-Έλα εσύ είσαι;
-Εγώ ο ίδιος, αυτοπροσώπως.
-Μην κάνεις πλάκα!
-Δεν κάνω πλάκα. Με ρώτησες και σου απάντησα.
-Δεν αντέχω άλλο!
-Μπορώ να βοηθήσω σε τίποτα;
-Δεν ξέρω. Μπορείς;
-Αν γίνεις πιο συγκεκριμένη.
-Απλά, δεν αντέχω άλλο.
-Γι'αυτό με πήρες;
-Ναι, γι'αυτό.
-Λοιπόν;
-Ήθελα να σου μιλήσω.
-Να μου πεις,τι;
-Ότι δεν αντέχω.
-ΟΚ, αυτό το είπες. Τίποτα άλλο;
-Τίποτα
-Να κλείσουμε, λοιπόν.
-Εντάξει, καληνύχτα.
-Καλημέρα, σε λίγο ξημερώνει.
6 σχόλια:
Ένας εναλλακτικός τίτλος θα ήταν ..."Η γυμνή αλήθεια".
Σήμερα σκέφτηκα να σχολιάσω μ' ένα ποίημα:
Πικρή Αλήθεια
Υπάρχει μια πικρή αλήθεια στη ζωή, που ανακάλυψα
ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο.
Ella Wheeler Wilcox
κ.κ.
Ευχαριστώ για το ποίημα.
Η ανάρτηση μου, ίσως, να είναι ένα σχόλιο στο διήγημα του Μιχάλη Γκανά "Το ξυπνητήρι έδειχνε 3 και 33 λεπτά" από το βιβλίο "γυναικών".
Μου αρέσει πολύ ο Γκανάς ως ποιητής, αλλά και ως χαμηλών τόνων προσωπικότητα.
Από το "Γυναικών" βρίσκω συγκλονιστικό και με ιδιαίτερη συγκινησιακή φόρτιση το κομμάτι "Τα χέρια", όπως και την "Παραλογή, 1993", που και τα δυο μιλάνε για τη μάνα του.
Το τραγούδι της νοσταλγίας (μου) είναι γραμμένο σε στίχους του φυσικά.
http://www.youtube.com/watch?v=sNXjiQ6RYa4
ΥΓ. Σας αρέσει το ακορντεόν;
κ.κ.
Δίκιο έχετε, όσον αφορά το "Κοιτάζει τα χέρια της". Το "Παραλογή 1993" δεν το γνωρίζω. Ποιος είμαι, εσείς;
Από το "γυναικών" με εντυπωσίασε το "Σώ-σε-με" λέει συλλαβιστά". Ίσως γιατί μιλάει για τον Σολωμό, που έχω εγκαταλείψει τώρα τελευταία, την "Ξανθούλα" ή το Σπύρο; Να σας πω διχάζομαι.
"Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ"
Τὴν εἶδα τὴν Ξανθοῦλα,
Τὴν εἶδα ψὲς ἀργά,
Ποῦ ἐμπῆκε 'ς τὴ βαρκοῦλα
Νὰ πάῃ 'ς τὴν ξενιτειά.
Ἐφούσκωνε τ' ἀέρι
Λευκότατα πανιά,
Ὡσὰν τὸ περιστέρι,
Ποῦ ἁπλώνει τὰ φτερά.
Ἐστέκονταν οἱ φίλοι
Μὲ λύπη, μὲ χαρά,
Καὶ αὐτὴ μὲ τὸ μαντῆλι
Τοὺς ἀποχαιρετᾷ.
Καὶ τὸ χαιρετισμό της
Ἐστάθηκα νὰ ἰδῶ,
Ὡς ποῦ ἡ πολλὴ μακρότης
Μοῦ τὸ κρυψε καὶ αὐτό.
'Σ ὀλίγο, 'ς ὀλιγάκι
Δὲν ἤξερα νὰ πῶ,
Ἄν ἔβλεπα πανάκι,
Ἤ τοῦ πελάγου ἀφρό.
Καὶ ἀφοῦ πανί, μαντῆλι,
Ἐχάθη 'ς τὸ νερό,
Ἐδάκρυσαν οἱ φίλοι,
Ἑδάκρυσα κ' ἐγώ.
Δὲν κλαίγω τὴ βαρκοῦλα,
Δὲν κλαίγω τὰ πανιά,
Μόν' κλαίγω τὴν Ξανθοῦλα,
Ποῦ πάει 'ς τὴν ξενιτειὰ.
Δὲν κλαίγω τὴ βαρκοῦλα,
Δὲν κλαίγω τὰ πανιά,
Μόν' κλαίγω τὴν Ξανθοῦλα,
Μὲ τὰ ξανθὰ μαλλιά.
Προσέχετε το Σπύρο. Έτσι κι αλλιώς, είναι ο μόνος που έχετε.
Αν υπάρχει Σπύρος, θα υπάρχει και Ξανθούλα και Σολωμός.
Παραλογή, 1993
– Εσύ δε θα πεθάνεις.
– Μάζεψε τη φωτιά.
– Πεθαίνουν οι μανάδες; Δεν πεθαίνουν.
– Όχι. Κοίταξε μην καείς.
– Κι η μάνα του Νικόλα γιατί πέθανε;
– Ήταν άρρωστη πόναγε η καημένη.
– Κι εσένα που σε πόναγε το δόντι;
– Άλλο το δόντι. Δεν πέθανε κανένας από δόντι. Σύρε να παίξεις.
– Δε θέλω. Θέλω να μην πεθάνεις.
– Μπα σε καλό σου. Φέρε μου το σινί.
– Η γιαγιά όμως θα πεθάνει.
– Θα ’σαι μεγάλος τότε μη φοβάσαι.
– Πόσο μεγάλος θα ’μαι;
– Άντρας. Θα ’χεις γυναίκα και παιδιά. Μπορεί κι αγγόνια.
– Κι εσύ πώς θα ’σαι τότε;
– Σαν τη γιαγιά. Γριούλα.
– Σαν τη γιαγιά; Φαφούτα μ’ ένα μάτι. Εσύ δεν θα ’σαι έτσι. Κι ούτε θα πεθάνεις. Θα πεθάνεις;
– Όχι δεν θα πεθάνω. Φέρε τη γάστρα.
– Άμα πεθάνεις θα πεθάνω να το ξέρεις.
– Κούφια η ώρα. Μη λες τέτοιες κουβέντες.
– Άμα πεθάνεις θα πεθάνω. Μ’ ακούς;
– Σ’ ακούω. Ψεύτη. Ούτε αυτά που μου ’ταξες παιδί δεν κράτησες.
Καλημέρα!
κ.κ.
Έξοχο το απόσπασμα!
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου