Mια χαρά σας βρίσκω να έχετε αξιοποιήσει το χρόνο σας.
Εγώ τώρα, παίρνω 4 στα 8. Έχω δει την αριστουργηματική DOLCE VITA του Φελίνι κλασικά (εικονογραφημένα!), τις "Ανταύγειες" με το Μάρλον Μπράντο και το εκπληκτικής σύλληψης "Μίλα της" του Αλμοδόβαρ. "Οι δαιμονισμένοι" ήταν ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα, που διάβασα τα τελευταία χρόνια (από το ΒΗΜΑ κι εγώ). Το αγαπημένο μου όμως είναι "Ο ηλίθιος", που φιλοδοξώ να ξαναδιαβάσω γιατί, πόσο δίκιο έχει ο αγαπημένος μου Ίταλο Καλβίνο όταν γράφει:
«Πράγματι, οι αναγνώσεις της νεότητας μπορούν ν' αποδειχτούν ελάχιστα αποδοτικές λόγω ανυπομονησίας, απροσεξίας, απειρίας στη χρησιμοποίηση των οδηγιών χρήσης, απειρίας στη ζωή. Μπορούν να είναι (ίσως και ταυτόχρονα) επιμορφωτικές με την έννοια ότι δίνουν μια μορφή στις μελλοντικές εμπειρίες, προσφέροντας πρότυπα, περιορισμούς, όρους σύγκρισης, σχήματα ταξινόμησης, κλίμακες αξιών, παραδείγματα ομορφιάς, πράγματα που εξακολουθούν να λειτουργούν ακόμα κι αν κάποιος θυμάται ελάχιστα πράγματα ή και τίποτα από ένα βιβλίο που διάβασε στα νεανικά του χρόνια. Αν ξαναδιαβάσουμε το βιβλίο σε ώριμη ηλικία, θα ξαναβρούμε τις σταθερές αυτές, που τώρα πια αποτελούν τμήμα των εσωτερικών μας μηχανισμών και των οποίων είχαμε ξεχάσει την προέλευση. Υπάρχει σε κάθε έργο μια ιδιαίτερη δύναμη την οποία ποτέ δεν θυμόμαστε, αλλά η οποία αφήνει το σπόρο της»
Αυτές τις μέρες ΞΑΝΑ-διάβασα την "Πανούκλα" του Καμύ μετά από εκατομμύρια έτη (φωτός) από την πρώτη φορά. Συγκλονισμένη. Γοητευμένη. Παραμένει για μένα πάντα ένα αριστουργηματικό έργο.
ΥΓ. Δεν φταίω εγώ για το σεντόνι, ο Καλβίνο φταίει για όλα, που τα λέει τόσο καλά.
κ.κ Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι "Ο ηλίθιος" είναι το καλύτερο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, μετά, φυσικά, το "Έγκλημα και τιμωρία". Μόλις ξεμπερδέψω με όλα αυτά, θα επανέλθω και γω σ'αυτό το βιβλίο, το οποίο, κάποτε, βρισκόταν διαρκώς στα χέρια μου και λιγότερο στα μάτια μου. Αν και για να εξομολογηθώ θα προηγηθεί η ανάγνωση των βιβλίων, της παλιάς και μόνιμης αγάπης μου, του Φώκνερ. Ωχ! προσπάθησα πριν χρόνια να διαβάσω την "Πανούκλα" και μετά από μερικές σελίδες το παράτησα. Δεν ξέρω που το έχω, ίσως κάπου το δώρισα. Δεν ξέρω τι σημαίνουν οι συμπτώσεις, αλλά πριν λίγο καιρό διάβασα τον "Ξένο" και ομολογώ ότι είμαι ευτυχής που στη ζωή μου συνάντησα τέτοια αφήγηση. Μοναδικό! Ευχαριστώ για τη μουσική. Μου ανοίγετε καινούργιους δρόμους. Καλή σας νύχτα!
O Ρασκόλνικοφ δεν ξεχνιέται με τίποτα. (Όπως και ο Μερσώ στον "Ξένο".) Καθώς διάβαζα, ζούσα όλη του την αγωνία, υπέφερα, σα να είχα σκοτώσει εγώ τη σπιτονοικοκυρά. Ο καλός μου πρίγκιπας Μίσκιν όμως, καιρό τώρα, ζητάει να ασχοληθώ μαζί του...
Mιας και μιλάμε για Ρώσους, διάβασα και του Μπουλγκάκοφ "Ο μετρ και η Μαργαρίτα", όπου αναγνωρίζω το εύρημα με το διάβολο και όλες τις λογοτεχνικές αρετές του βιβλίου, καθώς και τα βάσανα του συγγραφέα στη σταλινική Ρωσία, αλλά πειράζει που δεν ενθουσιάστηκα;
Όσο για την "Πανούκλα", μπορεί να τη δει κανείς σαν μια αλληγορία (και) για την "κρίση", όπου αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας του καθενός μας μέσα από τη στάση, που κρατάει απέναντι σε όσα συμβαίνουν.
