Παρασκευή, Απριλίου 18, 2014

ΠΑΝΤΑ ΕΙΧΑ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ

Ο περιπατητής κορυδαλλός, που αντί να πετά, βάφει με τα χρώματά του τα παπούτσια των περαστικών.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ένα θαύμα κάθε αρχή την κατοικεί.
(HERMAN HESSE)

Πολλές ευχές!

Waiting for the miracle
https://www.youtube.com/watch?v=Di-etRm4cN8

Hymn V (Anastasis)
https://www.youtube.com/watch?v=iGG4aLFFolw#t=53

κ.κ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Χρόνια Πολλά σε σας, την οικογένειά σας και τους ανθρώπους που συντροφεύουν την ύπαρξη σας.
Ευχαριστώ για τη μουσική και ανταποδίδω
https://www.youtube.com/watch?v=0cmrLM-ujvk

Σταύρος Σταυρόπουλος, Ανθρώπων Πάσχα

Η επόμενη εβδομάδα είναι η Μεγάλη. Η σεξουαλικότητα ως αποτέλεσμα πτώσης του ανθρώπου. Το μήλο. Η φθορά, η αμαρτία, ο θάνατος.
Ως παράγωγα μιας ανυπακοής. Κατάνυξη. Αυθόρμητη ανάγκη, ορμέμφυτη. Η επιστήμη μετεξεταστέα. Μυστικός Δείπνος. Κάποιοι Ιούδες. Εκκλησία με συγγενείς, χωρίς εκκλησία. Ευαγγέλια. Τέσσερα ή περισσότερα. Κεράκια. Το φιλμ του Τζεφιρέλι. Ενα ιερό πτώμα. Ανέστη εκ νεκρών. Ο Χριστιανός είναι πιστός ή το αντίθετο; Τότε η αγάπη δεν είναι χριστιανική. Τι είναι αγάπη; Γεμάτα σταχτοδοχεία. Η σταύρωση. Η μεταφυσική αναζήτηση. Οι ιστορικές αποδείξεις, τα θαύματα. Εγγυημένες βεβαιότητες. Τα πατροπαράδοτα έθιμα. Η άνιση μαγειρίτσα. Το καημένο αρνί. Τα κόκκινα αβγά. Το κόκκινο κρασί. Η κόκκινη κάρτα. Σε όλους. Το αίμα. Περιφέρω τον επιτάφιό μου. Αγγόγυστα, όπως ο Χριστός. Ως πού επιτρέπεται να φτάσουμε; Η απελπισία συνώνυμο της αυτογνωσίας. Ιησούν ή Βαραββάν;

Οταν ήμουν παιδί περίμενα το Πάσχα για να διακόψω απ' το σχολείο. Εβαζα τα καλά μου. Αργότερα, για να διακόψω απ' τη δουλειά. Τώρα το περιμένω για να διακόψω απ' τη θρησκεία. Να διακόψω από το δόγμα, τον ορισμό, την a priori παραδοχή. Οι αλήθειες ζουν λίγο. Κυρίως, σε παιδικά σώματα. Σ' αυτά μπορούν και αναπτύσσουν τις λογικές τους. Μεγαλώνοντας, χρειάζεσαι περισσότερο την προστασία που σου παρέχουν οι θεσμοί και λιγότερο την προστασία που σου προσφέρει η πίστη. Συχνάζεις στην κοινωνία, όχι στους ουρανούς. Πίστευε και μη ερεύνα. Αυτό είναι ένθεο; Ιερό;

Ο Θεός είναι παντού. Και στον ουρανό. Τις νύχτες, όταν καμιά φορά τον χρειάζομαι, ανοίγω τα σύννεφα σαν ακορντεόν και τον βλέπω. Συζητάμε για λίγο, σε θερμό κλίμα. Εχει ασημί γένια και παιδικό χαμόγελο. Κάνει με το ξυλαράκι του κάτι γραντζουνιές που μοιάζουνε με αστέρια. Βάζω ένα στην τσέπη μου, υπάρχουν πολλά. Να προσέχεις, μου λέει. Με βάζει να το υποσχεθώ.

Βρέχει, αλλά εγώ δεν βρέχομαι. Είναι κι αυτό ένα θαύμα. Απ' τα ακαταχώριστα. Τα ιδιωτικά.

Ανώνυμος είπε...

Έφτασε ταχυδρομικώς χτες το πρωί το δωράκι-έκπληξη Φωτεινά παράθυρα (ποιητική συλλογή). Μόλις έφτασα σ' αυτούς τους στίχους, θεώρησα ότι σας πάνε γάντι:

"διαθέτει πρόσκληση διαρκείας
σε υποδοχές και δεξιώσεις
με αναμμένους όλους τους πολυελαίους
όμως εκείνο πάντα απουσιάζει

εκείνο πάντα επιλέγει
μια ανύποπτη στιγμή
κάποιον με μάτια αθώα
μάτια εκστατικά
μόνο στην ερημιά του

τότε αναδύεται στο φως το θαύμα"

ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

Με τη σειρά μου, σας το χαρίζω.

κ.κ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Ευχαριστώ για το δώρο. Με συγκινεί η γενναιοδωρία σας και ότι κάπου-κάπου σκέφτεστε τις αναρτήσεις μου.
Διάβασα κι εγώ ποιήματα από δω και από κει.
Μιας και μιλάμε για θαύματα να ένα όμορφο ποίημα που ομόρφυνε τις μέρες μου

Ο Λάζαρος μετά το θαύμα

Φρόντισες μέσα κι έξω από τη Βηθανία
όλοι να μάθουν την ανάστασή μου.
Τώρα, θύμα ενός θαύματος, για χρόνια περιφέρομαι
ένας ρακένδυτος που τον κοιτούν όλοι φιλύποπτα
αν πρέπει να τον πάρουν για τρελό ή να τον πιστέψουν.
Μα κι ο ίδιος πια δεν ξέρω τι, ποιος είμαι
χωρίς καν συγγενείς και φίλους που όλοι φοβηθήκαν
ή ζήλεψαν για τους δικούς τους- ποιος να ξέρει;
Ενώ Εσύ, ιδανικός Εσύ μες στην ανάστασή Σου
οριστική, γεμάτη δόξα κι ύμνους όπου γης
ποτέ δεν σκέφτηκες τι απέγινε
ο υπό αίρεση και προθεσμία αναστημένος Σου.

Ω ναι, δεν έπρεπε στο «Δεύρο έξω» να υπακούσω
μα την ειρηνική μου οδό αποσύνθεσης ν' ακολουθήσω
ταπεινά, σαν τους κοινούς θνητούς.
Τώρα σε τι Δευτέρα Παρουσία να πιστέψω
σε τι ανάσταση νεκρών
ανάμεσα σ' εξαίρεση ζωής
και στον κανόνα του θανάτου;
Και τέλος
πού να βρω δύναμη [προτού πεθάνω να πεισθώ
ότι στ' αλήθεια και για πάντα
θα πεθάνω;

Γιάννης Βαρβέρης