό παίγνιο (Χάσου από μπροστά μου, ιντερνετική μπασκλασαρία, που θέλεις να μιλάς και να γράφεις!). Όποιος έχει μοχθήσει (σκουπίστε τον ιδρώτα σας, ποιητά!)  επιχειρώντας να αναμετρηθεί (Χόλυγουντ μου θυμίζει εδώ) με τη Μορφή καταλαβαίνει τι εννοώ (κάντε το πιο λιανά). Όπως συνέβαινε με τους χρυσοθήρες (Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε), συχνά ο μόχθος (μήπως θέλετε ανθυγιεινό επίδομα και δεν μας το λέτε;) της γραφής παίρνει χρόνια για να παραγάγει έναν(!) στίχο (σκέτο σπίρτο οι ποιητές). Το Ίντερνετ δίνει βήμα (ευχαριστούμε, αγαπητό μας Ίντερνετ) στον καθένα να διαβιβάσει (ακούει ο Μάκης ο «Κουφός», έλα, ακούει ο Μάκης ο «Κουφός»;) στον κόσμο εκείνο που νομίζει άξιο (αξιολόγηση, μήτηρ πάσης μαθήσεως) λόγου. Έζησα στο ραδιόφωνο (δεκαετία του ’80) τη συμμετοχή (σιγά-σιγά όλοι θα μιλήσετε) των ακροατών στο δημόσιο λόγο (πολύ φιλελεύθερο σας βρίσκω, παρανομείτε, ποιητά μου, παρανομείτε!). Σκωπτικά (βλέμμα απλανές, χέρι, δεξί, ακουμπισμένο το πρόσωπο, τσιγάρο), για την πρωτογένεια (τι ναι πάλι τούτο;) που μεταδιδόταν έτσι, το  έλεγαν τότε «Το μικρόφωνο στο λαό». Πάντοτε η γενικευμένη ευκολία (βάλτε και κανένα δύσκολο θέμα, έτσι θα περάσουμε όλοι), η πρωτοβάθμια (υπάρχει και δευτεροβάθμια, τριτοβάθμια, τεταρτοβάθμια, ......εκατοβάθμια και δεν το ήξερα;) σκέψη και το αφελές (υποψιαστείτε, υποψιαστείτε, κάτι θα μείνει) κριτήριο (αυτά τα κριτήρια, χειροπέδες, θα μας φάνε) είναι ένα παράσιτο (το εντομοκτόνο αμέσως!) στη σοβαρότητα (χα!χα!χα!χα!χα! Για τον αντίλογο και μόνο.)

*Οι παρενθέσεις είναι δικά μου λόγια, εκτός εκείνης που αναφέρεται στη « δεκαετία του ’80», η οποία είναι του κ. Κώστα Μαυρουδή.

 Η συνέντευξη δώθηκε στην Ασημίνα Ξηρογιάννη

Όλη η συνέντευξη εδώ:

http://bibliotheque.gr/?p=23557

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Εδώ σας θέλω, Σταχανοβίτες της ανάγνωσης, πότε θα καλύψετε το πλάνο σας!

ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

EMILY WELLS - PHILIP GLASS

Αφού δεν μπορώ να γράψω για την ταινία, τέτοιου είδους ταινίες δεν προσφέρονται για λόγια επίκαιρα, απολαμβάνω αυτό το τραγούδι.
Αμ, το άλλο, που παίζει ή φαντάζεται ότι παίζει η Ίντια με το θείο της;

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Την αποχαιρέτησε μπροστά στον "Τάφο του Ινδού". Ήταν σαν να έπεφτε ένα  λουλούδι από τον ουρανό.