Δεν είναι μόνο ο Ρόντια, όπως τον αποκαλεί η μητέρα του, αλλά και η Σόνια, η Ντούνια, η αδελφή του, ο Ραζουμίχιν, ο Σβινριγκάιλοβ,ο Λούζιν, ο Πορφύρης. Αλλά και ο Μερσώ δεν είναι μόνος του. Είναι και η Μαρί, ο γερο-Σαλαμάνο, ο σκύλος του, ο Ραιημόν, ο δικηγόρος του Μερσώ. Πηγαίνετε λοιπόν στον πρίγκηπά σας, σας το ζητάει και μια γυναίκα δεν πρέπει να απογοητεύει έναν άντρα ποτέ! Καλό βράδυ και ευχαριστώ για τις μουσικές προτάσεις σας. Μου υπενθυμίζουν την μουσική μου απαιδευσία.
Πώς θυμάστε όλα τα ονόματα; Ω, θαυμάζω τη ...χρυσελεφάντινη μνήμη σας. Όμως να μην ακούω αηδίες. Όσο ζούμε, ανακαλύπτουμε νέες μουσικές. Όχι μόνο μοναχικά, αλλά και μέσα από τους άλλους. Μοίρασμα δηλαδή...
Δανείστηκα 5 βιβλία σήμερα, οπότε ο Μίσκιν θα περιμένει κι άλλο.
Χτες η ΕΤ3 είχε του Όρσον Ουέλς τους "Υπέροχους Άμπερσονς", ταινία που την κυνηγάω χρόνια. Αποτέλεσμα; Αποκοιμήθηκα όσο την έβλεπα...
Λίγα πράγματα θυμάμαι. Από αυτά τα λίγα είναι κι αυτά που ανάφερα. Εντάξει για τη μουσική νοιώθω δέος απέναντί σας. Τι να κάνω, να μην το πω; Εγώ, πάντως, είδα το "500 days of summer" και ενθουσιάστηκα! Υ.Γ Σας ζηλεύω που κοιμάστε τόσο εύκολα. Πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ ήσυχα. Χαίρετε!!!(Δικό σας).
Σιγά που κοιμάμαι εύκολα. Το τζάκι φταίει για όλα, γιατί δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να γλαρώσεις και να χάσεις και το έργο, αλλά και τον ύπνο σου.
Κι εγώ που νόμισα ότι θα ζηλεύατε κάποια από τα βιβλία που έχω διαβάσει -πράγμα που κάνω εγώ με σας, καθώς και για τις γνώσεις σας περί την κλασική μουσική, όπου εγώ βρίσκομαι σε νηπιακό στάδιο.
Χαίρετε και αγαλλιάσετε (με το βιντεάκι, γνωστό τοις πάσι!):
Μα ζηλεύω! Και το τζάκι σας, και σας που το έχετε και τα βιβλία που διαβάσατε! Αν δεν ζήλευα δεν θα σας έγραφα. Μα τι βίντεο μου προτείνετε. Κάθε μέρα και μια καινούργια έκπληξη. Καλό αυτό, γιατί κάνω τον μάγκα στην παρέα μου. Σας ευχαριστώ!
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε στο μυαλό αυτό το συγκλονιστικό ποίημα, αντί για "ευχές" στη γιορτή σας. Ίσως γιατί πολύ έχετε βασανιστεί τους τελευταίους μήνες, εξαιτίας της Πτώσης (από το μηχανάκι και όχι μόνο) κι έχετε πονεμένο χεράκι.
Χρόνια πολλά (και, προσοχή, λιγότερες απερισκεψίες - δεν μας παίρνει, άλλωστε...)
κ.κ Χαίρομαι που με θυμηθήκατε! Θα βρίσκομαι, εξ απόστασεως, κοντά σας, για να σας εκφράσω την ευχαρίστησή μου για την διαδικτυακή σας επίσκεψη και για το δώρο που μου προσφέρατε, πίνοντας ένα ποτηράκι Vodka, με το πονεμένο χεράκι, αναφωνώντας, απερίσκεπτα, στο έρημο δωμάτιο, "Στην υγειά σας"
10 σχόλια:
Mια χαρά σας βρίσκω να έχετε αξιοποιήσει το χρόνο σας.
Εγώ τώρα, παίρνω 4 στα 8. Έχω δει την αριστουργηματική DOLCE VITA του Φελίνι κλασικά (εικονογραφημένα!), τις "Ανταύγειες" με το Μάρλον Μπράντο και το εκπληκτικής σύλληψης "Μίλα της" του Αλμοδόβαρ.
