Θα απενεργοποιήσω την αφύπνιση.
Θα παραχωρήσω τη θέση μου, περιμένοντας στο ταμείο του Carrefour, σ’όποιον βιάζεται ή είναι ανυπόμονος.
Θα φάω σάντουιτς, τυρί, ζαμπόν, μαρούλι, όρθιος, «Στο όρθιο».
Θα περπατήσω στους δρόμους της πόλης, οχτώ το βράδυ, χαζεύοντας τον κόσμο μέσα στα αυτοκίνητά του.
Θα δω όλες τις ταινίες του Bela Tarr, με πρώτη και καλύτερη το “Satantango”.
Θα πιω καφέ, απόγευμα, στο «Vacant share», χαζεύοντας πότε τη θάλασσα, πότε τον καφέ μου.
Θα πάω στον οδοντίατρο, να καθαρίσω την πέτρα από τα δόντια μου.
Θα έκσφενδονίσω τη «Μαντάμ Μποβαρύ» από το παράθυρο, και όποιον πάρει ο χάρος.
Θα στοχαστώ.
13 σχόλια:
Μη δείτε τις ταινίες του Bela Tarr ξεκινώντας απ' το "Satantango" - θα χάσετε πολλά...Όσο για τη "Μαντάμ Μποβαρύ", πριν την εκσφενδονίσετε, δείτε και το "Vale Abraao" του Manoel de Oliveira.
Καλές διακοπές!
Αχ πες μου κι άλλα για τη Μαντάμ Μποβαρύ,είμαι περίεργος.Ένας γνωστός μου τη λέει "Μαντάμ Μποβαρέθηκα".
@Lapsus digiti
Θα κάνω ότι μου πείτε. Αλλά την ταινία που θα τη βρω, στην εσχατιά της Ευρώπης;
@Johnny Panic
Τι άλλο να πω! Τα είπε όλα ο φίλος σου!
Πιάνει και χώρο στη βιβλιοθήκη.
To δις εξαμαρτείν ου... γυναικός σοφής!
Και τις δυο φορές που διάβασα τη "Μαντάμ Μποβαρύ" (παλιά και πρόσφατα) σκυλοβαρέθηκα.
Johnny Panic, το "Μαντάμ Μποβαρέθηκα" της πάει γάντι!
Εξίσου βαρετή ήταν και η ταινία.
Προφανώς, κάτι δεν μπορεί να πιάσει το φτωχό μου μυαλό...
Λιγότερο βαρετό "Η Αισθηματική Αγωγή", αλλά...προβλέψιμα βαρετό.
Φαίνεται δεν μου πάει ο Φλομπέρ με τίποτα...
κ.κ.
Την ταινία θα τη βρείτε εδώ για κατέβασμα: http://avaxhome.ws/video/genre/art_house/val_abraham.html
κ.κ
Μου αρέσει η "Αισθηματική αγωγή". Ειδικά όταν η κ. Αρνού παραδέχεται ότι αγαπά τον Φρεντερίκ μετά από 285 σελίδες. Είναι υπέροχο!
@Lapsus digiti
Σας ευχαριστώ! Σπεύδω!
Θα το πω στον γνωστό μου,να χαρεί.Όσο για μένα,και τα δύο βιβλία που αναφέρατε τα βαριόμουν καθώς τα διάβαζα,αλλά μόλις τα τέλειωνα,κάτι συνέβαινε.Σαν όλες αυτές αυτές οι μακρόσυρτες καταστάσεις να παίρνανε τη θέση τους.Πάντως,ένα πράγμα που μου προκαλεί αφόρητη πλήξη στο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα(ειδικά στο γαλλικό),είναι οι λεπτομερείς και σχοινοτενείς περιγραφές.Ειλικρινά δεν αντέχω να διαβάζω την περιγραφή ενός σαλονιού επί δυο σελίδες,παρόλο που αντιλαμβάνομαι ότι ορισμένες φορές η περιγραφή δεν είναι απλώς περιγραφή(εφόσον η προσέγγιση των αντικειμένων καταλήγει μια σκιαγράφηση των ανθρώπων που κινούνται ανάμεσά σε αυτά).Φαντάζομαι ότι ως προς αυτό είμαι παιδί της εποχής μου,απελπιστικά εθισμένο στην εικόνα.Όχι ότι ζητάω έντονη εξωτερική δράση(την υπερβολική δράση ίσως τη βαριέμαι περισσότερο από την περιγραφή),αλλά θέλω κάτι να κινείται,εσωτερικά.Στις περιγραφές,ο χώρος και ο χρόνος παγώνει κι εγώ μένω μονάχος μου να προσπαθώ να εικονοποιήσω μέσω του λόγου ένα μπουντουάρ...
@Johnny Panic
Η περιγραφή του χρόνου ή του χώρου που γράφεις για το μυθιστόρημα του 19ου αιώνα, ίσως φαίνεται απωθητικό, αλλά πρέπει να το ειδικεύεις ανάλογα με τον συγγραφέα.
Περιγράφει, ας πούμε, ο Φλωμπέρ αλλά ταυτόχρονα περιγράφει και ο Σταντάλ( ο αγαπημένος μου,τι τράβηξε!), περιγράφει ο Τολστόι αλλά παράλληλα περιγράφει και ο Ντοστιγιέβσκι. Περιγράφει ο Ζολά αλλά περιγράφει και ο Μπαλζάκ. Περιγράφει η Μπροντέ αλλά περιγράφει ο Ντίκενς(Θυμίσου τι μεγάλο μυθιστόρημα είναι οι "Μεγάλες προσδοκίες". Σταματώ εδώ, γιατί αν μιλήσω για τον Χώθορν, Μέλβιλ, τον Τζέημς, ο Μαρκ Τουαίην(με το ζόρι κρατιέμαι να μην αρχίσω τις κραυγές θαυμασμού για το "Χακ Φιν".
Άρα, όπως συμβαίνει στην τέχνη, δεν φταίει το υλικό, αλλά ο μάστορας.
Καλό βράδυ
Ορθότατο αυτό που λες,γι'αυτό ακριβώς σημείωσα την προσωπική μου αδυναμία να "απολαύσω" τις περιγραφές.Δηλαδή,η περιγραφή καθεαυτή δεν είναι ό,τι ελκυστικότερο συναντώ στη λογοτεχνία.Ειρήσθω εν παρόδω,απ'όλους αυτούς εγώ αγαπώ περισσότερο τον Ντοστογιέφσκι(κι απ'όσα έργα του έχω διαβάσει,προτιμώ το Υπόγειο).Τον ---πιθανότατα μεγάλο- Ζολά προσωπικά δεν τον αντέχω,είναι τόσο προγραμματικός που νομίζω ότι διαβάζω έκθεση.Για την Μπροντέ(την Έμιλυ εννοείς,φαντάζομαι) επιφυλάσσομαι,μια που δεν την έχω διαβάσει ακόμη και με μαλώνει διαρκώς ο ναυτίλος.Αφού μνημονεύσαμε τόσους μάστορες όμως,ας αναφέρω κι έναν Έλληνα του 19ου αιώνα,εξαίσιο γλύπτη της (περι)γραφής: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.Καλό ξημέρωμα.
@Johnny Panic
Ο Παπαδιαμάντης είναι ποιητής! Μπορείς να διαβάσεις κομμάτια από τα διηγήματά του, ανεξάρτητα από την "πλοκή" της αφήγησης.
Lapsus Digiti
Βρήκα την ταινία και την βλέπω σήμερα.
Σας ευχαριστώ
Δημοσίευση σχολίου