ΚΑΙΡΟΣ ΣΚΕΠΤΙΚΟΣ

Η κ. Καρυστιάνη είναι μια συγγραφέας που αρέσει. Το ενδιαφέρον στην περίπτωσή της είναι ότι είναι αποδεκτή απ’ όλο το φάσμα του αναγνωστικού κοινού. Στον αναγνώστη ή την αναγνώστρια που διαβάζει Λένα Μαντά αρέσει να διαβάζει και Καρυστιάνη. Τι είναι αυτό που συνδέει και  γεφυρώνει τη λογοτεχνική αφήγηση της Καρυστιάνη, γραφή επικυρωμένη, μετά επαίνων, από τη λογοτεχνική κριτική, με τα  αυστηρά κριτήρια της αισθητικών κανόνων  που προσδιορίζουν την αξία ενός έργου,  με μια διαφορετική  λογοτεχνική σχολή, που δεν αντιπροσωπεύει, στο ελάχιστο τα κριτήρια αυτά, όπως επισημαίνει, διαρκώς, η επίσημη και ανεπίσημη λογοτεχνική αυθεντία; Μήπως τα όρια μεταξύ των δύο λογοτεχνικών κόσμων έχουν μετατοπιστεί, και η σύγκλιση  είναι αναπόφευκτη; Το ερώτημα φυσικά δεν τίθεται μόνο για την κ. Καρυστιάνη ή την κ. Λένα Μαντά.
Ο λόγος της κ. Καρυστιάνη εκφράζει την αναγνωστική επάρκεια ενός κοινού, που διατρέχει όλο το βεληνεκές της ταξικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, δίνοντας διέξοδο στην καθαγιασμένη, από τον κυρίαρχο λόγο, παραίτηση, λειτουργώντας σαν καθρέφτης της μικροαστικής κριτικής,  όπου η αδυναμία για δράση, η καταρράκωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η μοναξιά, η έλλειψη επικοινωνίας, η τραγικότητα και ο παραλογισμός της ζωής,  αναπληρώνεται από ήρωες που εκφράζουν και επικυρώνουν, με την λογοτεχνική τους ύπαρξη,  τις ήδη προκαθορισμένες αξίες του συμβιβασμένου ανθρώπου, στοχεύοντας σ’ένα βασικό σημείο. Η ζωή είναι αυτή που βιώνουμε και δεν μπορεί ν’αλλάξει.  
Ο αφηγηματικός λόγος της κ.Καρυστιάνη, είναι η φωνή της καταλαγιασμένης συνείδησης του κοινωνικοποιημένου ανθρώπου, στην εποχή της εικόνας και του καταναλωτισμού. Η αφήγηση με τη χρήση της γλωσσικής σύγκρουσης με τη φιλολογική νομιμοφροσύνη, φαίνεται να απομακρύνεται από τον εφησυχασμό και το συμβιβασμό, στοχεύει, παρ’όλα αυτά, κολακευμένη από την έπαρση της αφηγηματικής ικανότητας, στον πυρήνα του ατομικού εγωισμού, που είναι η απομόνωση, η μοναξιά και η αποδοχή της ατομικότητας, σαν το κέντρο της ανθρώπινης εμπειρίας,. Η ιστορία που αφηγείται, η λειτουργία και ο μηχανισμός της, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, οδηγεί στην αποκάλυψη των ιδεολογικών καταβολών της. Η καταληκτική της εκδοχή, εμβαπτίζει μέσα από την αφηγηματική ικανότητα  και τον εξουσιαστικό της ρόλο ως συγγραφέα, την παραίτηση και εφησυχασμό του αναγνώστη, μπροστά στα κοινωνικά δρώμενα, που λαμβάνουν χώρα έξω από το χώρο της ιστορίας. Η ουσία των αφηγήσεων, λειτουργεί σαν εξιλέωση  των πεποιθήσεων και πρακτικών του αναγνώστη, που το άλλοθι του έργου λειτουργεί ως καθαρτήριο των κοινωνικών συμβάσεων.

Όπου η ανθρώπινη ύπαρξη κινείται, συμπεριφέρεται, σκέφτεται, δρα, οργανώνει τον μικρόκοσμό τη,ς δίχως να προσβλέπει στην ανάγκη της συλλογικής προσπάθειας, για μια διαλεκτική απορρόφησης του ατομικού αδιεξόδου,  βρίσκει σύμμαχό του το λόγο της κ.Καρυστιάνη. Σπάω το τζάμια για να μιλήσω με κάποιον, τον τζαμά, εν προκειμένω,  αν και περιέχει στοιχεία υπερβολής, πράγμα σύνηθες στην κ.Καρυστιάνη, συμπυκνώνει την ιδεολογική καταγωγή των αφηγήσεων της.