"Οι δαιμονισμένοι" ήταν ένα συγκλονιστικό ανάγνωσμα, που διάβασα τα τελευταία χρόνια (από το ΒΗΜΑ κι εγώ). Το αγαπημένο μου όμως είναι "Ο ηλίθιος", που φιλοδοξώ να ξαναδιαβάσω γιατί, πόσο δίκιο έχει ο αγαπημένος μου Ίταλο Καλβίνο όταν γράφει:
«Πράγματι, οι αναγνώσεις της νεότητας μπορούν ν' αποδειχτούν ελάχιστα αποδοτικές λόγω ανυπομονησίας, απροσεξίας, απειρίας στη χρησιμοποίηση των οδηγιών χρήσης, απειρίας στη ζωή. Μπορούν να είναι (ίσως και ταυτόχρονα) επιμορφωτικές με την έννοια ότι δίνουν μια μορφή στις μελλοντικές εμπειρίες, προσφέροντας πρότυπα, περιορισμούς, όρους σύγκρισης, σχήματα ταξινόμησης, κλίμακες αξιών, παραδείγματα ομορφιάς, πράγματα που εξακολουθούν να λειτουργούν ακόμα κι αν κάποιος θυμάται ελάχιστα πράγματα ή και τίποτα από ένα βιβλίο που διάβασε στα νεανικά του χρόνια. Αν ξαναδιαβάσουμε το βιβλίο σε ώριμη ηλικία, θα ξαναβρούμε τις σταθερές αυτές, που τώρα πια αποτελούν τμήμα των εσωτερικών μας μηχανισμών και των οποίων είχαμε ξεχάσει την προέλευση. Υπάρχει σε κάθε έργο μια ιδιαίτερη δύναμη την οποία ποτέ δεν θυμόμαστε, αλλά η οποία αφήνει το σπόρο της»
Αυτές τις μέρες ΞΑΝΑ-διάβασα την "Πανούκλα" του Καμύ μετά από εκατομμύρια έτη (φωτός) από την πρώτη φορά.
Συγκλονισμένη. Γοητευμένη. Παραμένει για μένα πάντα ένα αριστουργηματικό έργο.
ΥΓ. Δεν φταίω εγώ για το σεντόνι, ο Καλβίνο φταίει για όλα, που τα λέει τόσο καλά.
http://www.youtube.com/watch?v=R4ywCBarWJc
Χαίρετε!!!
κ.κ.
κ.κ
Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι "Ο ηλίθιος" είναι το καλύτερο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι, μετά, φυσικά, το "Έγκλημα και τιμωρία". Μόλις ξεμπερδέψω με όλα αυτά, θα επανέλθω και γω σ'αυτό το βιβλίο, το οποίο, κάποτε, βρισκόταν διαρκώς στα χέρια μου και λιγότερο στα μάτια μου. Αν και για να εξομολογηθώ θα προηγηθεί η ανάγνωση των βιβλίων, της παλιάς και μόνιμης αγάπης μου, του Φώκνερ.
Ωχ! προσπάθησα πριν χρόνια να διαβάσω την "Πανούκλα" και μετά από μερικές σελίδες το παράτησα. Δεν ξέρω που το έχω, ίσως κάπου το δώρισα. Δεν ξέρω τι σημαίνουν οι συμπτώσεις, αλλά πριν λίγο καιρό διάβασα τον "Ξένο" και ομολογώ ότι είμαι ευτυχής που στη ζωή μου συνάντησα τέτοια αφήγηση. Μοναδικό!
Ευχαριστώ για τη μουσική. Μου ανοίγετε καινούργιους δρόμους.
Καλή σας νύχτα!
O Ρασκόλνικοφ δεν ξεχνιέται με τίποτα. (Όπως και ο Μερσώ στον "Ξένο".) Καθώς διάβαζα, ζούσα όλη του την αγωνία, υπέφερα, σα να είχα σκοτώσει εγώ τη σπιτονοικοκυρά.
Ο καλός μου πρίγκιπας Μίσκιν όμως, καιρό τώρα, ζητάει να ασχοληθώ μαζί του...
Mιας και μιλάμε για Ρώσους, διάβασα και του Μπουλγκάκοφ "Ο μετρ και η Μαργαρίτα", όπου αναγνωρίζω το εύρημα με το διάβολο και όλες τις λογοτεχνικές αρετές του βιβλίου, καθώς και τα βάσανα του συγγραφέα στη σταλινική Ρωσία, αλλά πειράζει που δεν ενθουσιάστηκα;
Όσο για την "Πανούκλα", μπορεί να τη δει κανείς σαν μια αλληγορία (και) για την "κρίση", όπου αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας του καθενός μας μέσα από τη στάση, που κρατάει απέναντι σε όσα συμβαίνουν.
http://www.youtube.com/watch?v=Bt_c3o3NYOw&feature=player_embedded
κ.κ.
Δεν είναι μόνο ο Ρόντια, όπως τον αποκαλεί η μητέρα του, αλλά και η Σόνια, η Ντούνια, η αδελφή του, ο Ραζουμίχιν, ο Σβινριγκάιλοβ,ο Λούζιν, ο Πορφύρης. Αλλά και ο Μερσώ δεν είναι μόνος του. Είναι και η Μαρί, ο γερο-Σαλαμάνο, ο σκύλος του, ο Ραιημόν, ο δικηγόρος του Μερσώ.
Πηγαίνετε λοιπόν στον πρίγκηπά σας, σας το ζητάει και μια γυναίκα δεν πρέπει να απογοητεύει έναν άντρα ποτέ!
Καλό βράδυ και ευχαριστώ για τις μουσικές προτάσεις σας. Μου υπενθυμίζουν την μουσική μου απαιδευσία.
Πώς θυμάστε όλα τα ονόματα; Ω, θαυμάζω τη ...χρυσελεφάντινη μνήμη σας.
Όμως να μην ακούω αηδίες.
Όσο ζούμε, ανακαλύπτουμε νέες μουσικές. Όχι μόνο μοναχικά, αλλά και μέσα από τους άλλους.
Μοίρασμα δηλαδή...
Δανείστηκα 5 βιβλία σήμερα, οπότε ο Μίσκιν θα περιμένει κι άλλο.
Χτες η ΕΤ3 είχε του Όρσον Ουέλς τους "Υπέροχους Άμπερσονς", ταινία που την κυνηγάω χρόνια. Αποτέλεσμα; Αποκοιμήθηκα όσο την έβλεπα...
κ.κ.
Λίγα πράγματα θυμάμαι. Από αυτά τα λίγα είναι κι αυτά που ανάφερα.
Εντάξει για τη μουσική νοιώθω δέος απέναντί σας. Τι να κάνω, να μην το πω;
Εγώ, πάντως, είδα το "500 days of summer" και ενθουσιάστηκα!
Υ.Γ Σας ζηλεύω που κοιμάστε τόσο εύκολα. Πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ ήσυχα.
Χαίρετε!!!(Δικό σας).
Σιγά που κοιμάμαι εύκολα. Το τζάκι φταίει για όλα, γιατί δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να γλαρώσεις και να χάσεις και το έργο, αλλά και τον ύπνο σου.
Κι εγώ που νόμισα ότι θα ζηλεύατε κάποια από τα βιβλία που έχω διαβάσει -πράγμα που κάνω εγώ με σας, καθώς και για τις γνώσεις σας περί την κλασική μουσική, όπου εγώ βρίσκομαι σε νηπιακό στάδιο.
Χαίρετε και αγαλλιάσετε (με το βιντεάκι, γνωστό τοις πάσι!):
http://www.youtube.com/watch?v=GBaHPND2QJg
κ.κ.
Μα ζηλεύω! Και το τζάκι σας, και σας που το έχετε και τα βιβλία που διαβάσατε! Αν δεν ζήλευα δεν θα σας έγραφα.
Μα τι βίντεο μου προτείνετε. Κάθε μέρα και μια καινούργια έκπληξη. Καλό αυτό, γιατί κάνω τον μάγκα στην παρέα μου.
Σας ευχαριστώ!
Δεν ξέρω πώς μου ήρθε στο μυαλό αυτό το συγκλονιστικό ποίημα, αντί για "ευχές" στη γιορτή σας.
Ίσως γιατί πολύ έχετε βασανιστεί τους τελευταίους μήνες, εξαιτίας της Πτώσης (από το μηχανάκι και όχι μόνο) κι έχετε πονεμένο χεράκι.
Χρόνια πολλά (και, προσοχή, λιγότερες απερισκεψίες - δεν μας παίρνει, άλλωστε...)
http://www.youtube.com/watch?v=BHVog-0oPnA
κ.κ.
κ.κ
Χαίρομαι που με θυμηθήκατε!
Θα βρίσκομαι, εξ απόστασεως, κοντά σας, για να σας εκφράσω την ευχαρίστησή μου για την διαδικτυακή σας επίσκεψη και για το δώρο που μου προσφέρατε, πίνοντας ένα ποτηράκι Vodka, με το πονεμένο χεράκι, αναφωνώντας, απερίσκεπτα, στο έρημο δωμάτιο, "Στην υγειά σας"
Δημοσίευση σχολίου